Het klinkt allemaal wel leuk en aardig, een hele maand op ‘vakantie’. Maar als je elke dag meerdere dingen bekijkt en steeds in een andere hotel slaapt, wat soms niet altijd even goed is, dan zijn er soms van die dingen die je er ook niet bij kunt gebruiken als je al moe bent. Wij zijn nog een week in Turkije, maar hebben onder andere het nodige al meegemaakt.
Vastgezeten met de auto
Tijdens een lange rit naar een afgelegen dorp in Macedonië besloten we een foto te gaan maken van het prachtige uitgestrekte landschap waar niemand te bekennen was. Zoals wel vaker parkeerde ik de auto in de berm en vervolgens zakt de rechter voorzijde helemaal naar beneden. Ik probeer nog gas te geven, maar het was tevergeefs. We stonden vast! Okee.. en nu? Er is niemand te bekennen en het voorwiel staat in een gat. Het achterwiel steekt een halve meter de lucht in (geen grapje). Mandy vond het tijd om het op foto vast te leggen.
Ik besloot dat ik achterop de auto ging staan om de auto naar beneden te trekken. Mandy zou achteruit gaan rijden, dan kwamen we vast wel los. Ik zit als een jojo op en neer te springen, maar de auto komt maar te weinig naar beneden. Op dat moment komt er een man uit het niets de berg om gelopen en ziet die stomme toeristen in de berm staan. Hij praat wat, maar wij verstaan hem niet. En hij ons ook niet. Dat is dus de ideale situatie! Hij kijkt een beetje en begint wat gras los te plukken. Hij ziet dan ook dat een hopeloze zaak is.
Hij pakt zijn hamer en brabbelt wat. Ik vermoed dat hij zegt dat hij die hamer bij de auto in de buurt wil gebruiken en wij niet raar moeten opkijken als hij schade veroorzaakt. Lijkt mij een prima plan, dus hij begint in de grond te slaan. Het gras en zand vliegt in het rond, maar de situatie wordt er niet beter op. De auto wel viezer.
Als een geschenk uit de hemel komen er twee auto’s aangereden vol met mensen. Ook deze kon ik niet verstaan, maar met enige gebaren en wat Duits konden we elkaar begrijpen. Het was duidelijk, ik stapte in de auto en zette hem in z’n vrij, de mannen begonnen de auto te duwen en al snel rolde de auto uit de kuil. We waren eruit! Zo snel als deze mannen uit de auto waren, zo snel waren ze ook weer vertrokken. Ze hadden wel wat beters te doen.
Uiteindelijk reden wij ook weer gerust weg. De foto van het prachtige uitzicht is nooit gemaakt.
Weer vastgezeten met de auto
In Macedonië vind je nog veel plaatsen met kleine straatjes waar maar 1 auto tegelijk doorheen kan. Tijdens de hele reis was dit prima gegaan. Op Mallorca had ik dit ook al diverse keren meegemaakt en ging het me altijd goed af met passeren of voorlaten. Maar een fan ben ik er niet van. Op een gegeven moment was het weer zover, we zochten een afgelegen kerkje (Mandy kan nooit iets op een bekende grote plaats uitzoeken, vind ze leuk). Zonder onze navigatie probeerden we de kerk te zoeken.
Ik wil de bocht om en daar komt een taxi naar beneden gerold. Shit, hoe kom ik hier snel uit. Gelukkig kan ik achteruit een inham bij een huis oprijden. Geen probleem, de taxi komt er wel al aan, dus snel achteruit en krrrggg! Oh nee, niet weer he! De achterkant stond op een verhoogd muurtje die ik in mijn spiegels niet kon zien. De voorwielen hadden niet genoeg grip meer om vooruit te komen en we stonden dus weer eens vast. De taxi rolt snel verder naar beneden. We worden aan ons lot overgelaten.
Mandy mocht plaatsnemen achter het stuur en ik zou hem wel los duwen. Helaas bleek ik mijn krachten overschat te hebben. Terwijl ik mijn uiterste best doe komt er uit het naastgelegen huis een kleine vrouw aangelopen. Samen duwen we de auto vooruit en keert Mandy de auto keurig nog de andere kant op.
Ik neem het stuur weer over en we vonden uiteindelijk toch nog de kerk. Eenmaal aangekomen bleek de halve kerk vorig jaar afgebrand te zijn.
Turkse koffie valt verkeerd
Na een paar dagen in Turkije was het dan zover, de Turkse koffie! Ik hou van koffie en dit moest dus wel goed zijn. In Macedonië hadden we ook al eens echte Macedonische koffie gehad. En zelfs Mandy had dit gehad, terwijl ze het niet eens lust. Ik had niet door dat de koffiedik hier schijnbaar in het kopje zit dus bij de laatste slokken zat mijn mond lekker vol met gemalen koffie. Gelukkig ontdekte ik op tijd dat het in Turkije ook zo het geval was.
