Tagarchief: turkije

Tips voor een rondreis door Turkije

Afgelopen augustus en september zijn we met een huurauto door Turkije gereden. Turkije is de ideale bestemming voor een roadtrip: de wegen zijn goed en het land is enorm, dus als je het land echt wilt leren kennen is rondreizen de beste optie. Bij deze een paar tips voor je rondreis!

1. Begin in Istanbul

We begonnen in Istanbul. De ideale stad om te beginnen met je roadtrip, want qua rijden heb je het ergste dan meteen gehad. Met de navigatie die dienst weigerde (dus maar de plattegrond uit onze Turkse reisgids gebruikt) reden we over de Bosporus, over de Galatabrug, dwars door Istanbul naar ons hotel in het midden van de stad.

Rijden was eigenlijk heel simpel: richtingaanwijzer? Gebruik je niet. Rood stoplicht? Extra gassen. Stopt er wel iemand voor het rode verkeerslicht? Toeter je frustratie maar van je af! Druk? Constant van baan wisselen zorgt ervoor dat je iedereen inhaalt. Mocht dat allemaal niet helpen, kun je altijd nog over de trambaan.

Lees ook Mark’s artikel over autorijden in Turkije

2. Parkeer je auto alleen waar het mag

Als je met de auto gaat, heb je niet perse een hotel met parkeergelegenheid nodig. Eigenlijk kun je de auto altijd wel ergens in de buurt parkeren. Let alleen wel goed op waar je hem neerzet: in de meeste plaatsen mag je de auto eigenlijk overal parkeren. In het historisch centrum van Antalya mag dit niet. Of wel. Dat verschilt nogal van maand tot maand. Helaas zaten wij in de verkeerde maand.

We parkeerden onze auto tussen een heleboel andere auto’s. Toen we in de avond terugkwamen van een lange dag sightseeing waren alle auto’s weg. Ook die van ons. We waren vies, we waren moe en in eerste instantie dachten we dat we zelf verkeerd waren gelopen. Tot er iemand op ons afkwam om te vragen of we misschien de auto kwijt waren? Helaas was die vijf minuten eerder weggesleept door de politie. We hadden daar namelijk niet mogen parkeren. Er scheen ergens aan de andere kant een niet parkeren bordje te hebben gestaan die wij nooit hebben gezien.

De politie waarschuwt altijd even als ze komen controleren. Zo kan iedereen alvast zijn auto een paar meter verplaatsen naar een stuk waar je ook niet mag parkeren. De politie hoeft dan niet zoveel te doen en iedereen houdt zijn auto. Goede deal toch? Helaas wisten wij hier niets van af en was onze auto wel weggesleept. Met al onze tassen, kleren, toiletspullen en medicijnen. Shit!

Volgens de lokale bewoners hing het een beetje van de politieagent in kwestie af wanneer je de auto kon ophalen, wat je daarvoor moest doen en wat je daarvoor moest betalen. We moesten de spullen echt terug, want Marks astmamedicijnen lagen in de auto. Met de broer van de hoteleigenaar ’s avonds naar een terrein ver buiten de stad.

Of we de auto terugkregen, daar moest de politie agent in kwestie maar eens over nadenken. Konden we bewijzen dat wij de auto hadden gehuurd? Ja, we hadden een foto van de auto met het kenteken, we konden de auto openen met de sleutels en we hadden het telefoonnummer van de verhuurder (dat op de autosleutels stond) die aan de politieagent beschreef hoe we er uit zagen en dat we de auto mee mochten nemen.

Helaas. Hij wilde toch eerst het contract zien. Dat lag in de auto. Uiteraard mochten we gewoon de auto in, bij onze spulletjes (die mochten we er ook uithalen) om het contract te gaan zoeken. Door de stress konden we die natuurlijk niet vinden.

We hebben zeker een uur gezocht voor ik me eindelijk bedacht waar het contract lag. Toen mochten we eindelijk de auto mee, nadat de politie agent had bedacht wat we voor de auto moesten betalen. Gelukkig viel het mee: omgerekend zo’n veertig euro. Toch zou ik je aanraden om goed op te letten waar je de auto parkeert.

3. Neem de tijd

Een rondreis door Turkije is superleuk. Het land heeft een rijke historie en daar is veel van overgebleven. Het land is bezaait met mooie bezienswaardigheden. Neem de tijd om die te bekijken.

We hadden zelf veels te veel ingepland. Mijn probleem is dat ik niets wil missen en daardoor altijd te weinig tijd heb om alles te zien. Ik heb de dagen helemaal volgepland en we scheurden 23 dagen het land door, rennend van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. We stonden op om zes uur ’s ochtends en kwamen zelden voor negen uur in de avond bij een hotel aan. Ik was doodmoe en dan ben ik, op zijn zachtst gezegd, niet op mijn best. Mark wel, die blijft altijd lief.

Neem de tijd om alles rustig te bekijken. Geniet van wat je ziet. Daarnaast hoef je ook niet 100 opgravingen te bekijken: van sommigen is niet veel meer over dan een hoopje stenen. Kies de mooiste uit!

4. Rij dezelfde route als wij!

We hebben een prachtige reis door Turkije gemaakt. We wilden ook graag naar het oosten, maar daar hadden we niet genoeg tijd voor. Als je heel Turkije wilt zien, moet je zeker twee maanden uittrekken.

We hebben gekozen voor het westen: we zijn begonnen in Istanbul en reisden via de kust (met een paar uitstapjes in de binnenlanden) helemaal naar beneden tot aan Alanya. Vanaf Alanya reden we door de bergen richting Cappadocië. Rijden door Cappadocië is prachtig. De rotsen hebben de mooiste kleuren: geel, wit, roze, oranje en rood. Je rijdt tussen de grotwoningen en aardpiramides!

Vanaf Cappadocië reden we door naar Istanbul, waardoor ons rondje weer compleet was. We zouden nog naar Ankara gaan, maar omdat onze ballonvaart de eerste dag niet doorging, besloten we langer in Göreme te blijven en hadden we geen tijd meer om naar Ankara te gaan.

