Sneeuw, wind, ijs en koud: Mandy moest niks van wintersporten hebben. Erg jammer, omdat ik het wel leuk vind en het graag weer eens zou doen. Ik had haar voorzichtig wel eens voorgesteld om te gaan skiën, maar de blik die ik kreeg en het bijbehorende verhaal over de sneeuw, wind, ijs en kou was niet echt een voorbode voor een leuke skivakantie samen.
De verbazing was dan ook groot toen Mandy tijdens onze rondreis over de Canarische Eilanden voorstelde om te gaan skiën in Oostenrijk. Ik weet niet eens meer zo goed hoe ik reageerde, omdat ik dit nooit aan had zien komen. Mij kennende zal er niet zoveel uitgekomen zijn ;-)
Maar hoe zouden we dat dan doen? We zaten op dat moment op de Canarische Eilanden, met alleen maar korte broeken, wat dunne shirts, jurkjes (niet van mij, van Mandy), geen jas en slechts 1 koffer voor ons samen, die al volgepropt zat. Het idee van mij om een extra koffer te kopen kon bepaald niet op goedkeuring van mijn wederhelft rekenen. Geen goed idee dus…
We zouden gewoon nog warme truien en broeken kopen en die in de koffer stoppen. Ik als man zijnde, met mijn ruimtelijke inzicht, wist natuurlijk nu al dat dit nooit zou passen. Daar zou ik haar mooi op aan kunnen spreken als we alles gekocht hadden, ha! We kochten hier voor mij alvast wat warme truien, die gek genoeg nog in de koffer pasten ook. Daar ging mijn eerste kans om toch nog een koffer te kopen.
Kanariegele skikleding
Toen we richting Hongarije gingen en een korte stedentrip in Madrid maakten, kochten we de eerste skikleding. Mandy was dolgelukkig met haar mooie nieuwe blauwe ski-jas en bijpassende witte skibroek. Een stel witte skihandschoenen en een witte muts maakten het af. Aan de kleding zou het in ieder geval niet liggen dat ze een mooie indruk zou maken op de piste.
Een aantal dagen later, tijdens onze stedentrip in Wenen, vond ik een kanariegele skibroek en bijbehorende ski-jas. Ik hoefde alleen nog maar skihandschoenen. Mandy zou mij makkelijk herkennen vanuit haar skiklasje als er een gele gloed naar beneden kwam skiën. We hoefden nu alleen nog maar snowboots en dan waren we er helemaal klaar voor.
Verloren strijd
Na Wenen vierden we de kerst in Tsjechië en vond ik bij de Lidl mijn nieuwe snowboots en voor Mandy heb ik een paar mooie zwarte laarzen gekocht in een winkelcentrum nabij Praag. Niet echt de gebruikelijke manier om je kleding in verschillende steden en landen te kopen, maar we waren helemaal geslaagd!
Maar hoe krijg ik dit in vredesnaam in slechts 1 koffer? Al die nieuwe kleding en de schoenen, dat gaat gewoonweg niet passen. Ik stelde op iets geïrriteerdere toon dat we toch echt een koffer erbij moesten kopen. Ik kreeg een nog wat meer geïrriteerdere toon terug en toen was eigenlijk al wel duidelijk wat ik op de Canarische Eilanden had moeten weten, deze strijd ga ik nooit winnen.
Skiles voor volwassenen
We zouden onze eerste skivakantie samen vieren in Westendorf! We verbleven in een heel mooi hotel, ietsje buiten het centrum, rustig gelegen, maar wel dichtbij de piste, in een grote nette kamer en een binnenzwembad met verschillende sauna’s. Wat heerlijk!
De volgende dag gingen we eerst naar de skischool om lessen voor Mandy te regelen. Mandy koos voor 4 dagen skiles. Twee uur in de ochtend en twee uur in de middag. Voorzichtig vroeg ze of ze in een klas kwam met alleen maar kinderen, waar zij dan bovenuit zou torenen. De mevrouw moest lachen en stelde haar gerust dat ze met mensen van haar eigen leeftijd of ouder les zou krijgen. Dat was fijn!
De nachtmerrie voor elke vrouw
De les was geregeld en precies tegenover de skischool zat de sportwinkel waar we de skispullen zouden huren. We konden meteen gaan zitten, de maat van de voeten werd gevraagd en we kregen direct skischoenen aangeleverd. Ik wou graag skischoenen die strak om mijn voeten en enkels zouden zitten. Ik ging voor maat 44! Slechts een maatje kleiner dan mijn werkelijke maat, dat moest perfect zitten. Mandy waarschuwde mij al dat dat niet ging passen, maar wat wist zij er nou van met haar geen ervaring met skiën? Geef die schoenen nou maar gewoon.
