Inmiddels heb ik de nodige kilometers gemaakt in Turkije. Van te voren vertelden diverse mensen dat het autorijden hier levensgevaarlijk moest zijn en iedereen op de weg een maniak is. Deels klopt dat ook wel. Nou was ik al het nodige gewend in Macedonië en we begonnen meteen goed in Istanbul.
Onze autoverhuurder moest vanaf het vliegveld terug naar zijn kantoor in Istanbul. Of hij moest rijden, vroeg hij. Geen probleem! Ik was wel benieuwd hoe het eraan toeging en dan kijk ik vanaf de zijlijn wel even toe. Uiteindelijk viel de rit naar zijn kantoor reuze mee en ik nam het stuur dan ook gerust over. Al snel had ik door dat het vooral een kwestie is van het recht van de sterkste. Als jij dat ene vrije gaatje niet pakt, dan doet een ander het wel. Zeker de taxi’s zijn daarin een meester.
Knipperlicht is overbodig
In Istanbul zelf heb ik niet veel gereden, omdat alle bezienswaardigheden vanaf ons hotel te lopen waren. Istanbul is groot en bij het verlaten van deze stad heb je ruim de tijd om te leren om maar zo dicht mogelijk op je voorganger te gaan rijden, anders probeert iemand anders zijn wagen ertussen te drukken. Dit bleek later in alle andere grotere steden van toepassing te zijn.
Evenals in Macedonië is het gebruik van een knipperlicht zeldzaam. Het is iets waar ik nog steeds niet aan kan wennen en me over kan opwinden. Als er voor de zoveelste keer weer een auto zomaar remt en afslaat of van links naar rechts over de weg slingert, om 2 sec eerder bij het stoplicht te zijn, dan kan ik enkele scheldwoorden niet onderdrukken. Er valt niet op te anticiperen en ik vertrouw inmiddels geen enkele auto meer.
Aanpassen aan het gedrag
Mijn eigen rijstijl wordt er ook door beïnvloed. Ik probeer ook de snelste baan (en het liefste vooraan) bij het stoplicht te pakken. En als iemand niet snel genoeg optrekt dan weet ik er wel links of rechts omheen te komen. Veel stoplichten tellen ook af naar het groene licht. Erg fijn, want je weet na een paar keer dat je bij nog 3 seconden te gaan al gas kunt geven. Dat weet de rest ook en als je niet al gas hebt gegeven, voordat het licht op groen springt, dan zit er wel een auto achterin de rij te toeteren dat ze moeten opschieten.
Belijningen op de weg worden niet geaccepteerd door de Turkse bestuurders. Als er 3 rijbanen beschikbaar zijn dan kun je er toch prima 4 van maken? Een doorgetrokken dubbele streep, die is toch bedoeld om midden overheen te rijden? En wat is nou rood? Rood betekent toch dat je kunt doorrijden als je niks ziet aankomen? En een auto heeft een toeter, dus reken maar dat ik die volop ga gebruiken, denken ze bijna allemaal.
De Turk en zijn toeter
De toeter heeft meerdere betekenissen. Dat kan zijn “je schiet niet op”, “ik wil er langs”, “ik heb haast”, “het is groen”, “loop niet op de weg”, “pas op kind/vrouw/man”, “hoi” of “ik vind toeteren gewoon leuk”. Ik weet het inmiddels niet meer. Zelf heb ik hem ook wel eens moeten gebruiken om iemand te waarschuwen dat ik er toch graag normaal langs wilde en niet via de vluchtstrook van de tegenoverliggende rijbaan, loslopende mensen op de weg waar ik in moest of iemand die niet opschiet bij het groene licht. Als het aan Mandy lag dan had ik hem al vaker gebruikt, die is iets opgefokter soms ;-)
Eindconclusie
Al met al gaat het rijden in Turkije gewoon prima. De horrorverhalen van tevoren vind ik persoonlijk wel meevallen. Je moet gewoon zelf heel goed opletten en er niet vanuit gaan dat iedereen zich netjes aan de regels houdt. De wegen zijn goed tot uitstekend (4 baans door de dorpen, heerlijk) en door zelf niet te afwachtend te rijden krijg je vanzelf de ruimte. Als je wat angstig bent of kunt worden met rijden, dan zou ik het afraden. Het is soms snel anticiperen op een situatie en je moet desondanks ten allen tijde goed blijven opletten op andere zaken.