De ballonvaart: een prachtige afsluiting van een maand rondreizen

Door: Mandy

In: Turkije

Poging twee voor de ballonvaart. De wekker ging en het weer zag er (voor zover je dat kunt zien in het donker) veel beter uit dan gisteren. De lucht was bijna wolkeloos en we konden de sterren zien schitteren. Het was ijskoud en ik heb alle, enigszins warme kleren die ik bij me had, over elkaar aangetrokken. Mijn dichte schoenen zaten al ruim vier weken in de koffer speciaal voor dit doel. Het was eindelijk zover!

Magisch donker landschap

We werden opgehaald, maar in plaats van dat we nu naar een kantoor werden gebracht, werden we rechtstreeks naar het veld gebracht waar de ballonnen werden opgelaten. Daar waren honderden mannen bezig om alle ballonnen van alle organisaties met warme lucht te laten vollopen. Ondertussen begon de lucht iets lichter te worden. Iedereen had dikke jassen aan want het was zeker rond het vriespunt. De ballonnen worden eerst met een soort grote ventilator vol geblazen en als ze vol genoeg zijn wordt de ballon verder gevuld met brandend gas. Het moment dat je het eerste licht ziet van die oplichtende ballon in dat donkere landschap is magisch.

Een droom die uitkwam

Steeds meer luchtballonnen werden verlicht en de eerste kwam rechtovereind te staan. Zo! Wat zijn die ballonnen gigantisch, veel groter dan ik had verwacht. Ook onze ballon was gauw klaar. We mochten in het mandje klimmen, samen met 18 anderen en ik had een plaatsje onder de brander bemachtigd, dus de hele tocht heb ik het niet koud gehad! De ballon werd verder klaar gemaakt en we kregen een paar veiligheidsinstructies. De ballon heeft een piloot en een copiloot, net als in een vliegtuig. De ballon zat stevig vast een aan terreinwagen en toen die werd losgemaakt stegen we direct op. We stegen vrij snel op, maar het voelde heel langzaam en rustig. De ballon ging hoger en hoger en om ons heen stegen ook andere luchtballonnen op, terwijl andere op de grond nog niet helemaal klaar waren. Het was geweldig. Ik kan nu niet het gevoel beschrijven van intens geluk dat ik in die luchtballon had. Het was een droom die uitkwam.

Teveel van het goede

Meer en meer ballonnen gingen de lucht in en het werd steeds lichter. We zaten vrij hoog toen hét moment daar was: de zonsopgang. De zon kwam op boven de bergen en de rotsen onder ons werden ineens verlicht. De rotsen hadden prachtige kleuren: rood, roze, geel, wit en het uitzicht vanuit de mand van de ballon was overweldigend. Het landschap van Göreme met de opkomende zon en tientallen ballonnen in allemaal felle kleuren is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. De ballon vloog hoger en lager. Zo laag dat we door de vallei vlogen en we uit moesten kijken dat we de fairy chimneys (aardpiramides) niet zouden raken. Het hoogste punt was 1000 meter. Dat vond ik toch wel eng, terwijl het natuurlijk niet uitmaakt of je van 500 meter naar beneden valt of van 1000 meter. Toch was dat een beetje teveel van het goede. We zijn ruim een uur in de lucht gebleven, voordat we gingen dalen en landen. De landing ging heel rustig en er stonden al mensen klaar om de mand te pakken en het laatste stukje op de grond te drukken. We klommen eruit en kregen (alcoholvrije) champagne.

Sfeervideo ballonvaart over Cappadocië

Dit is de video die we hebben gemaakt van onze ballonvaart over Cappadocië.

Moe, maar voldaan

Na deze bijzondere ervaring hebben we de tas ingepakt en moesten we 700 kilometer rijden naar het vliegveld in Istanbul. Onze maand rondreizen was veels te snel voorbij gegaan. We hadden een hotel bij het vliegveld geboekt en na een lange rit met een paar files kwamen we moe aan in het hotel.

We zijn lekker in bad gegaan en hebben roomservice besteld. Het was een fantastische maand rondreizen door het prachtige Macedonië en Turkije.

Göreme: afgelaste ballonvlucht en toch nog Derwisjen?

Door: Mandy

In: Turkije

’s Ochtends ging de wekker om 04.10 uur. Super slecht geslapen omdat ik zo bang was om me te verslapen (dus ik was om 03.30 klaarwakker) en omdat het onweerde. Vandaag was dé dag! We gingen in de luchtballon!!!!!!!!!!!

Om 04.50 uur werden we opgehaald door een busje van Kapadokya balloons. We werden naar hun kantoor gereden en onderweg zagen we overal busjes in het donker rijden die andere toeristen ophaalden voor hun ballontocht.

Oranje vlaggetje

In het kantoor was het super druk, tientallen (vooral Amerikanen en Chinezen) en met z’n allen aan het ontbijt. Ondertussen wachtten we in spanning tot we eindelijk zouden vertrekken. Dat moment kwam steeds maar niet, de wind waaide te hard en alle ballonvaartorganisaties moesten wachten of de ballonvaart door zou gaan, of dat deze afgelast zou worden.

Er wordt gewerkt met een vlaggetjes systeem: als het vlaggetje groen is kan de ballonvaart doorgaan, is deze oranje dan moet iedere organisatie wachten en is het vlaggetje rood dan wordt de ballonvaart afgelast. Bij ons was het vlaggetje oranje en moest er gewacht worden tot deze van kleur zou veranderen.

Nieuwe ballonvaart regelen

Uiteindelijk gebeurde dat pas om 06.45 en helaas werd de ballontocht afgelast. We waren erg teleurgesteld, vooral toen ze zeiden dat ze voor de volgende dag geen plaats meer hadden. We werden teruggebracht naar het hotel en het eerste wat we daar hebben gedaan is elke ballonvaartorganisatie in Göreme bellen en bestoken met mailtjes om te kijken of er voor de volgende dag nog ergens plaats was.

