Onlangs is Mandy’s vader naar Noord-Korea geweest. Een reis van 13 dagen die begon in China en door het onbekende land voer. Hij heeft dagelijks zijn reis bijgehouden en wij willen dit graag met je delen. Dit is het tweede deel. Lees hier het beginverhaal.

Dag 4

Een druk programma vandaag. Het ontbijt was voortreffelijk. Daarna in de bus op weg naar het Fountain Park. Een aangelegd park wat ook net als alles te herleiden is naar “De Grote Leiders”, met vijvers met waterballet en wat watervallen.

Dan wordt het tijd om de juiste en gepaste eer te bewijzen aan deze grote leiders uit het verleden. We gaan naar 2 mega koperen standbeelden van deze mannen. In het Fountain park hebben we net al bloemen gekocht. Volgens de gids was 2 bossen voor 10 euro wel voldoende eerbetoon voor onze groep.

Op het plein voor de beelden aangekomen staan er reeds honderden mensen te wachten om in gelid de eer te bewijzen. Grote goudkleurige vazen met bloemen, allen in dezelfde model evenals afzonderlijke bloemstukken worden aangesleept. Op een teken komt men per groep netjes in rijen aangelopen en houdt halt voor de beelden. Een afvaardiging van de groep gaat de bloemen aanbieden bij de beelden. De gehele groep buigt en men verterkt weer, ook netjes in rijen.

Er mag niet gespuugd worden, niet gerookt, geen handen in de zakken, de zonnebril moet af enz. Zo bewijzen we met ons reisgezelschap ook de nodige en juiste eer. Al met al was het nog niet strak geregeld en enigszins voor verbetering vatbaar maarja, we blijven wel Hollanders natuurlijk.

Nadat we de eer aan de Kimmen hebben bewezen, vervolgen we onze weg naar een internationale boekenhandel. Dat wil zeggen; in deze boekenwinkel biedt men biografieën van Kim Jung Un aan in 14 talen. Daarnaast ander propaganda materiaal in de vorm van speldjes, posters, cd’s vlaggen, etc.

En we vervolgen onze weg naar het Kim Il Sung Square. Daar zijn honderden misschien wel duizenden jongeren een fakkel optocht aan het oefenen. In groepen marcheren ze over het plein, ieder twee houten fakkels dragend en gezamenlijk uiten ze middels kreten een slogan over jeugd, saamhorigheid en vooruitgang. Een imposant gezicht. Allen hebben eenheid van tenue en dragen een wit overhemd met een rode sjaal en rode pet. Het is erg warm zo midden op de dag, maar toch geeft men zo op het gezicht enthousiast uitvoering aan het geheel.

Van Kim Il Sung Square rijden we naar het geboortehuis van Kim Il Sung. Dat ligt in een park en is ook zo’n beetje heilige grond. Een speciale gids verteld ons over hoe het leven in die jaren was en laat ons het lemen huisje van Kim Il Sung zien. Er zijn drie stenen die toegang tot de verschillende ruimtes van het huisje verschaffen, maar die zijn zo heilig dat we daar absoluut niet op mogen staan. Totdat iemand niet goed geluisterd heeft en het natuurlijk per ongeluk toch gebeurt.

Vlakbij het huis van Kim Il Sung is een pretpark met achtbanen, een kabelbaan etc. Opvallend is dat ondanks dat het een nationale vrije dag is er veel stoeltjes onbezet zijn in de verschillende attracties.

Van het geboortehuis van Kim Il Sung gaan we naar de metro. In boeken was te lezen dat de metro van Noord Korea te vergelijken is met het imposante van de metro van Moskou. Persoonlijk vind ik dat nogal overtrokken. De metro van Pyongyang is absoluut bijzonder, maar eerder kitsch dan overdonderend. Maar smaken verschillen en ik heb het in ieder mogen bekijken.

Zoals in zoveel (Aziatische) hoofdsteden, mag een Arc d’Triomf niet ontbreken. En net als bijna alle highlights in Pyongyang overheerst het beton. Maar desondanks ook bijzonder om te zien, maar mist de geest zoals de echte Arc.