Ik deed de eerste schoen aan en toen ik niet verder kwam dan mijn tenen erin moest ik schoorvoetend toegeven dat ik het onderschat had. Doe maar een maatje groter… Die pasten gelukkig een heel stuk beter en we konden door naar de ski’s. De meneer van de ski’s pakte een twee lange latten voor Mandy, zij zag toen een weegschaal en ik hoorde een geschrokken stem naast me: “moet ik mijn gewicht doorgeven?”. De nachtmerrie voor elke vrouw in een volle winkel. Helaas hoort dat erbij om je lengte en gewicht door te geven om de ski’s goed in te kunnen stellen, zodat ze goed los schieten als je valt.
Ik heb het een andere keer met wintersporten gehad dat dit niet goed was ingesteld en mijn ski’s bij elke bocht uitvlogen. Dat is niet zo leuk met de halve meter sneeuw die die nacht was gevallen. Ik was meer bezig om mijn ski’s uit te graven dan dat ik naar beneden gleed.
Nadat de ski’s geregeld waren was het tijd voor een prachtige helm en skibril. Sommigen kunnen het hebben en sommigen niet. Ik val onder die laatste categorie. Mandy kreeg een witte helm. Ik vond het haar toch goed staan. Het sloot helemaal aan bij haar outfit. De rest van die middag hebben we gebruik gemaakt van de sauna’s in het hotel. Heerlijk!
IJzige stilte
Op zondag was het dan zover, Mandy zou haar eerste skiles hebben! Samen gingen we naar het verzamelpunt toe. Ik wist wel waar dat was, want ik had het goed onthouden van de mevrouw van de skischool. Gewoon de piste op bij de vlaggen. Mandy moest nog erg wennen aan haar schoenen en ik liep snel vooruit. Hoe dichterbij ik bij de vlaggen kwam, hoe meer ik begon te twijfelen of we wel goed zaten. De tijd begon te dringen, het sneeuwde steeds meer, het was koud en ik had de verkeerde locatie gekozen. Mandy kwam dus geïrriteerd aanlopen met de ski’s op haar schouders en was er eigenlijk nu al wel weer helemaal klaar mee. We hebben het altijd zo gezellig samen ;-)
Toen duidelijk was dat we helemaal verkeerd zaten en naar een andere piste moesten konden we zwijgend naar beneden lopen. Dat begon al fantastisch. Ik voelde me erg schuldig dat haar eerste skiles zo moest beginnen. Dit was weer eens het zoveelste feit dat je navigeren niet aan mij moet overlaten. En toch denk het soms echt zeker te weten, waarna we 9 van de 10x dus wel verkeerd zitten. Gelukkig was de andere piste niet te ver weg. Mandy was nog op tijd voor haar skiklas. Pfieuw!
Trots toekijkend
Nadat ik haar succes had gewenst (de sfeer was gelukkig alweer iets beter) ging ik aan de zijlijn nog even toekijken hoe ze haar eerste meters op die lange latten ging maken. Het voelde een beetje alsof ik mijn eigen kind achter moest laten voor haar eerste dag naar school. Niet dat ik een kind heb, maar ik denk nu te weten hoe het voelt. Als een trotse ouder zat ik volop foto’s en video’s te maken.
Ik heb een korte tijd toegekeken hoe ze voorzichtig naar beneden gleed en toen was het voor mij ook tijd om te gaan skiën. Ik begon in een sleeplift met een stang achter mijn rug. Direct voelde ik mijn kuiten aanspannen, omdat je schuin in de schoenen staat en naar boven gesleept wordt. Oh ja, zo voelde dat dus ook alweer! Onderweg naar boven hoopte ik alleen maar dat het wat sneller kon, hoe moest ik dit volhouden? Ik was blij toen ik eindelijk bovenaan was gekomen. Dit gevoel had ik niet gemist.
Ik ging nu ook voor het eerst naar beneden skiën! Gelukkig was ik het nog niet verleerd. De sneeuw was wel wat ijzig, maar het ging meteen goed. De eerste afdaling zonder te vallen was een feit. Normaal val ik altijd wel een keer. Vaak op de allerlaatste afdaling van de vakantie, omdat ik dan vermoeid ben. Ik ging snel weer naar de fijne sleeplift. Gelukkig voelde het deze keer een stuk beter. Ik stond veel beter in mijn schoenen en de weg naar boven was dan ook een stuk aangenamer.
Met een slakkengang naar het hotel
Die ochtend heb ik vooral van een afstandje naar de vorderingen van Mandy gekeken, terwijl ik zelf aan het skiën was. Toen Mandy klaar was met haar eerste skiles stond ik klaar met haar normale snowboots. Wat was ze blij! Haar skischoenen konden uit en ze had weer gevoel in haar voeten. Ik kon nog niet echt peilen wat ze van het skiën zelf vond. Het was vooral de pijn in haar voeten die de overhand had.