We zouden eigenlijk naar Ankara gaan, maar besloten een dag langer te blijven. Het hotel zat vol dus we moesten ook nog gauw een ander hotel zoeken. Na tientallen mailtjes en telefoontjes kwam het verlossende bericht: één organisatie had nog plaats! Weliswaar niet de luxe tocht die we eerder geboekt hadden (met minder personen in een mand én langer in de lucht) maar ER WAS NOG PLAATS! We hebben een paar uurtjes geslapen en zijn daarna weer op pad gegaan.

Prachtige muurschilderingen

In Göreme heb je een groot openluchtmuseum met grotwoningen en grotkerken. Heel indrukwekkend. Ook hier weer veel Chinezen en Amerikanen. Eén Amerikaanse dame was niet echt oude bouwwerken gewend: ik hoorde haar aan de gids vragen of de splinternieuwe trap met mooie glimmende leuningen ook zou oud was als de grotwoningen. Nee dus.

De kerken in het openluchtmuseum van Göreme zijn de mooiste die we hebben gezien in Cappadocië. De muurschilderingen zijn hier prachtig hersteld en enorm indrukwekkend. Helaas is het er wel erg druk en is het dringen en in de rij staan om de kerken binnen te komen. Doordat we in Selime al een Cappadocië museumkaart hadden gekocht hoefden we niet in de rij te staan voor een toegangskaartje en dat scheelde zeker een half uur. Als je door Cappadocië gaat trekken dan raad ik je de museumkaart zeker aan.

Dansende Derwisjen in een grot

We zijn de hele middag in het openluchtmuseum geweest. We hebben nog door Göreme zelf gewandeld en zijn ’s avonds naar een bijzondere voorstelling geweest van de Dansende Derwisjen! In Konya ging de voorstelling helaas niet door vanwege de regen maar in Göreme dansten de Derwisjen in een grot dus daar was slecht weer geen probleem!

De Derwisjen bestaan uit muzikanten en dansers. De muzikanten zingen en spelen op traditionele instrumenten. De dansers beginnen hun optreden met bidden en heel langzaamaan beginnen ze uiteindelijk rond te draaien. Ze heffen hun handen in de lucht, leggen hun hoofd op de schouder en draaien rond op de maat van de muziek. Elk liedje wordt afgesloten met een uitgebreid naar elkaar groeten en buigen en natuurlijk naar Allah. Het meest indrukwekkende moment is als uiteindelijk alle Derwisjen in koor beginnen te zingen. Prachtig.

Na de voorstelling zijn we lekker gaan eten en daarna gauw gaan slapen want de wekker zou de volgende ochtend voor de tweede keer om 04.10 uur gaan.

De hoogtepunten van Cappadocië

Door: Mandy

In: Turkije

Het laatste hoogtepunt van de reis is Cappadocië. Vanuit Konya was het een tocht van ongeveer 3,5 uur naar Cappadocië door een enorm niemandsland. Langs de snelweg lag af en toe een klein stoffig dorp of een fabriek. Het landschap was plat en kaal, woestijnachtig en er was niets te zien.

Duur tanken

Na twee uur rijden stopten we om te tanken bij een tankstation in de middle of nowhere. We kregen thee aangeboden en een tissuebox (heel handig) van de tankman. In Turkije tank je niet zelf, er wordt voor je getankt en met een beetje geluk (voor een fooi) worden je ramen gewassen. De brandstof is erg duur en ondanks dat onze tank steeds nog half vol zat waren we toch zo’n €75 per tankbeurt kwijt.

We tanken in het buitenland altijd als de tank halfleeg (of halfvol, hieraan schijn je te kunnen zien hoe positief iemand is ingesteld. Ik ben schijnbaar erg negatief) is, omdat we ooit op weg naar Death Valley flink in de stress hebben gezeten of onze auto niet zonder brandstof zou komen te zitten. Er was daar helemaal niets, op een paar spookstadjes met alleen verlaten benzinestations na.

Uitgehakte woningen, kerken en kathedralen

De eerste plek waar we stopten was Selime en het was meteen duidelijk dat we in Cappadocië waren: we zagen de eerste grotwoningen waar de streek om bekend staat! Auto geparkeerd en direct de eerste de beste grot ingedoken. Gaaf!

De grotwoningen staan niet los op zichzelf, maar vormen een uitgebreid netwerk van grotwoningen, gangen, kerken, keukens, wijnkelders… eigenlijk alles wat je in een normale oude stad ook zou vinden. In de grotkeuken was een gigantische schoorsteen uitgehakt en waren alle muren zwartgeblakerd. De grotkathedraal was van binnen uitgehakt als een normale kerk: inclusief de pilaren en de nissen en je zag nog de sporen van de iconenschilderingen. Zo bijzonder dat tot een aantal jaren geleden mensen nog in deze grotten woonden!

Op zich is het logisch: Cappadocië heeft een landklimaat met hete, droge zomers en ijskoude winters met een beetje sneeuw. In de zomer biedt de grot koelte en in de winter ben je beschut tegen de kou. Als de rotsen niet al te hard zijn en makkelijk uit te hakken is, is het de ideale woonplaats.

Helemaal blut

We hadden honger en nog een paar lira. We zouden pinnen maar konden nergens een pinautomaat vinden. Dichtbij de grotwoningen zou een restaurantje aan het water zitten. Er was provisorisch van hout een soort balkonnetje over het water gebouwd en aangezien wij de enige gasten waren, mochten wij op de ereplaats. Doodeng.

Ik moest over het bruggetje lopen en ik was een beetje bang dat die Mark en mij niet zou houden. De rivier bestond uit bruin kolkend water door de regen. We hadden de keuze uit lam, kip of kebab. Na een paar weken kebab en köfte was kip iets waar we ontzettend veel zin in hadden. We kregen er wat salade bij en hadden nog precies genoeg geld voor dit feestmaal. Toen waren we blut.