En dan wordt het tijd voor de lunch. Lunchen doen we ook weer in een restaurant wat er speciaal en alleen voor de toeristen is.
Goed eten en zoals alle maaltijden is ook deze all inclusief.

Wat overigens opvalt is dat overal waar je komt in stations, openbare gebouwen, restaurants etc. er marsmuziek te horen is, of de televisie (luid) aanstaat. De tv zend dan eigenlijk altijd hetzelfde uit. Proclamaties, of er wordt een film vertoont van de Koreaanse oorlog of documentaires over parades in Pyonyang. Wat ook populair is, is een soort van de Koreaanse K7 met begeleidend orkest bestaande uit alleen vrouwen.

Na de lunch gaan we naar een circus optreden in een theater gebouw. Knap hoor al die acrobatische toeren die de circusartiesten laten zien! Maar jammer van die twee beren die al koppeltje duikelend en de vloer schrobbend de show moesten stelen.
Voor de Noord Koreanen geweldig, maar voor ons westerlingen iets wat tegenwoordig niet meer zou moeten kunnen.

In verband met de viering van het 70-jarig bestaan van de Koreaanse arbeiders partij is 9 september een nationale vrije dag en zijn er diverse festiviteiten. Wij bezoeken de mass dance op het plein bij het grote sportcentrum in de stad. Op dit plein dansen honderden studenten op muziek die middels luidsprekers ten gehore wordt gebracht. De dames zijn daarbij allemaal gekleed in zuurstok roze, gele, blauw, rode etc. gewaden. De mannen dragen een zwarte broek, wit overhemd en stropdas.

 

Alle paren dansen simultaan in grote kringen op het plein. Wals, tango, zelfs muziek met een ietwat moderner tintje komt voorbij. Een prachtig gezicht hoe ze gezamenlijk alle paren dezelfde dans uitvoeren. Natuurlijk duurt het niet lang of de eerste westerling wordt uitgenodigd om mee te doen. Al gauw worden het er meer, maar alles blijft in stijl, waardoor deze dag erg feestelijk wordt afgesloten.

Als de mass dance is afgelopen spoeden we ons gauw naar de Juche tower, de herdenkings toren ter ere van de 70e verjaardag van Kim Il Sung, langs het water van de Taedong rivier. 140 meter hoog en de top is te bezoeken via een lift. Toegangsprijs is 5 euro.

Helaas ging de zon al onder waardoor we wel nog een prachtig zicht over de stad hadden, maar voor mooie foto’s was er te weinig licht.
Overigens gaat ’s avonds de toorts die als top op de toren staat, rood licht branden.

Inmiddels is het donker geworden en wordt het tijd om te dineren. Voor ons is een traditioneel hotpot restaurant besproken. Iedereen krijgt een pot met een soort van bouillon die boven een vlam wordt geplaatst. Daarnaast krijgt iedereen een bord met vlees, groente, tofu en een schaaltje met daarin de inhoud van een ei. Het is nu de bedoeling om het vlees in de bouillon te doen, wachten totdat het geheel kookt en daarna de groente, de tofu erbij en als alles lekker pruttelt het ei. Verder worden er allerlei schalen met lekkernijen gebracht die erbij gegeten kunnen worden. Gecompleteerd met een schaaltje witte rijst is het erg lekker. Na het diner keren we terug naar het hotel. Morgen gaan we richting het platte land.

Over het algemeen is Pyongyang een echt voormalig Oostblok stad met een Aziatisch sausje. Men valt met zoals eigenlijk alles terug op de Koreaanse oorlog en geeft aan dat Pyongyang in de Koreaanse oorlog verwoest is door de Amerikanen. En dat men toch alles weer opnieuw heeft opgebouwd. Men is daar erg trots op.