De Turkse koffie beviel me goed! Heerlijk en zonder koffie tussen mijn tanden gingen we terug naar ons hostel. Mandy ging douchen en ik lag nog even op bed. Mijn buik begon ineens te verkrampen en ik dacht die luchtopbouw in mijn darmen wel even tegen te kunnen houden. Op een kamertje van 10 m2 is dat wel zo prettig. Bij de tweede verkramping wist ik dat het foute boel was. Het kan ook die warme substantie die ik voelde zijn geweest waardoor ik het eigenlijk al wel wist. Ik trok de badkamerdeur open en zei dat Mandy rustig de badkamer kon verlaten. Geen paniek, maar ik zou als ik haar was niet in die nog kleinere ruimte verblijven met mij erbij.
Wat was ik blij met die WC! En wat was ik blij dat we gewoon in onze kamer waren! Een kort moment van geluk toen ik het kwijt was. Vervolgd door het ongeluk dat de douche heette. Warm water was hier namelijk niet in dit hostel, ik zou me dus moeten opfrissen met koud water. Geen pretje kan ik je vertellen. Uiteindelijk is het helemaal weer goedgekomen en heb er verder geen ongemak van gehad.
Waar is de auto gebleven?
In Antalya verbleven we in de historische binnenstad in een mooi hotel. Ook hier waren de straten smal en kon je vaak maar met 1 auto door een straat. Er waren dan ook veel eenrichtingswegen. Onze navigatie was hier niet van op de hoogte en we hebben dan ook een korte tijd zelf moeten zoeken om uiteindelijk bij ons hotel terecht te komen. Wat waren we dan ook blij toen er vlak voor het hotel een straat met parkeerruimte was. Misschien moeten we hem op de naastgelegen parkeerruimte zetten? Nee, hij staat zo wel goed. Er staat tenslotte ook een andere auto. Dus uitstappen, inchecken en de stad verkennen.
Eenmaal ’s avonds terug gekomen zien we tot onze verbazing dat onze auto weg is. Evenals alle andere auto’s die hier stonden. Uhm.. het was toch hier? Ja!? Al snel kwamen er mensen aangelopen die vroegen of wij een auto zochten. Ja, waar is die gebleven? Die is weggesleept door de politie. We bleken de auto op een niet-parkeren zone geplaatst te hebben. Ze blijken toch te bestaan in Turkije. Een lichte paniek treedt op als we beseffen dat onze koffer nog in de auto ligt. Nouja, bij mij een lichte paniek. Mandy was al iets verder heen ;-)
Wat moeten we nu doen? Schijnbaar gebeurde het vaker, want een persoon begon meteen te bellen met de verkeerspolitie. Er kwam ook iemand van ons hotel aan en gaf aan dat ze normaal gesproken de autosleutels krijgen om auto’s te verplaatsen als er politie aankomt. In ons geval was dat helaas niet gebeurd, anders was er niks aan de hand geweest. We konden met hem mee om de auto misschien op te halen. Dit was nog allerminst onduidelijk, omdat de politie soms wel eens moeilijk kan doen.
Eerst moest er worden uitgezocht waar de auto heen was gesleept. Ze moesten weten wat ons nummerbord was. Ja, geen idee? Hoe moet ik dat onthouden? Iets met 34 nog wat. Zonder nummerbord viel er weinig te achterhalen. Toen kreeg ik een ingeving dat Mandy altijd een foto van de auto maakt. Toevallig had ik de laptop wél uit de auto gehaald en die lag nog op de hotelkamer. Vlug heb ik de foto opgezocht en was het nummerbord bekend. De locatie was bekend en we konden erheen. Of we de auto meekregen, dat lag aan de dienstdoende agent. In het slechtste geval moest er iemand van ons verhuurbedrijf mee, maar dat kon pas de volgende ochtend.
Na een ritje van ongeveer een kwartier kwamen we aan op een groot terrein waar nog veel meer auto’s stonden. De politie had er een speciaal hokje. We probeerden uit te leggen dat het onze auto was en we deze graag terug wilden. Dit ging nog niet zo makkelijk. De agent deed wat moeilijk, maar op een gegeven moment mochten we naar de auto toe om ons huurcontract eruit te halen. Geen probleem die ligt daar gewoon in.
Na enige tijd zoeken en de hele auto overhoop te hebben gehaald kwam het huurcontract niet tevoorschijn. Hoe kon dat nou? We hadden alle papieren netjes opgeborgen en zeker het huurcontract, omdat dit heel belangrijk is. Het duurde de politie te lang en we moesten weer terug. Shit, wat gebeurd er nu? De man van het hotel was aan het bellen met onze verhuurder en de politie was ook nog bezig, maar dat kon ik niet zien. Ineens moesten we weer terug naar de auto.
We deden een nieuwe poging. Weer ging de hele auto overhoop, het zweet van de hitte en stress kwam met liters tegelijk uit ons lijf, maar weer geen huurcontract. We mochten dan wel de bagage meenemen. Op dat moment was Mandy helder en controleerde het enige vak in onze koffer die we nog niet gecontroleerd hadden (en we ook niet gebruiken). En ze toverde hier het huurcontract uit! De stemming van iedereen rondom de auto sloeg om in euforie en we snelden terug naar de politiepost. Na enig papierwerk en het betalen van de boete (60TL terplekke en we moeten nog 60TL betalen in Istanbul) mochten we de auto weer meenemen!
De man van het hotel begeleidde ons terug naar het hotel en we konden een paar uur later dan gepland eindelijk slapen, mét onze koffer.