Door de kloof met de auto

Onze volgende bestemming was de Ihlara vallei. Dit is een indrukwekkende kloof waarin verschillende grotwoningen en grotkerken. Toen wij er waren was het helaas niet zo mooi, omdat het stroomde van de regen. We hadden met dit weer geen zin in een kilometerslange wandeltocht de vallei in en weer uit dus zijn er een stukje ingelopen en hebben wat foto’s gemaakt.

Van de Ihalra vallei zijn we doorgereden naar Güzelyurt, wat een ik prachtige naam vond. We reden door velden vol met meloenen en vonden een dorpje dat rond en op een heuvel was gebouwd. Een mooi dorpje met een paar bijzondere kerken. Het meest bijzonder was echter de kloostervallei, die zich onder het dorp bevond. De kloostervallei van Güzelyurt was, in tegenstelling tot de veel populairdere Ihlaravallei, uitgestorven en we konden door de kloof rijden met onze auto. Ideaal gezien het weer.

De kloostervallei is vernoemd naar de vele kerken en kloosters die in de rotsen van de kloof zijn gebouwd. Naar de kerken zijn geen wandelpaden gebouwd, zoals bijvoorbeeld in het openluchtmuseum van Göreme (hierover later meer). Je moet dus naar de grotwoningen/grotkerken/grotkloosters toe klimmen en dat maakt het best avontuurlijk. Mark heeft hier onze nieuwe woning gevonden! De stamtafel inclusief bank zat er al in :-)

Dineren met een bruin biertje

De laatste stop van de dag was Derinkuyu. Ook hier bevond zich een grottenstad alleen is deze een stuk bekender. Er stonden talloze tourbussen en de opgravingen waren helemaal toeristproof. We zijn hier niet zo lang geweest, het was al erg laat. We zijn doorgereden naar Göreme, waar we een grothotel geboekt hadden. ’s Avonds hebben we heerlijk (en snel) gegeten mét een bruin Leffe biertje, heerlijk! Mark lust geen bier, dus die had een wijntje. Totaal uitgeput zijn we vroeg naar bed gegaan, want de wekker stond om 04.10 uur voor het hoogtepunt van de reis………

Konya: de oorsprong van de Dansende Derwisjen

Door: Mandy

In: Turkije

De volgende stop was Konya. Dat betekende een paar uur door de binnenlanden van Turkije rijden. Het was een prachtige tocht waarbij de reis vooral omhoog ging. Tijdens de rit hadden we een paar flinke stortbuien, waardoor de weg heel glad werd en we stapvoets moesten rijden.

Onderweg kwamen we kleine bergdorpjes tegen en herders met hun vee. De stallen voor de beesten werden provisorisch van blauw plastic en een paar hooibalen gemaakt. De dorpjes hadden een watertoren of waterbekken en in het midden blinkt de moskee met een zinken dak.

Rondjes draaien voor God

De wc’s onderweg waren dun gezaaid dus uiteindelijk zijn we maar ergens langs de weg gestopt. Zo te ruiken was ik niet de eerste die deze plasplaats had gevonden en aan de keutels te zien maakte ook het vee er gebruik van. Mark ging op de uitkijk staan want ondanks dat dit het meest beschutte plekje in kilometers was, echt onzichtbaar was ik niet.

We vervolgden onze weg en na een rit van ongeveer vier uur arriveerden we in Konya. Konya staat bekend als de stad van de Dansende Derwisjen, een groep monniken die vooral bekend staat om hun traditionele dans waarbij ze rondjes draaien om in contact met God te komen.

Onvriendelijk

We verbleven in een super goedkoop hotel (€26) dat het “deluxe hotel” heette. De eigenaar was onvriendelijk. Hij had een baard en sprak alleen tegen Mark. Ook als ik iets vroeg gaf hij antwoord aan Mark, hij keurde me geen blik waardig. Dat deed hij ook bij het stel dat daarna incheckte.

In Konya zagen we voor het eerst sinds Bursa weer vrouwen in gewaden waarbij alles bedekt was, behalve de ogen. Ik vind dat zo’n nare aanblik!

Veel mensen met jeuk

In Konya staat de tombe van Mevlana, de geestelijk leider van de Dansende Derwisjen. Deze tombe was erg indrukwekkend. Het was niet alleen de tombe van Mevlana, er lagen nog veel meer mensen. De kist van Mevlana was veruit het grootste en lag in een rijkgedecoreerde nis. Over zijn kist lag een gigantisch kleed dat met goud- en zilverdraad geborduurd was.

De gelovigen die zijn kist bezochten hieven hun handen in de lucht en bleven minuten lang gebeden prevelen. Ook wreven ze over hun gezichten. Dat hebben we later weer gezien bij een andere tombe en bij de Dansende Derwisjen. Geen idee waarom iedereen dit deed, ik dacht eerst dat ze gewoon jeuk hadden maar toen tientallen mensen over hun gezicht aan het wrijven waren voor die tombe was het er óf heel stoffig of het is iets anders :-)

Geen Dansende Derwisjen

Tegenwoordig is de Mevlana tombe onderdeel van een museum over hem en de orde van de Dansende Derwisjen. Rondom de tombe staat het voormalig klooster en krijg je een idee van het leven en de gebruiksvoorwerpen van de Dansende Derwisjen.

Naast het museum staat een gigantische moskee. Uiteraard hebben we deze ook bezocht. Daarnaast zijn we naar een ander gedeelte van Konya gereden waar een eeuwenoude moskee stond, tezamen met een marmeren tombe. Rondom de moskee stonden verschillende madrassa’s (Islamitische scholen) die nu in gebruik zijn als musea. Wij zijn in de Karatay Madrasa geweest, waar prachtig keramiek en tegels tentoongesteld stonden.

’s Avonds zouden we naar een voorstelling van de Dansende Derwisjen gaan. Dagelijks om 21.00 uur wordt de religieuze ceremonie op het plein voor de grote moskee en de tombe van Mevlana uitgevoerd. Helaas wordt dit met regen afgelast en stroomde het van de regen tijdens ons bezoek. Het plein is nogal glad en dat lijkt me erg lastig met al dat rondjes draaien.