Door onze bril bekeken is het veelal grote blokken beton waar men zo trots op is, met erg weinig inhoud. Als voorbeeld werd er erg opgegeven van zo’n betonblok wat een ijsstadion zou zijn. “Daar was het in de zomer erg goed vertoeven”, gezien de temperatuur binnen. Als je er langs rijdt zie je dat het gebouw middels grote hekken is afgesloten en dat er geen gebruik van wordt gemaakt.

Datzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor een “groot en gevarieerd” sportcentrum. Daar kun je volgens de gids allerlei sporten beoefenen van tafeltennis tot taekwondo. We zijn er vandaag meerder keren langsgereden. Ik heb slechts 2 personen in trainingspak het gebouw zien verlaten.

Verder zie je veel grote bouwwerken die volledig stil liggen. De grote bouwkranen zijn volledig ver- en doorgeroest. Een sprekend voorbeeld hiervan is de smaakmaker van de skyline van Pyongyang? Het Ryugyung hotel. Imposant om te zien en de bouwers wilden met dit project, projecten in Dubai overtroeven. Jarenlang was alleen de betonnen constructie klaar. Sinds kort zijn er ramen aangebracht omdat er ernstige sprake was van betonrot door verwaarlozing, maar ook nu wordt er binnen niet verder gewerkt. Maar toch is het erg bijzonder en een voorrecht om door dit land te mogen reizen en deze stad te mogen bezoeken.

Ondanks dat we beslist bij de Koreaanse bevolking worden weggehouden is er geen sprake van een agressieve of wantrouwende sfeer. Belangrijk is dat je in het gezichtsveld blijft van een van de gidsen en het respect vertoont wat men verwacht indien het om de grote leiders gaat. Ook ademt Pyongyang naar ons toe geen sfeer achterdocht en wantrouwen uit, al zal die er absoluut en zeker zijn. Langs de rivier zitten mensen gezellig bij elkaar in het gras, onder bomen, te zingen, te dansen etc. Maar welke mensen mogen er in Pyongyang wonen? In Pyongyang is opvallend veel gemotoriseerd verkeer. Maar met name ’s avonds zie je veel mensen lopen of fietsen.

Dag 5

Van Pyongyang naar Hamhung. Een route van 350 kilometer over het platte land. Hamhung is de tweede stad van Noord Korea met ongeveer een miljoen inwoners. Het is een echte industrie stad, gelegen aan de Japanse Zee. We laten al snel Pyongyang achter ons.

Als je de stad uitrijdt richting Hamhung, kom je een gedenkteken van de Socialistische Partij tegen. Ook daar dient zoveel eerbetoon voor te zijn, dat alhoewel de weg onder het gedenkteken doorgaat, de chauffeur van de bus een parallel weg neemt om voorbij het gedenkteken te rijden, waarna hij de doorgaande route weer pakt.

Als we de stad achter ons hebben gelaten, komen we tot aan Hamhung geen grotere steden meer tegen. Tot Hamhung is het platteland en het landschap bestaat uit heuvels en laagvlaktes. De laagvlaktes zijn volop begroeid met overwegend mais en rijst. Af en toe kom je andere landbouw gewassen tegen, maar dat is erg spaarzaam. Zeker als je dat afzet tegen de soms enorme velden met mais en rijst.

In Noord Korea bedrijven ze intensieve landbouw. Dat is onder andere te zien aan de vele mensen die meestal op hun knieën of hurken zittend aan het werk zijn op het land of tot aan heupen in het water staan. En machines zie je eigenlijk niet, slechts af en toe een tractor. Zelfs ondanks de dorheid, het heeft de afgelopen jaren erg weinig geregend, zie je bijvoorbeeld geen beregen machines.

Noord Korea kent 2 soorten boeren bedrijven; die van de staat en de coöperaties. Bij de staatsbedrijven krijgen de boeren maandelijks hun loon, bij de coöperaties een keer per jaar, na de oogst.

