Het laatste hoogtepunt van de reis is Cappadocië. Vanuit Konya was het een tocht van ongeveer 3,5 uur naar Cappadocië door een enorm niemandsland. Langs de snelweg lag af en toe een klein stoffig dorp of een fabriek. Het landschap was plat en kaal, woestijnachtig en er was niets te zien.

Duur tanken

Na twee uur rijden stopten we om te tanken bij een tankstation in de middle of nowhere. We kregen thee aangeboden en een tissuebox (heel handig) van de tankman. In Turkije tank je niet zelf, er wordt voor je getankt en met een beetje geluk (voor een fooi) worden je ramen gewassen. De brandstof is erg duur en ondanks dat onze tank steeds nog half vol zat waren we toch zo’n €75 per tankbeurt kwijt.

We tanken in het buitenland altijd als de tank halfleeg (of halfvol, hieraan schijn je te kunnen zien hoe positief iemand is ingesteld. Ik ben schijnbaar erg negatief) is, omdat we ooit op weg naar Death Valley flink in de stress hebben gezeten of onze auto niet zonder brandstof zou komen te zitten. Er was daar helemaal niets, op een paar spookstadjes met alleen verlaten benzinestations na.

Uitgehakte woningen, kerken en kathedralen

De eerste plek waar we stopten was Selime en het was meteen duidelijk dat we in Cappadocië waren: we zagen de eerste grotwoningen waar de streek om bekend staat! Auto geparkeerd en direct de eerste de beste grot ingedoken. Gaaf!

De grotwoningen staan niet los op zichzelf, maar vormen een uitgebreid netwerk van grotwoningen, gangen, kerken, keukens, wijnkelders… eigenlijk alles wat je in een normale oude stad ook zou vinden. In de grotkeuken was een gigantische schoorsteen uitgehakt en waren alle muren zwartgeblakerd. De grotkathedraal was van binnen uitgehakt als een normale kerk: inclusief de pilaren en de nissen en je zag nog de sporen van de iconenschilderingen. Zo bijzonder dat tot een aantal jaren geleden mensen nog in deze grotten woonden!

Op zich is het logisch: Cappadocië heeft een landklimaat met hete, droge zomers en ijskoude winters met een beetje sneeuw. In de zomer biedt de grot koelte en in de winter ben je beschut tegen de kou. Als de rotsen niet al te hard zijn en makkelijk uit te hakken is, is het de ideale woonplaats.

Helemaal blut

We hadden honger en nog een paar lira. We zouden pinnen maar konden nergens een pinautomaat vinden. Dichtbij de grotwoningen zou een restaurantje aan het water zitten. Er was provisorisch van hout een soort balkonnetje over het water gebouwd en aangezien wij de enige gasten waren, mochten wij op de ereplaats. Doodeng.

Ik moest over het bruggetje lopen en ik was een beetje bang dat die Mark en mij niet zou houden. De rivier bestond uit bruin kolkend water door de regen. We hadden de keuze uit lam, kip of kebab. Na een paar weken kebab en köfte was kip iets waar we ontzettend veel zin in hadden. We kregen er wat salade bij en hadden nog precies genoeg geld voor dit feestmaal. Toen waren we blut.

Door de kloof met de auto

Onze volgende bestemming was de Ihlara vallei. Dit is een indrukwekkende kloof waarin verschillende grotwoningen en grotkerken. Toen wij er waren was het helaas niet zo mooi, omdat het stroomde van de regen. We hadden met dit weer geen zin in een kilometerslange wandeltocht de vallei in en weer uit dus zijn er een stukje ingelopen en hebben wat foto’s gemaakt.

Van de Ihalra vallei zijn we doorgereden naar Güzelyurt, wat een ik prachtige naam vond. We reden door velden vol met meloenen en vonden een dorpje dat rond en op een heuvel was gebouwd. Een mooi dorpje met een paar bijzondere kerken. Het meest bijzonder was echter de kloostervallei, die zich onder het dorp bevond. De kloostervallei van Güzelyurt was, in tegenstelling tot de veel populairdere Ihlaravallei, uitgestorven en we konden door de kloof rijden met onze auto. Ideaal gezien het weer.

De kloostervallei is vernoemd naar de vele kerken en kloosters die in de rotsen van de kloof zijn gebouwd. Naar de kerken zijn geen wandelpaden gebouwd, zoals bijvoorbeeld in het openluchtmuseum van Göreme (hierover later meer). Je moet dus naar de grotwoningen/grotkerken/grotkloosters toe klimmen en dat maakt het best avontuurlijk. Mark heeft hier onze nieuwe woning gevonden! De stamtafel inclusief bank zat er al in :-)

Dineren met een bruin biertje

De laatste stop van de dag was Derinkuyu. Ook hier bevond zich een grottenstad alleen is deze een stuk bekender. Er stonden talloze tourbussen en de opgravingen waren helemaal toeristproof.  We zijn hier niet zo lang geweest, het was al erg laat. We zijn doorgereden naar Göreme, waar we een grothotel geboekt hadden. ’s Avonds hebben we heerlijk (en snel) gegeten mét een bruin Leffe biertje, heerlijk! Mark lust geen bier, dus die had een wijntje. Totaal uitgeput zijn we vroeg naar bed gegaan, want de wekker stond om 04.10 uur voor het hoogtepunt van de reis………