We waren hevig teleurgesteld dat dé reden dat we naar Konya waren gereisd niet doorging en dat we nu niet de Dansende Derwisjen zouden zien. Gelukkig hebben we ze later in onze reis alsnog gezien, maar daarover later meer!

Side en Alanya: amfitheater, tempel van Apollo en een paar dagen rust

Door: Mandy

In: Turkije

Omdat we pas ’s avonds laat in Side aankwamen, hebben we die dag Side niet meer bekeken. Dat deden we ’s ochtends voordat we naar Alanya reden. Side is al een paar duizend jaar oud en sporen van het verleden zijn nog volop aanwezig.

Alweer het grootste amfitheater?

We zijn begonnen in het amfitheater van Side. Met plaats voor 15.000 mensen was dit één van de grotere amfitheaters in de oudheid. Het valt op dat bij elk amfitheater waar we komen, er een bordje hangt waarop staat dat dit hét grootste amfitheater uit de oudheid in Turkije is. Volgens mij kan er maar één de grootste zijn! Die in Efeze was sowieso een stuk groter.

Het podium van het amfitheater in Side bestond uit meerdere verdiepingen. Na het amfitheater zijn we naar andere opgravingen geweest en zijn we tenslotte via de haven naar de tempel van Apollo gewandeld. De tempel van Apollo is erg indrukwekkend. Hij staat op een klif in de zee en staat nog fier overeind. We zijn verder gelopen via de haven en hebben nog een tijdje rondgedwaald alvorens de auto op te zoeken en naar Alanya te rijden, onze volgende bestemming.

Gratis workouts

We hadden super veel zin in Alanya omdat we een paar dagen rust hadden en heerlijk van zon, zee en strand gingen genieten! Uiteraard zouden we eerst Alanya bezichtigen, want ook hier was genoeg te zien.

Alanya heeft een mooie oude stad die op een berg gebouwd is met stadsmuren zowel boven als beneden en een uitkijktoren die als bescherming dient tegen indringers en piraten. De meeste hotels en resorts zijn langs de stranden aan beide kanten van Alanya gebouwd en de oude stad is dus relatief rustig.

We hebben de auto in de buurt van het pension geparkeerd en zijn op pad gegaan. Het was bloedheet en die berg op en weer af zorgde ervoor dat wel snel nat waren van het zweet. Een flinke workout in de sportschool was er niets bij.

Haven zoals vroeger

We zijn begonnen in de rode toren. Die heet zo omdat hij gerenoveerd is met rode baksteen, iets wat je niet veel in de regio ziet. De rode toren is eigenlijk een uitkijktoren en heeft maar smalle openingen die als ramen dienst doen, om te zorgen dat de vijand niet kon aanvallen.

Van de rode toren zijn we naar de oude haven gelopen. Deze haven is eeuwenoud en overdekt. Er staan oude schepen in om je een idee te geven van de werf vroeger. Ik heb zoiets nog nergens anders gezien, leuk!

Paar dagen rust

Hierna hebben we nog veel meer bekeken en zijn we uiteindelijk omhoog gelopen naar ons hotel. We hadden een prachtig boetiekhotel geboekt, dat gevestigd was in een 200 jaar oud Ottomaans huis. Het was gebouwd tegen de berg en werd ondersteund met houten palen.

Ook de kamer was erg indrukwekkend. Hij was heel groot en erg bijzonder was de onafgewerkte muur, waardoor de rotsen van de berg gewoon in de kamer stonden. We hebben hier enorm genoten van een paar dagen rust. En we hebben schaamteloos op het strand liggen bakken. Heerlijk!

Werken op de hotelkamer

Bij het ontbijt werden lokale specialiteiten geserveerd en zelfgemaakte jams en honing. Elke ochtend heb ik veels te veel gegeten omdat het allemaal zo lekker was. Gelukkig zijn we door de vele lichaamsbeweging wel afgevallen tijdens onze reis :-)

Helaas sloeg het weer om en regende het de derde en vierde dag. Toen hebben we gewerkt op de hotelkamer en hebben we uitgebreid geluncht. Het internet was goed, dus werken ging prima. De dagen vlogen voorbij en het was al heel snel weer tijd om te vertrekken naar Konya en de binnenlanden van Turkije.

Ballonvaart over Cappadocië

Door: Mark

In: Turkije

Om 4 uur ’s nachts ons bed uit met dit als resultaat, prachtig! Een koude en bijzonder mooie ballontocht over het landschap van Cappadocië in Turkije tijdens de zonsopkomst.

Lees ook ons verhaal over deze ballonvaart in Cappadocië

Antalya: sleetje rijden in de sneeuw en eindigen op het politiebureau

Door: Mandy

In: Turkije

Van Cirali zijn we naar Antalya gereden. Onderweg nog een stop gemaakt in Kemer om wat foto’s te maken, het is immers een bekende badplaats.

Antalya is een gigantische stad met maar liefst 1,5 miljoen inwoners. Naast die 1,5 miljoen inwoners bezoeken jaarlijks miljoenen toeristen deze bekende badplaats. Als je er komt heb je eerst het idee dat je in Rusland bent aangekomen, deze taal hoor je veel op straat en ook de borden en informatie staat vaak eerst in het Russisch.

Vliegtuigwrak in het aquarium

Onze eerste stop in Antalya was bij het aquarium. Het aquarium van Antalya heeft het grootste tunnelaquarium ter wereld en dat leek ons wel leuk! Het aquarium is gigantisch groot en naast het tunnelaquarium zijn er verschillende “normale” aquaria. Normaal tussen haakjes, want deze vond ik indrukwekkender dan de tunnel zelf. De aquaria zijn ingericht op thema en dit thema wordt tot in de puntjes uitgevoerd: een aquarium met vissen uit de rode zee is daarnaast gevuld met Egyptische beelden, een aquarium uit de zee van Marmara is gevuld met een tempel van de verloren stad Atlantis, enzovoort. Het leukste is een vliegtuigwrak uit de eerste wereldoorlog.