Vanaf Pyongyang tot aan Hamhung veranderd het landschap eigenlijk niet veel. Overigens is ongeveer 80 procent van Noord Korea heuvel-/bergachtig. De weg is erg slecht en het laatste stuk nogal bochtig. Vaak stoppen doen we niet, alleen als de chauffeur of de gids wil roken stoppen we. Niet in een dorpje, bij idyllisch plekje of mooi uitkijkpunt, maar gewoon langs de weg. Zo kan men de controle houden.

We mogen officieel niet eens naar de andere kant van de weg lopen en de afstand van de bus is maximaal ongeveer 10 meter. Jammer want er waren genoeg plekjes waar ik even had willen stoppen om te kijken, een foto te nemen of alleen maar wat rustiger rijden. Maar helaas, de gids staat weinig toe. Overigens mogen we nog blij zijn dat we wel foto’s mogen maken vanuit de bus.Een groep Belgische toeristen die parralel aan ons reist in een eigen bus, mogen van hun gidsen ook geen foto’s vanuit de bus maken.

Als we uiteindelijk in Hamhung aankomen is het al aan het eind van de middag. Voor de Noord Koreaanse staat is het kennelijk erg belangrijk dat we de plaatselijke kunstmest fabriek bezoeken, want we rijden eerst dwars door de stad voor deze fabriek, om later weer dwars door de stad terug te gaan voor bezienswaardigheden die wij als reisgezelschap veel belangrijker en interessanter vonden.

Maar goed eerst naar de kunstmest fabriek. Die is zo belangrijk omdat Kim Il Sung gedurende zijn leven in totaal 34 keer op bezoek is geweest. Rondom deze bezoeken is een museum van 2 verdiepingen ingericht! En dat gaan (moeten) we bezoeken! Er komst zelfs een officiële gids van de fabriek zelf. Nou ja, na uiteindelijk kamer voor kamer te hebben bezichtigd met uitleg van de gids, wat vertaald werd door onze eigen gids, waren we klaar.
Daarna nog een rondje terrein en een uitleg van de een of andere directeur en we konden gaan.

De zon begon al onder te gaan. Maar eerst moesten we nog de nodige eer betonen aan de Kimmetjes. Opnieuw aantreden in formatie van 2 rijen, voorzien van 2 boeketten bloemen gaan we opnieuw onze eer laten zien. De bloemen worden nu door een stel aangeboden waarvan zij zwanger is. In formatie gaan we naar bronzen beelden, houden halt en het stel gaat namens ons de bloemen met gepaste eerbied aanbieden. Ik heb inmiddels een donkerbruin vermoeden hoe hun kindje gaat heten. Ook voor deze gelegenheid wordt weer een andere gids ingezet namens de staat.

Naast het eerbetoon verteld ze ook over de opbouw van de stad. Die was namelijk door de Amerikanen volledig gebombardeerd tijdens de Koreaanse oorlog. Er was slechts nog as. Maar zo’n beetje Kimmetje persoonlijk heeft de stad weer opgebouwd. Nou ja voor wat het waard is.

Het is inmiddels al bijna donker geworden, maar gaan nog een paleis bekijken van een vroegere keizer. Dat er in verband met de duisternis weinig tot niets te zien is doet niet ter zake. Het staat op het programma dus. In het donker staan we een van de weinige authentieke Koreaanse gebouwen te “bekijken”. Ik kan er dus niet veel over vertellen.

Daarna komen we omstreeks 19 uur in het hotel aan. Een hotel aan het strand. Helaas kunnen we daar doordat het donker is niets van zien. De kamers zijn netjes, alleen douchen kunnen we niet, want er komt geen water uit de kraan. Een bak met koud water en een andere waterbak met dompelaar moet uitkomst gaan bieden. Het wordt mandiën net als in Indonesië.

Lees hier deel 3

Kort geleden is Mandy’s vader naar Noord-Korea geweest. Een reis van 13 dagen die begon in China en door het onbekende land voer. Hij heeft dagelijks zijn reis bijgehouden en wij willen dit graag met je delen. Dit is het eerste deel.

Yes yes, vandaag is het zover! Wekenlang erg druk geweest, nu heerlijk op reis. Een gematste tijd om te vertrekken; zondagmiddag omstreeks 15.00 uur.