Ik weet nog goed hoe ik mij de eerste keer voelde na het skiën. Ik wist niet hoe snel ik die verrekte schoenen uit kon doen en was heel blij dat ik weer gewoon kon zitten. Wie doet dit nou in vredesnaam voor zijn lol, vroeg ik mij nog af. Na die eerste week skiën was ik verkocht. Waarom heb ik dit nooit eerder gedaan, vroeg ik me toen af. Ondanks de spierpijn en blauwe plekken van die week was het mij dit meer dan waard.
Ik had met haar te doen. Ik wist hoe erg het nu moest voelen. En dan moest ze ’s middags nog een keer. We hebben samen geluncht en daarna bracht ik haar weer naar haar skiklas. Zelf ging ik weer met de sleeplift naar boven, maar ging deze keer een andere richting op. Zo zou ik Mandy niet meer lastigvallen met mijn fotocamera, ik kon inmiddels een heel fotoalbum vol plakken. Ik heb mij die middag vermaakt op de steilere piste.
’s Middags stond ik haar weer op te wachten. Evenals vele andere moeders en vaders die op hun kinderen stonden te wachten. Apart… Na afloop van haar les liepen we terug (lees: strompelend) naar het hotel. Ondanks de pijn die ze nu had vond ze het toch wel leuk. Gelukkig maakte het hotel veel goed.
Gezellig eten met Russen
We hadden het hotel met halfpension geboekt, omdat we geen zin hadden om na een dag skiën nog helemaal netjes aangekleed naar een restaurant te moeten. Dat bleek een hele goede keuze te zijn geweest. Elke ochtend hadden we een uitgebreid ontbijt met veel keuze. En ’s avonds was het nog beter met een vijfgangen menu, met elke dag andere gerechten.
We hadden een vaste tafel toegewezen gekregen, waar we elke keer moesten zitten. Dat zou niet erg zijn, het was een gezellig typisch Oostenrijks ingericht plekje in een apart kamertje met nog twee tafels voor andere gasten, maar we hadden liever ergens anders gezeten. Aan een van de andere tafels zaten elke avond (én ochtend) een Russische man en vrouw.
Nou hebben we al gauw een vooroordeel dat Russische toeristen zich niet zo netjes gedragen. Dit bleek helaas ook nog te kloppen. Het menu begon vaak met soep. Soep kan heet zijn, dus dan blaas je het wat kouder (wat volgens Mandy officieel niet mag, maar dat terzijde). Deze Rus had een andere manier. Je kunt elke lepel met soep ook naar binnen slurpen. Dan heb je én een afgekoelde hap soep én je lepel is leeg voor de volgende portie. Dat zoiets een keer gebeurd kan gebeuren, maar het was bij elke hap. We zaten elkaar verbaasd aan te kijken en ook aan de derde tafel zaten de gasten vol verbazing te kijken.
De soep was op! Gelukkig, we konden ongestoord verder dineren. Het volgende gerecht werd opgediend. Ik weet niet eens meer wat het was, maar ik weet nog hoe het geluid klonk van de Rus. Elke hap van de maaltijd werd naar binnen geschrokt en het kauwen was voor de hele ruimte zichtbaar en hoorbaar. Dit allemaal vergezeld van het luid afspelen van filmtrailers op hun tablet, die ze op tafel hadden staan. Dat is ook erg, maar gelukkig werd het gesmak daardoor overstemd. We waren blij toen we uiteindelijk ons toetje op hadden, zodat we naar onze kamer konden gaan.
Glijdend naar beneden
De volgende ochtend werd Mandy wakker met pijnlijke kuiten en blauwe plekken. Een van de vele kreten die ik die ochtend hoorde waren: “waarom doe je me dit aan?”, “ik ga voor JOU mee skiën” en “ik stort mij voor jou van zo’n berg af”. Dat ze het zelf had voorgesteld was ze op dat moment voor het gemak even vergeten. Ik neem dat soort opmerkingen gelukkig altijd met een korreltje zout ;-)
Na een lekker ontbijt gingen we dus weer op naar de piste. Ik ging zelf die dag met de gondel naar een van de hoogste bergen in het skigebied Skiwelt Wilderkaiser-Brixental. Ik besloot de blauwe piste te nemen, zodat ik kon zien of ik daar later die week met Mandy naar beneden kon gaan. Niet veel later was ik blij dat ik voor de blauwe had gekozen. De sneeuw was niet echt sneeuw meer, maar een dik pak ijs met wat strooisneeuw erop. Het had al een paar dagen niet meer gesneeuwd, maar wel gevroren. Ik heb wel leukere afdalingen meegemaakt.