Kinderen omver kegelen

Na het aquarium zijn we naar een ijshal geweest. Over mijn zomerse jurkje (het was 40 graden Celsius) moest ik een dik skipak aantrekken want het was -10 graden binnen. In de ijshal waren allemaal Romeinse tempels nagebouwd die in de buurt van Antalya zijn gevonden. Daarnaast was er een ijsbaan gemaakt, waar de kinderen vanaf sleeën met een band.

Uiteraard wilden wij dit ook wel proberen en we klommen tussen de gillende kinderen. We hadden er niet echt bij nagedacht dat wij veel zwaarder zijn. We vlogen dus op onze band uit de bocht en botsen daarna hard tegen de kinderen aan. Die vonden dat wel grappig. We zijn er een paar keer afgegaan en hadden het helemaal naar ons zin!

Als klap op de vuurpijl zijn we na het aquarium en de ijshal nog naar een reptielenhuis geweest. Allemaal enge slangen en reptielen in veels te kleine hokjes. We waren snel uitgekeken.

Ongevraagde rondleiding

We hebben gegeten bij de McDonalds en zijn naar het oude centrum van Antalya gereden, Kaleici. Hier hadden we een pension geboekt, maar er komen was best lastig door de nauwe straatjes waarvan je er veel niet in mag rijden. Na een half uur zoeken bleek je alleen bij het pension te kunnen komen door wel een weg in te rijden die je eigenlijk niet in mag rijden. Op z’n Turks dus gewoon lak aan de borden hebben. We parkeerden onze auto tussen andere auto’s in een inham in de straat. Een stukje verder stond een verboden te parkeren bord. Prima, vanaf daar mag je niet parkeren en hier dus wel, dachten wij.

We hebben de oude stad verkend: langs meerdere moskeeën, torens en oude gebouwen. Bij één moskee kregen we ongevraagd een “rondleiding” die eruit bestond dat de man van de moskee zei waar we een foto van moesten maken. Om hem niet te beledigen maakte Mark braaf de foto’s. Toen hij dat had gedaan moesten we een donatie aan de moskee geven.

Prima, doen we in de kerken ook en we mogen overal gratis naar binnen. We hadden alleen grote biljetten (50 en 100 lira) en een biljet van 5 lira en wat kleingeld. 50 lira was ons te veel dus gaven we het biljet van 5 en al het kleingeld dat we hadden. Dat was niet genoeg. Er scheen een minimum aan de “donatie” te zitten. De man werd erg vervelend en wij werden boos. Uiteindelijk zijn we weg gegaan.

Verdwenen auto

We hebben de hele middag en avond van alles bekeken, het oude centrum van Antalya is prachtig! We hebben een taxi naar het archeologisch museum genomen en hier twee uur doorgebracht. Toen we ’s avonds laat naar ons pension terugliepen, stond de auto er niet meer. Hij was weg. Maar dat was toch echt de plek waar we hem hadden neergezet!

Direct kwamen er mensen naar ons toe (die ’s middags hadden toegekeken toen we de auto hadden geparkeerd) om te zeggen dat de politie de auto had weggesleept omdat we daar niet mochten parkeren. Er bleek namelijk nog een niet parkeren bord te staan die wij over het hoofd hebben gezien. Balen want al onze spullen lagen nog in de auto!

Als ik er nu over schrijf krijg ik er weer buikpijn van. Vooral omdat men ons direct zei dat het van de politie agent afhing wanneer we de auto terug zouden krijgen, als hij ons aardig vond misschien dezelfde avond, anders pas de volgende dag. Na veel gebel en gedoe mochten we van de politie langskomen. Iemand van het hotel is er met ons naartoe gereden.

Daar aangekomen mochten we de auto niet meenemen. Ondanks dat we een foto van de auto hadden met het nummerbord en de sleutel waarmee hij open gaat. Ook toen we de autohuurvoucher lieten zien mocht de auto niet mee. Er moest iemand van het verhuurbedrijf komen om te vertellen dat wij de auto inderdaad hadden gehuurd, en dat kon pas de volgende dag.

Verdwenen huurcontract

Na veel gepraat en geslijm mochten we de auto meenemen als we het huurcontract zouden tonen. Die lag in de auto. Natuurlijk mochten we met de sleutel de auto openen om het huurcontract te pakken (dat dan weer wel). Van de stress konden we nergens het contract vinden. Alles hebben we overhoop gehaald, nergens was het contract. Zonder contract geen auto. Wat een drama!

We hebben 1,5 uur gezocht en toen kreeg ik ineens een ingeving! Het contract zat gewoon voorin de koffer. Daar hadden we het opgeborgen om het contract niet kwijt te raken. Toen we het contract hadden gevonden ging het heel snel: we moesten de boete betalen en mochten weg.

Toen we eindelijk in het pension aankwamen hebben we wat gedronken en zijn we gaan slapen. De auto hebben we goed geparkeerd en vanaf dat moment vragen we altijd ergens of we de auto zo goed hebben geparkeerd of dat het daar niet mag: de regels in Turkije zijn soms erg onduidelijk, ze verschillen per plaats en zelfs per maand. Volgens de hoteleigenaar is het maar net waar de politie zin in heeft: de ene maand mag je de auto daar wel neer zetten, de andere maand wordt hij weggesleept. We hebben dus flinke pech gehad.

Tlos, Saklikent kloof en Cirali: in het donker naar het eeuwige vuur

Door: Mandy

In: Turkije

Nadat we in Dalyan heerlijk ontbeten hadden, hebben we de tas ingepakt en zijn we vroeg vertrokken, want we hadden vandaag een druk programma!

