Voor ons was reisjaar 2015 een rustig jaar. Na een rondreis van 2,5 maand door Europa eind 2014 vierden we oud en nieuw in het zomerhuis van Tito aan het meer van Bled in Slovenië.
Het was een plek waar ik al heel lang naartoe wilde: middenin het meer van Bled ligt een klein eilandje met een eeuwenoud kerkje erop. Rondom het meer zie je hoge bergen en op een klif staat een oud kasteel. De idyllische foto’s van dit meer had ik al zo vaak gezien dat ik niet kon wachten tot ik ernaartoe ging! Het sneeuwde enorm en we liepen door zeker een halve meter sneeuw.
Problemen met de auto
De reis ernaartoe duurde uren: ’s ochtends namen we de trein van Budapest naar Salzburg (daar gaat een rechtstreekse treinverbinding naartoe, ideaal). In Salzburg was een flinke sneeuwstorm aan de gang. Op het vliegveld huurden we een auto (we zouden tien dagen later terugvliegen van Salzburg naar Groningen airport Eelde) en begonnen we aan onze weg naar Bled.
Normaal zou deze reis ongeveer 2,5 uur duren maar door de sneeuwstorm konden we niet harder dan dertig op de snelweg. Nadat we 1,5 uur door de sneeuw hadden geploegd (en onderweg heel wat auto’s langs de kant van de weg met pech hadden zien staan) begon er een lampje te branden op het dashboard. Een lampje dat absoluut niet hoorde te branden.
We keken in de handleiding en lazen dat je daarmee echt niet verder mocht rijden. We belden de klantenservice van Europcar, waar we de auto hadden gehuurd. We belden en belden en belden maar we kregen niemand aan de lijn. Inmiddels werd het aardig koud omdat we de auto langs de kant van de weg hadden geparkeerd.
Na een uur bellen (en een aantal paniekerige telefoontjes naar m’n ouders) kregen we eindelijk iemand aan de lijn. We moest langs de weg blijven staan en de kans was groot dat we de nacht in de auto moesten doorbrengen omdat alle sleepbedrijven bezet waren. Daar ging ik natuurlijk niet mee akkoord. Ik zag de bevroren hoofden van Jack en Rose uit de Titanic en hun afscheidsgesprek al voor me!
Uiteindelijk mocht we doorrijden naar de dichtstbijzijnde Europcar vestiging. De telefoniste zou de eigenaar thuis bellen. Zonder verwarming, stoelverwarming en airco reden we door. We wilden de motor zo min mogelijk belasten en hoopten vurig dat we het met de auto zouden redden tot aan de garage die nog ruim een uur rijden was. Met samengeknepen billen zat ik in de auto! Wat was ik blij toen we eindelijk bij Europcar aankwamen.
De eigenaar was er nog niet, maar kwam na twintig minuten. Hij keek in de auto, zag het lampje en de kilometerstand en zei doodleuk: de auto is helemaal in orde. Bij alle auto’s van dit type gaat na 2.000 kilometer het lampje branden. Hadden we daarvoor zo in de stress gezeten! We kregen een nieuwe auto mee en konden onze weg vervolgen.
Romantische wandelingen in de sneeuw
Uiteindelijk hebben we vijf uur over de reis gedaan en kwamen we midden in de nacht aan bij onze accommodatie. We sliepen de komende nachten in het zomerhuis van Tito, dat was omgebouwd tot hotel. Een prachtig gebouw met uitzicht over het meer. De volgende morgen werden we wakker in een witte wereld en sneeuwde het nog steeds.
Toen we een geweldige slee tegenkwamen bij de Lidl waren we verkocht: hiermee gingen we van de heuvels racen! Helaas was de sneeuw zo dik dat we steeds vast kwamen te zitten. We moesten eerst een paar sleebanen maken zodat we hard konden! We maakten de mooiste parcoursen en stopten er een paar gevaarlijke bochten in :D
Met onze huurauto reden we door het sprookjesachtige landschap en we maakten wandelingen door de sneeuw. Hartstikke romantisch!
Toen we een berg opliepen om een waterval te bekijken, moest ik me een uur lang ophijsen aan de reling naast het voetpad omdat het zo glad was dat ik al een paar keer flink onderuit was gegaan. Uiteindelijk werd het al donker toen we eenmaal boven waren en moesten we vrij snel weer naar beneden. Het uitzicht was prachtig!
De terugweg ging een stuk makkelijker dan omhoog: in plaats van me ophijsen kon ik nu gewoon gaan zitten. Ik heb nog wel geprobeerd om lopend naar beneden te gaan (want zittend was toch wel erg koud aan m’n kont) maar ik ging steeds onderuit. Met mijn gladde skibroek gleed ik prima naar beneden en was ik er binnen een half uur. Dat was drie keer zo snel als de weg omhoog!
De dag na oud en nieuw (toen we genoten van het vuurwerk boven het meer) was ik al erg vroeg wakker. Toen het licht werd was het bijna onbewolkt en kwam de zon op. Wauw! Ik trok gauw mijn warme kleren aan (het was -16 graden Celsius), deed de camera om en ging er op uit. Ik was helemaal alleen en maakte een lange wandeling. Onderweg kon ik foto’s maken van het meer dat er heel mooi uitzag. Het meer was stil op een paar zwanen na.
’s Middags lieten we ons met een Pletna, een traditionele roeiboot met een dakje van ongeveer zeven meter lang, naar het eilandje in het meer van Bled varen om de kerk te bezichtigen. Middenin de kerk hing een lang touw waarmee we de klokken konden luiden. Geweldig! Ik voelde me net zo’n oude monnik, zoals ik aan het touw hing te springen en te trekken.
Ik vond het meer van Bled helemaal geweldig en zou graag nog een keer naar Slovenië toe!