Bij het middelstation was ik er wel klaar mee. Als ik nog op tijd beneden wou komen dan kon ik beter met de gondel naar beneden. De rest van de afdaling heb ik dan ook vanuit de gondel bekeken. De blauwe route die ik had genomen was naast erg ijzig ook een stuk steiler voor blauw dan ik gewend was. Hier zou ik Mandy niet naar beneden laten gaan. De volgende dag ben ik vanaf het middelstation naar beneden gegaan. Dit bleek een stuk beter te zijn. Nog wel erg steil voor Mandy, dus ik wou eerst graag zien hoe het skiën na een paar dagen zou gaan.
Vallen en opstaan
Toen ik weer ging kijken zag ik behoorlijk wat vooruitgang. Zelf vond ze het niet goed, maar ik was apetrots. Bij de les in de middag zou ik haar wel even weer op de foto zetten en filmen voor de familie thuis in Nederland. Vol goede moed ging ze in de sleeplift en haar leraar hielp met iedereen met het erin stappen. De cursist voor Mandy aan kreeg de balk te hoog in haar rug, waardoor deze over haar heen schoot en zij zelf direct plat op de grond lag.
Terwijl ze terug klauterde werd Mandy dan maar geholpen. Hij zal gedacht hebben dat hij de balk nu maar wat lager moest plaatsen. Mandy kreeg de balk iets te laag en deze schoot door naar onderen en trok haar benen naar voren. Ook Mandy lag direct op de grond. Deze skileraar had nog iets te leren. Bij haar tweede poging werd ze geholpen door de man van de lift en ze zoefde nu zonder problemen naar boven.
Mandy gaat onderuit in de sleeplift
Toen Mandy haar lessen erop zaten hebben we samen geskied. Dit wilden we heel erg graag en dan het liefste samen met de gondel naar boven en een lange tocht naar beneden. Mijn ervaring met de conditie van de piste was niet zo goed en we hebben dan ook besloten dat het niet verstandig was om als beginner van de lange piste naar beneden te gaan. Wel hebben we in het dorp nog samen geskied, wat erg leuk was. Al met al was de eerste keer samen skiën geslaagd. Mandy heeft het niet meteen afgeschoten en vond het erg leuk om zelf op ski’s naar beneden te gaan. Wordt misschien vervolgd!
Actie op de slee
In Slovenië hadden we een slee gekocht met een echt stuur en een rem, die we hier ook nog wilden gebruiken. Op de laatste dag zou ik dan naar beneden gaan! Ik had er enorm veel zin in en liep een flink stuk de piste op. Nadat ik op de helft was aangekomen zou dit de perfecte plek zijn om naar beneden te suizen. Ik zette de slee neer, zette mijn GoPro aan, zette mijn voeten schrap in de sneeuw, ging zitten in de slee en deed snel mijn voeten in de slee. Ik zou nu een enorme vaart maken, misschien had ik nog even moeten kijken hoe ik moest remmen?
De slee begon naar beneden te glijden. Daar ging ik! Dat dacht ik tenminste. De langzame start waarmee ik begon zette zich gedurende de verdere tocht voort, met als dieptepunt dat ik niet eens de rem nodig had, de slee viel zelf stil op een iets vlakker stuk. Mandy stond beneden klaar om actiefoto’s te maken. Ze heeft alleen foto’s waarop ik met een slee achter me aan naar beneden kom lopen. De GoPro video heb ik nog niet eens terug durven kijken.
De eindstrijd om de koffer
De volgende dag zouden we naar huis vliegen. Helaas kon de slee niet mee. Deze paste niet eens in een koffer, laat staan dat we een tweede koffer hadden ;-) We zouden er een kind blij mee gaan maken. Met mijn beste Duits stapte ik op een vrouw met haar kind af. Ik had de slee achter me aan getrokken en stond met het touwtje in mijn hand die mevrouw uit te leggen dat ik er niets voor moest hebben, maar dat ze hem gratis kreeg. Toen dat eenmaal duidelijk was draaide ik mij om en zag haar dochter in de slee zitten. Onze slee was al ingenomen voordat ik het door had.
Met een mooie skiweek achter de rug en slechts 1 koffer volgepropt met spullen vertrokken we naar het vliegveld om naar huis te gaan. Ik ging eerst de koffer nog wegen op een bagageband. We zaten over ons maximale gewicht. Joepie! Ik had gelijk gekregen :D Het was alleen maar 1,5 kilo teveel. Met het verplaatsen van enkele boeken en kleding naar onze rugtassen was het probleem opgelost. We zaten 0,2 kilo onder het maximale gewicht. Er verscheen een grote grijns op Mandy’s gezicht, 1-0 en het eindsignaal voor Mandy.