We begonnen met de rit naar Tlos. Hier is een stad bovenop en in de berg gebouwd. Bovenop de berg is een Acropolis gebouwd (voor zover de standaard opgravingen), maar in de berg eronder zijn grotten en tempels gebouwd. Super gaaf. We hebben het hele complex uitgebreid verkend en zijn de berg opgeklommen. Van de Acropolis was niet zoveel meer over, maar uiteraard stond er een Turkse vlag. Die vlag staat op elke verhoging in Turkije. Zodra je het enigszins een heuvel kunt noemen moet er een vlag op, zo weet je zeker in welk land je bent. Heel handig.

Hoogtevrees

Maar goed we zijn dus helemaal naar boven geklommen en ook de traptreden zijn niet meer wat het ooit geweest was. Dus toen ik eenmaal boven was, waar je een prachtig uitzicht over de vallei en de benedenstad met de amfitheater had, durfde ik niet meer naar beneden. Elke keer hetzelfde gedoe! Gelukkig heeft mijn lief geen hoogtevrees en hielp hij me stapje voor stapje naar beneden. Tlos was onze eerste spectaculaire kennismaking met grotgebouwen en er zouden nog vele volgen.

Na Tlos zijn we naar de Saklikent kloof gereden. Als je komt aanrijden zie je van ver de rotsen met de steile bergwanden en daartussen heeft bergwater zich een weg gevormd: de Saklikent kloof. Mark heeft een paar waterschoenen geruild voor zijn slippers en we konden de kloof in. Er stroomt helderblauw, ijskoud water met flinke snelheid naar beneden.

Water tot aan je nek

In het eerste gedeelte van de kloof is een houten wandelpad gebouwd, zodat je over het water loopt. Een stuk verder stroomt het water minder hard en kun je met een gids de kloof in. Zonder mag niet, maar doen veel mensen wel. Ik ben blij dat wij wel een gids hadden.

Het eerste stuk van de kloof kun je prima lopen en stroomt er een klein laagje water. Je loopt wat omhoog, maar heel steil is het niet. Dat verandert al snel: het water komt veel hoger en je moet de rotsen over klimmen. Later wordt het nog erger: je staat tot je nek in het water en moet bij watervallen omhoog klimmen.

Je ziet niet waar de stenen liggen of waar het ineens veel dieper wordt, daar wijst de gids je op. Deze helpt je ook met het klimmen en geeft je waar nodig een duwtje. Ook de tegemoetkomende mensen helpen je omhoog te komen. Hartstikke lief en ook zeker nodig! Zo ben je ongeveer 1,5 uur bezig over twee kilometer. Wij vonden het helemaal geweldig!

Al glijdend terug

Uiteindelijk kom je bij een waterval waar je niet verder omhoog kunt (of je moet een geoefende klimmer zijn, dat zijn wij duidelijk niet :-). We konden zwemmen in het ijskoude water en op de foto met de waterval. Mark had de GoPro op maar deze ging helaas al heel snel leeg dus we hebben alleen beelden van het begin van de kloof.

De weg terug door de kloof is zo’n beetje nog leuker dan de heenweg: je kunt nu van de watervallen afglijden! Door het water zijn de rotsen hartstikke glad dus het glijden gaat perfect. De terugweg ging een stuk sneller dan heen!

Dobberend van links naar rechts

Net buiten de kloof kon je ook “raften”. Dat raften ging niet in een boot met een helm enzovoort, maar gewoon op een rubberen band met een peddel. Gaaf! We werden in het water gedropt en losgelaten en gingen in ons bandje over het water en langs de stroomversnellingen. Een begeleider ging mee in zijn eigen band.

Peddelen zijn we niet zo’n ster in, dus we zijn een paar keer vast komen te zitten op de rotsen en stenen. Als de gids links zei, gingen wij rechts. Oeps! Na twee kilometer werden we uit het water gevist en weer teruggebracht.

Video Saklikent kloof

We hebben van onze tocht door de Saklikent kloof en het “raften” een video gemaakt. Helaas was onze accu tijdens de tocht door de kloof leeg gegaan, maar desondanks was het wel supermooi!

Rommelig hotel op de camping

Inmiddels was het vier uur en hadden we wel honger. We hebben gauw wat gegeten en toen moesten we nog een paar uur rijden. we hebben de mooiste route van de hele reis door Turkije gereden: langs de kust van het Lycische schiereiland, met links het bos en de bergen en rechts de zee en verschillende Griekse eilanden. Door schilderachtige badplaatsen als Kas en Kalkan bij de ondergaande zon.

’s Avonds kwamen we aan in Cirali. Een rommelig plaatsje aan de kust. Het lijkt alsof je over een hele grote camping rijd. Het pension dat aan zee zou liggen, lag in werkelijkheid honderden meters van zee en was niet te vinden. Toen we het uiteindelijk hadden gevonden dachten we nog steeds dat we verkeerd waren: het was een zooi terwijl het erg goede beoordelingen had. Overal liepen kippen en lag rommel en de gastvrouw sprak alleen Turks.

Onze kamer was vies en stonk en de WC had een rare, stoffen WC bril. Daar moest je trouwens ook douchen dus het toiletpapier was zeiknat. De hele kamer rook naar de WC van wijlen mijn overgroot oma die al dertig jaar hetzelfde stukje bloemetjestapijt in het toilet had liggen. Niet erg aangenaam dus.

Eeuwig vuur van Cirali

De reden dat we in dit dorpje overnachten, was vanwege het eeuwige vuur dat hier uit de grond komt. Dat eeuwige vuur bleek op een berg te branden en we bleken de laatste kilometer omhoog te moeten wandelen. Geen probleem, alleen was het al donker (dan zie je het vuur natuurlijk veel beter) en was er geen verlichting onderweg.

Alle andere mensen hadden een zaklamp, daar hadden wij niet aan gedacht. We hadden alleen Marks kapotte mobiele telefoon, die binnen een uur leegloopt. We zijn dus rennend de berg opgegaan, zodat we niet halverwege in het donker kwamen te zitten. Hijgend en bezweet kwamen we bij het vuur aan. Gelukkig had Mark zijn astmahijgje bij zich. We zijn ooit een berg opgelopen zonder zijn hijgje en daar hebben we van geleerd.