’s Morgens “gewone” tijd uit bed, rustig ontbijten en om 10:00 uur met de trein naar Schiphol. Omdat het zondag is, is het ook niet druk in de trein en heb lekker een plekje voor me alleen. Onverwachts kwam mijn dochter met kids en vriend mij uitzwaaien, wat een welkome verrassing was.

Op Schiphol wacht me de volgende verrassing. Ik weet dat ik met China Southern ga vliegen, maar aan de gate zie ik dat er een heuse Dreamliner klaar staat om me naar Beijing te vliegen! Wat later dan gepland vertrekken we.

De catering bij China Southern valt ietwat tegen. Bij het eerste drankje mis ik de kleine versnapering en de keuze uit de drankjes is niet groot. Geen gedestilleerd, alleen wijn, bier of fris. Helaas voor mij dus geen “ikhebzonenormehekelaanvliegen” whiskietje.

Later tijdens de vlucht, als ik wat drinken ga halen in de pantry, zie ik dat het cabinepersoneel druk bezig is de zakjes met een hartige versnapering open te maken en te consumeren…

Na een probleemloze vlucht arriveren we op tijd in Beijing. Daar word ik opgewacht door Sandra, de reisleider voor deze Noord-Korea tocht, namens de organisatie waar ik mijn reis geboekt heb. Ook maak ik kennis met de andere groepsleden die dezelfde reis gaan volgen; 2 weken reizen door Noord-Korea!

Een bus brengt ons van het vliegveld naar een hotel waar we kunnen opfrissen. Van daaruit kunnen we lunchen en de laatste inkopen doen, voordat we vanmiddag naar het station gaan voor de trein naar Noord Korea. Een treinreis die ongeveer 24 uur gaat duren. We krijgen een kamer aangeboden in het Ping An Fu hotel in het Chaoyang district.

Dag 2

Na eerst wat opgefrist te hebben en een uurtje geslapen te hebben gaan we rondom het hotel wat sightseeing doen. En we moeten boodschappen doen voor de 24 uurs treinreis. We weten namelijk niet wat we wel en niet kunnen verwachten in de trein. Vandaar dat wat eten en drinken mee nemen een absolute must is.

Het weer is goed, beter dan de regen in Nederland dus dat is alweer winst. Na de sightseeing en de boodschappen gaan we halverwege de middag in de bus naar een van de vele stations die Beijing rijk is.

Door de recente aanslagen in het land is hier erg veel politie op de been, zijn bepaalde gedeeltes afgezet en is er controle van de bagage net als op een vliegveld. Omdat de stations erg groot zijn, is het even zoeken naar het juiste wachtlokaal, voor het goede perron en de juiste trein naar Noord Korea.

Voor de groep waarmee ik reis zijn een aantal slaapcabines in een slaapwagon gereserveerd. Een slaapcabines is een cabine waar 4 bedden zijn met een schuifdeur. In de wagon zijn 2 conducteurs aanwezig die zorgdragen voor het wel en wee aan boord.

De wagon is voorzien van een hurktoilet en een paar wastafels. En natuurlijk de samovar! Dat is een pot met heet water waar je vrij uit kunt tappen. Fijn om koffie, thee, chocolademelk of noodles mee klaar te maken. De trein is weer voorzien van een restauratie wagen. Echter je moet maar afwachten wat er in de desbetreffende reis geserveerd wordt.

Na een kwartier te hebben gewacht op het perron, nog wat blikjes lauwe bier gekocht om onderweg te kunnen nuttigen. We zijn net op tijd weer binnen want de trein vertrekt. Verwachtingsvol zitten we voor het raampje van de cabine. Wat een teleurstelling!

Uur na uur alleen maar bebouwing! Niets mooie natuurschoon,  grillige rotsformaties, eindeloze vlaktes, besneeuwde steppes ;-) etc etc. Aldus maar troost gezocht door de aangeschafte blikjes gezamenlijk soldaat te maken en het restaurant maar opgezocht. Daar kunnen we uit een viertal maaltijden kiezen. Overigens heerlijk en smaakvol.

