De volgende stop was Konya. Dat betekende een paar uur door de binnenlanden van Turkije rijden. Het was een prachtige tocht waarbij de reis vooral omhoog ging. Tijdens de rit hadden we een paar flinke stortbuien, waardoor de weg heel glad werd en we stapvoets moesten rijden.
Onderweg kwamen we kleine bergdorpjes tegen en herders met hun vee. De stallen voor de beesten werden provisorisch van blauw plastic en een paar hooibalen gemaakt. De dorpjes hadden een watertoren of waterbekken en in het midden blinkt de moskee met een zinken dak.
Rondjes draaien voor God
De wc’s onderweg waren dun gezaaid dus uiteindelijk zijn we maar ergens langs de weg gestopt. Zo te ruiken was ik niet de eerste die deze plasplaats had gevonden en aan de keutels te zien maakte ook het vee er gebruik van. Mark ging op de uitkijk staan want ondanks dat dit het meest beschutte plekje in kilometers was, echt onzichtbaar was ik niet.
We vervolgden onze weg en na een rit van ongeveer vier uur arriveerden we in Konya. Konya staat bekend als de stad van de Dansende Derwisjen, een groep monniken die vooral bekend staat om hun traditionele dans waarbij ze rondjes draaien om in contact met God te komen.
Onvriendelijk
We verbleven in een super goedkoop hotel (€26) dat het “deluxe hotel” heette. De eigenaar was onvriendelijk. Hij had een baard en sprak alleen tegen Mark. Ook als ik iets vroeg gaf hij antwoord aan Mark, hij keurde me geen blik waardig. Dat deed hij ook bij het stel dat daarna incheckte.
In Konya zagen we voor het eerst sinds Bursa weer vrouwen in gewaden waarbij alles bedekt was, behalve de ogen. Ik vind dat zo’n nare aanblik!
Veel mensen met jeuk
In Konya staat de tombe van Mevlana, de geestelijk leider van de Dansende Derwisjen. Deze tombe was erg indrukwekkend. Het was niet alleen de tombe van Mevlana, er lagen nog veel meer mensen. De kist van Mevlana was veruit het grootste en lag in een rijkgedecoreerde nis. Over zijn kist lag een gigantisch kleed dat met goud- en zilverdraad geborduurd was.
De gelovigen die zijn kist bezochten hieven hun handen in de lucht en bleven minuten lang gebeden prevelen. Ook wreven ze over hun gezichten. Dat hebben we later weer gezien bij een andere tombe en bij de Dansende Derwisjen. Geen idee waarom iedereen dit deed, ik dacht eerst dat ze gewoon jeuk hadden maar toen tientallen mensen over hun gezicht aan het wrijven waren voor die tombe was het er óf heel stoffig of het is iets anders :-)
Geen Dansende Derwisjen
Tegenwoordig is de Mevlana tombe onderdeel van een museum over hem en de orde van de Dansende Derwisjen. Rondom de tombe staat het voormalig klooster en krijg je een idee van het leven en de gebruiksvoorwerpen van de Dansende Derwisjen.
Naast het museum staat een gigantische moskee. Uiteraard hebben we deze ook bezocht. Daarnaast zijn we naar een ander gedeelte van Konya gereden waar een eeuwenoude moskee stond, tezamen met een marmeren tombe. Rondom de moskee stonden verschillende madrassa’s (Islamitische scholen) die nu in gebruik zijn als musea. Wij zijn in de Karatay Madrasa geweest, waar prachtig keramiek en tegels tentoongesteld stonden.
’s Avonds zouden we naar een voorstelling van de Dansende Derwisjen gaan. Dagelijks om 21.00 uur wordt de religieuze ceremonie op het plein voor de grote moskee en de tombe van Mevlana uitgevoerd. Helaas wordt dit met regen afgelast en stroomde het van de regen tijdens ons bezoek. Het plein is nogal glad en dat lijkt me erg lastig met al dat rondjes draaien.
We waren hevig teleurgesteld dat dé reden dat we naar Konya waren gereisd niet doorging en dat we nu niet de Dansende Derwisjen zouden zien. Gelukkig hebben we ze later in onze reis alsnog gezien, maar daarover later meer!