Het heilige vuur van Cirali was indrukwekkend! In de berghelling zitten gaten waar het vuur uit brand. Rond de vlammen zaten mensen gitaar te spelen en te zingen. Wij hadden ons eigen vuurtje, vuur genoeg! De vlammen blijven branden door een gas, maar de precieze samenstelling is niet bekend. In de oudheid brandde het al. We zijn een uurtje blijven zitten en toen weer naar beneden gestrompeld. Uitgeput zijn we gaan slapen.

Dalyan: modderbaden, schone was en schildpadden

Door: Mandy

In: Turkije

Dalyan is een relatief kleine toeristische plaats in het zuidwesten van Turkije. In tegenstelling tot Bodrum, Antalya, enzovoort, ligt Dalyan niet aan zee maar aan een rivier. De ideale manier om je hier te verplaatsen is dan ook per boot en niet per auto.

We waren blij dat we Marmaris konden verlaten en zijn vroeg vertrokken naar Dalyan. We reden via een prachtige route door de bossen en de bergen en onderweg waren er mannen en vrouwen aan het oogsten op het land. Van een soort riet werden tipi’s gebouwd en die stonden overal. Geen idee welk gewas het was.

Dure was

Toen we eindelijk in Dalyan aankwamen, gingen we eerst op zoek naar een wasserette. We hadden voor het laatst in Istanbul gewassen en met het heerlijke weer verbruikt Mark meerdere shirts per dag. We delen een koffer en hebben dus niet oneindig veel kleren mee dus we moeten regelmatig de was laten doen.

Laten doen, want in Turkije hebben we nergens een wasserette gezien waar je zelf de was in de wasmachine kunt doen. Je brengt je was, die wordt verdeeld over wasmanden (wit, kleur, fijne was) en aan de hand van het aantal wasmanden wordt de prijs berekend. Aan het einde van de dag kun je het schone wasgoed weer ophalen. Goedkoop is het niet, we waren steeds 20 tot 40 euro kwijt.

Vogels spotten

Toen dat eenmaal was geregeld zijn we op zoek gegaan naar een boot om mee naar de thermale- en modderbaden te varen. Er zijn langs de rivier meerdere thermale baden en deze was het verst weg. Volgens de reisgids moest deze het rustigst zijn. Na wat onderhandelen over de prijs konden we vertrekken en hadden we een privéboot. De schipper voer ons een half uur stroomopwaarts over de rivier en wees de vogels die we onderweg tegenkwamen aan. Dat waren er maar drie.

Toen we bij de baden aankwamen, schrokken we. Er lagen zeker vijftien grote boten en het zag zwart van de mensen. Het bad zat vol met Russen en Nederlanders die daar met een excursieboot gekomen waren. Ik vond het allemaal maar smerig: iedereen zit in dezelfde modderpoel en het wordt niet gezuiverd. Net een stel varkens. Gelukkig ging iedereen weer gauw in de boot terug en hadden we het complex voor onszelf.

Rotte eieren

Ik wilde niet meer in de modderpoel dus ging Mark alleen en maakte ik de foto’s. Hij had zich helemaal ingesmeerd met de modder en liet het toen drogen aan de buitenlucht. Zijn huid was lekker zacht nadat hij het had afgespoeld en toen zijn we nog in het gewone thermale zwembad geweest. Dat was binnen en daar zat het vol met oude Turkse mannetjes.

De vrouwen (in regenkleding met hoofddoek) gingen buiten. Op dat tijdstip was het echter gewoon gemengd baden dus ik sprong er gezellig tussen :-) Het bad stonk naar rotte eieren en zou tegen allerlei ziektes werken. Toen we klaar waren met baden bracht de schipper ons weer terug naar Dalyan.

Uitgehakte tempels

Omdat we nog een uur in de wind stonken (naar de rotte eieren) hebben we ons pension opgezocht en uitgebreid gedoucht. Inzepen hielp niets, ook niet twee keer, ik bleef de geur ruiken. Gelukkig had ik nog een scrubpot en na flink scrubben rook ik eindelijk weer normaal. Gauw aangekleed want er stond nog meer op het programma!

In Dalyan zijn prachtige tempels in de rotswand gehakt. We zijn hier naartoe gewandeld en hebben ze uitgebreid bewondert. Dat mensen zo lang geleden al, met gevaar voor eigen leven, de rotswand hebben beklommen om daar een tempel uit te hakken. Wat een idee!

Schildpaddenstrand

We hebben nog een beetje rondgewandeld en zijn naar de moskee geweest en toen was het tijd om naar het schildpaddenstrand te rijden. Het Iztuzu strand, zoals het schildpaddenstrand eigenlijk heet, staat bekend om de grote Caretta Caretta schildpad die hier haar eieren legt. Het strand is beschermd en tussen de badgasten staan kooien om de eitjes te beschermen. ’s Nachts is het strand verboden te betreden. Het water is hier heerlijk helder en ik heb even gezwommen.

’s Avonds hebben we de was opgehaald (whoehoe schone kleren!) en zijn we uit eten geweest in een restaurant dat overal werd aanbevolen: restaurant Limon. Het restaurant had een Griekse, Nederlandssprekende eigenaar en een Turkse eigenaresse en ik heb echte Griekse moussaka gegeten. Het restaurant zat helemaal vol en de vrouw kookte en de man nam alle bestellingen op en bracht deze rond. Hij rende z’n longen uit zijn lijf en was erg gelukkig toen de hultroepen kwamen. We kennen het gevoel ;)

We vonden Dalyan een hartstikke leuke plaats. Het is klein en onderscheid zich door zijn ligging aan de rivier. Er is genoeg te zien en ook als je naar het strand wilt, ben je daar binnen een kwartier. Er staan geen enorme flats en hotels en heeft nog een gemoedelijke sfeer. Wij vinden het een aanrader!