Aangezien we inmiddels bijna zo’n 48 uur onderweg zijn, hebben we na de maaltijd het stapelbed opgezocht in de cabine. Slapen in een trein is een bijzondere ervaring. Aan de ene kant werkt de cadans van de trein hypnotiserend, aan de andere kant word je nogal eens wakker van het heftige remmen of stilstaan op een station.

Dag 3

Pas bij de Chinese grensovergang bij Dandong word ik wakker. Inmiddels zijn er een drietal formulieren in onze cabine gelegd, die we moeten invullen. Op eigenlijk alle formulieren dienen dezelfde gegevens te worden ingevuld, zoals naam, paspoort nummer, nummer van het visum, beroep enz.

Daarnaast wordt gevraagd wat je aan waardevolle spullen bij je hebt, zoals fotocamera, smartphone etc. En hoeveel contant geld je bij je hebt en in wat voor valuta. Ook wordt een en ander gevraagd over ziektes, drugsgebruik etc.

Nadat we zonder problemen de Chinese grens gepasseerd zijn, gaan we de spoorbrug over richting Noord-Korea. Parallel aan de spoorbrug ligt een andere brug. Deze brug loopt tot ongeveer halverwege de rivier en gaat dan niet verder.

Een bijzonder en ook troosteloos gezicht, met name ook omdat aan het eind van het gedeelte veel mensen staan te kijken naar de overkant, Noord-Korea. Op de rivier varen patrouille boten. Zwemmend vanuit Noord-Korea de grens oversteken is dus ook geen optie.

Na de brug wacht de Noord Koreaanse grens. Daar staan we ongeveer 3 uur. De sfeer is ontspannen en zeker niet vervelend. Maar toch lopen er mannen in militaire outfits met honden langs de trein, wordt er bijzonder veel gecontroleerd en gaat men zelfs zover dat men de afzonderlijke bladzijden in de meegenomen boeken controleert, de foto’s bekijkt op de smartphones en koffers inspecteert.

Het is een komen en gaan van mannen en vrouwen in verschillende (kleuren) uniformen. Maar ook moeilijk kijkende mannen in burger lopen door de gangpaden van de trein. Alle paspoorten van de reizigers worden verzameld en in grote stapels meegenomen naar een kantoor.

Na 3 uur wachten en diverse controles te hebben doorstaan, komt een militair geklede man in onze cabine, geeft ons een voor een de paspoorten terug, salueert en maakt rechtsomkeer. Kennelijk zijn we veilig genoeg bevonden om Noord-Korea binnen te reizen!

We kunnen gaan! De trein zet zich in beweging en langzaamaan rijden we Noord-Korea binnen. Wat een gevoel maakt zich van me meester. Hetzelfde gevoel overviel me toen ik niet lang na de val van de muur op het Rode Plein in Moskou stond, de eerste gedeeltes van De Muur in China zag vanuit de trein of op het Plein van de Hemelse Vrede stond, vlak nadat op de tv te zien was dat tanks daar over protesterende studenten heen walsten. Erg bijzonder om dit land te mogen bezoeken.

Wat je mening over dit land ook is, het is bijzonder om een van de weinigen te zijn die dit land bezoekt. Jaarlijks bezoeken gemiddeld zo’n 2.000 Nederlanders Noord-Korea tegenover gemiddeld 1 miljoen Nederlanders die per jaar Turkije bezoeken.

De eerste indrukken van Noord-Korea zijn die van een land wat tientallen jaren heeft stilgestaan in combinatie met de uitstraling van een voormalig Oostblok land en Cuba. Nagenoeg geen gemotoriseerd verkeer.

Als je al een voertuig ziet, is het meestal of een vrachtauto of een militair voertuig. Daarnaast af en toe een motor en bijna iedereen verplaatst zich te voet of op de fiets. Soms kom je een verdwaalde bus tegen.

