Van Cirali zijn we naar Antalya gereden. Onderweg nog een stop gemaakt in Kemer om wat foto’s te maken, het is immers een bekende badplaats.
Antalya is een gigantische stad met maar liefst 1,5 miljoen inwoners. Naast die 1,5 miljoen inwoners bezoeken jaarlijks miljoenen toeristen deze bekende badplaats. Als je er komt heb je eerst het idee dat je in Rusland bent aangekomen, deze taal hoor je veel op straat en ook de borden en informatie staat vaak eerst in het Russisch.
Vliegtuigwrak in het aquarium
Onze eerste stop in Antalya was bij het aquarium. Het aquarium van Antalya heeft het grootste tunnelaquarium ter wereld en dat leek ons wel leuk! Het aquarium is gigantisch groot en naast het tunnelaquarium zijn er verschillende “normale” aquaria. Normaal tussen haakjes, want deze vond ik indrukwekkender dan de tunnel zelf. De aquaria zijn ingericht op thema en dit thema wordt tot in de puntjes uitgevoerd: een aquarium met vissen uit de rode zee is daarnaast gevuld met Egyptische beelden, een aquarium uit de zee van Marmara is gevuld met een tempel van de verloren stad Atlantis, enzovoort. Het leukste is een vliegtuigwrak uit de eerste wereldoorlog.
Kinderen omver kegelen
Na het aquarium zijn we naar een ijshal geweest. Over mijn zomerse jurkje (het was 40 graden Celsius) moest ik een dik skipak aantrekken want het was -10 graden binnen. In de ijshal waren allemaal Romeinse tempels nagebouwd die in de buurt van Antalya zijn gevonden. Daarnaast was er een ijsbaan gemaakt, waar de kinderen vanaf sleeën met een band.
Uiteraard wilden wij dit ook wel proberen en we klommen tussen de gillende kinderen. We hadden er niet echt bij nagedacht dat wij veel zwaarder zijn. We vlogen dus op onze band uit de bocht en botsen daarna hard tegen de kinderen aan. Die vonden dat wel grappig. We zijn er een paar keer afgegaan en hadden het helemaal naar ons zin!
Als klap op de vuurpijl zijn we na het aquarium en de ijshal nog naar een reptielenhuis geweest. Allemaal enge slangen en reptielen in veels te kleine hokjes. We waren snel uitgekeken.
Ongevraagde rondleiding
We hebben gegeten bij de McDonalds en zijn naar het oude centrum van Antalya gereden, Kaleici. Hier hadden we een pension geboekt, maar er komen was best lastig door de nauwe straatjes waarvan je er veel niet in mag rijden. Na een half uur zoeken bleek je alleen bij het pension te kunnen komen door wel een weg in te rijden die je eigenlijk niet in mag rijden. Op z’n Turks dus gewoon lak aan de borden hebben. We parkeerden onze auto tussen andere auto’s in een inham in de straat. Een stukje verder stond een verboden te parkeren bord. Prima, vanaf daar mag je niet parkeren en hier dus wel, dachten wij.
We hebben de oude stad verkend: langs meerdere moskeeën, torens en oude gebouwen. Bij één moskee kregen we ongevraagd een “rondleiding” die eruit bestond dat de man van de moskee zei waar we een foto van moesten maken. Om hem niet te beledigen maakte Mark braaf de foto’s. Toen hij dat had gedaan moesten we een donatie aan de moskee geven.
Prima, doen we in de kerken ook en we mogen overal gratis naar binnen. We hadden alleen grote biljetten (50 en 100 lira) en een biljet van 5 lira en wat kleingeld. 50 lira was ons te veel dus gaven we het biljet van 5 en al het kleingeld dat we hadden. Dat was niet genoeg. Er scheen een minimum aan de “donatie” te zitten. De man werd erg vervelend en wij werden boos. Uiteindelijk zijn we weg gegaan.
Verdwenen auto
We hebben de hele middag en avond van alles bekeken, het oude centrum van Antalya is prachtig! We hebben een taxi naar het archeologisch museum genomen en hier twee uur doorgebracht. Toen we ’s avonds laat naar ons pension terugliepen, stond de auto er niet meer. Hij was weg. Maar dat was toch echt de plek waar we hem hadden neergezet!
Direct kwamen er mensen naar ons toe (die ’s middags hadden toegekeken toen we de auto hadden geparkeerd) om te zeggen dat de politie de auto had weggesleept omdat we daar niet mochten parkeren. Er bleek namelijk nog een niet parkeren bord te staan die wij over het hoofd hebben gezien. Balen want al onze spullen lagen nog in de auto!
Als ik er nu over schrijf krijg ik er weer buikpijn van. Vooral omdat men ons direct zei dat het van de politie agent afhing wanneer we de auto terug zouden krijgen, als hij ons aardig vond misschien dezelfde avond, anders pas de volgende dag. Na veel gebel en gedoe mochten we van de politie langskomen. Iemand van het hotel is er met ons naartoe gereden.
Daar aangekomen mochten we de auto niet meenemen. Ondanks dat we een foto van de auto hadden met het nummerbord en de sleutel waarmee hij open gaat. Ook toen we de autohuurvoucher lieten zien mocht de auto niet mee. Er moest iemand van het verhuurbedrijf komen om te vertellen dat wij de auto inderdaad hadden gehuurd, en dat kon pas de volgende dag.
Verdwenen huurcontract
Na veel gepraat en geslijm mochten we de auto meenemen als we het huurcontract zouden tonen. Die lag in de auto. Natuurlijk mochten we met de sleutel de auto openen om het huurcontract te pakken (dat dan weer wel). Van de stress konden we nergens het contract vinden. Alles hebben we overhoop gehaald, nergens was het contract. Zonder contract geen auto. Wat een drama!
We hebben 1,5 uur gezocht en toen kreeg ik ineens een ingeving! Het contract zat gewoon voorin de koffer. Daar hadden we het opgeborgen om het contract niet kwijt te raken. Toen we het contract hadden gevonden ging het heel snel: we moesten de boete betalen en mochten weg.
Toen we eindelijk in het pension aankwamen hebben we wat gedronken en zijn we gaan slapen. De auto hebben we goed geparkeerd en vanaf dat moment vragen we altijd ergens of we de auto zo goed hebben geparkeerd of dat het daar niet mag: de regels in Turkije zijn soms erg onduidelijk, ze verschillen per plaats en zelfs per maand. Volgens de hoteleigenaar is het maar net waar de politie zin in heeft: de ene maand mag je de auto daar wel neer zetten, de andere maand wordt hij weggesleept. We hebben dus flinke pech gehad.