Links en rechts naast het spoor veel dorre maisvelden of rijstvelden. En veel machines die je ziet, zien er vervallen en verroest uit. Op de meest vreemde plekken zie je een verdwaalde man met een hengel. En natuurlijk alom de beeltenissen van Kim Il-Sung en Kim Jong Il.

Steeds verder zuidwaarts gaan we, langs de kust, wat we vanuit de trein niet kunnen zien, naar Pyongyang. Het landschap verandert niet veel. Veel rijstvelden en velden met mais. Af en toe heuvelachtig, hier en daar redelijk vlak. Soms een dorpje of klein stadje. Soms wat huisjes of hutjes bij elkaar wat kennelijk een boeren coöperatie of iets dergelijks is. Weinig geasfalteerde wegen, meest zandpaden.

En langs het spoor regelmatig iemand die zijn ganzen, kippen, geiten of schapen uit laat. Een grappig gezicht; de mensen die hun ganzen of kippen uitlaten, doen dat met een lange bamboe stok met een lap stof eraan. Hiermee jagen ze de kippen of ganzen op.

De tijd is hier een half uur later dan in China. Enkele weken geleden heeft de huidige grote leider besloten dat in Noord-Korea niet dezelfde tijd mocht gelden als in Japan. Vandaar dat de klok een half uur achteruit is gezet en nu dus een half eerder is dan in Japan en een half uur later dan China.

Af en toe rijdt de trein door een tunnel. Bij iedere tunnel staat een militair in uitrusting met helm en voorzien van een erg grote lamp op een statief. Het geheel doet denken aan plaatjes of films uit de tweede wereld oorlog van de lampen waarmee vliegtuigen in de lucht werden beschenen.

Als we in de buurt van Pyongyang komen is dat te zien aan meer asfalt en de bredere wegen. En eindelijk na 24,5 uur rijden we het station van Pyongyang binnen! Daar worden we opgevangen door 2 gidsen, die ons de gehele reis zullen begeleiden (en in de gaten houden). Waarom 2 gidsen? Dan kan de ene de andere in de gaten houden.

En natuurlijk is alles prima geregeld en staat de grote bus met vaste chauffeur al klaar om ons naar het hotel te brengen. We worden gehuisvest voor 2 nachten in het Yanggakdo International hotel. Het hotel is 47 verdiepingen hoog en gelegen op een klein eilandje. Het is dan ook verboden om van het eilandje af te gaan.

Het hotel heeft wat weg van de grandeur van de Sovjet Unie. Het moet heel wat lijken, door de grootse opzet, grote kroonluchters, grote aquaria, enorme balies etc. Het heeft bijvoorbeeld 8 liften, maar er werken er maar 2 van. Er is niet altijd stroom en indien geen stroom; douchen met koud water als gevolg.

In de kelder moet een groot entertainment centrum zitten met bowling, biljart etc. Dat zit er inderdaad maar heeft meer een uitstraling om je fiets te stallen dan dat het uitnodigt om gezellig met elkaar een activiteit te doen.

Het hotel is hoog en men heeft bijvoorbeeld niet bedacht dat het op grotere hoogte harder waait. Een lawaai van de wind op de kamer ten gevolge. Maar als je het vergelijkt met het grootste gedeelte van de Noord-Koreaanse bevolking hebben we het meer dan uitstekend!

Na de gelegenheid te hebben gehad om op te frissen, nemen de gidsen ons mee naar een restaurant, waar we een heerlijke en rijke Koreaanse maaltijd genieten. Ook is er een winkeltje met goederen waar de gemiddelde Noord Koreaan alleen maar van kan dromen; airconditioners ter grootte van een wasmachine, whisky’s, voetbalschoenen, een heuse pauk! etc.

Na het eten terug in het hotel. Morgen bezoeken we de festiviteiten ter gelegenheid van het 70 jarig bestaan van de natie Noord-Korea! Daar komen een miljoen Noord-Koreanen op af.

Lees hier deel 2