Alle berichten van Mark

Ondanks mijn beroerde topografische kennis schrijf ik over onze reizen over de hele wereld. Gelukkig kan ik ook foto's en video's maken.

Rondreis West-Amerika met de auto, een hele belevenis

Ford Mustang op weg naar Monument Valley in Utah, Amerika

West-Amerika met de mooie Nationale Parken stond al een hele tijd hoog op ons verlanglijstje. Toen Mandy een bijzonder lage prijs vond voor een reis naar het westen van Amerika hoefden we dan ook niet lang na te denken. We boekten direct en binnen een week gingen we die kant op!

Veel geld over voor reizen hadden we in die tijd niet. Ik was nog maar net begonnen met mijn eigen bedrijf en Mandy werkte nog bij de vrienden van de belastingdienst op de klantenservice. Allemaal geen vetpot, maar hé, we hadden wel mooi goedkoop een reisje gescoord. Maar nu?

Via booking.com konden we goedkope motels vinden, dus dat was snel geregeld. En ook een auto huren in Amerika is prima te doen. Je krijgt in ieder geval veel meer waar voor je geld. Kleine huurauto’s kennen ze gelukkig niet! :D

Hortend en stotend op weg

Waar ik alleen even geen rekening mee had gehouden is dat het een automaat was. Oja, het land waar ze geen fan zijn van versnellingen. Ik had nog nooit in een automaat gereden en moest er even aan wennen. En of dat wennen was… ik moest eerst fatsoenlijk de parkeerplaats afkomen. Gas geven, dat lukt. En remmen, dat lukt iets te goed. Mandy vloog bijna door de voorruit. Okee, deze rem was iets gevoeliger dan mijn Twingootje.

Pedalen in een automaat auto
Een automaat is eventjes wennen

Kan gebeuren, ik gaf weer gas en we kwamen aan bij het loket van verhuurder. Met weer een grote boem kwamen we tot stilstand. Mandy schaamde zich ondertussen steeds meer en ik maakte ook nog heel stom de opmerking of er iets mis was met de auto. De loketman keek me raar aan zei dat ik gewoon gas moest geven en remmen. Okee…

Ook de snelweg was even anders

Al snel kwamen we op de snelweg en het remmen ging me ook inmiddels al een stuk beter af. Met een gangetje van 120 km/u reden we op de snelweg op de middenbaan, want mij was het principe van “keep your lane” geleerd, waarbij je niet steeds zoveel mogelijk naar rechts hoeft te gaan, maar gewoon in de baan blijft waar je rijdt.

Helemaal prima, lekker relaxed rijden zonder je al te druk te hoeven maken om ander verkeer. We rijden dus lekker door en ineens word ik van links en rechts ingehaald door grote Amerikaans vrachtwagens. Wat gebeurd hier?!

Road Train op de snelweg in Amerika
Je ziet veel echte grote Amerikaanse trucks op de wegen

En weer komen er vrachtwagens en andere auto’s van beide kanten voorbij. Al snel werd het ons duidelijk dat je in van elke kant kunt inhalen én dat vrachtwagens geen snelheidsbeperking hebben. Wat een land!

Tanken ging niet zoals ik gewend was


De volgende dag was het ook tijd om te tanken. Ik parkeer de auto bij de benzinepomp, open de benzineklep, pak de slang en pompen maar. Maar er gebeurde niks. Ik kijk nog eens goed naar de benzinepomp en zie niks bijzonders. Het lijkt op onze pompen, dus waarom gebeurd er niks? Ik probeer het nog eens, maar weer niks.

Moet je misschien eerst je pasje gebruiken? Nee, dat zie ik ook nergens. Ik vraag de persoon bij de pomp naast me hoe het hier werkt. Hij legt me uit dat je eerst naar de kassa binnen moet, daar een bedrag betalen voor hoeveel je denkt te gaan tanken, en vervolgens kun je dan gaan tanken.

Man met geld in de hand pakt een benzineslang
Cash geld is in Amerika wat gebruikelijker bij het tanken

Als je dan nog geld over hebt en je tank is vol, dan kun je dit binnen weer ophalen. Ik had nog niet echt een idee van hoeveel brandstof erin zou moeten en hoeveel dit zou gaan kosten, dus ik had natuurlijk veel teveel gegeven. Gevalletje van overschatting.

Of mij wel even aan de regels wil houden

Maar goed, dit was ook weer gelukt en we hebben weer wat geleerd. We gingen weer verder met onze rondreis en kwamen op een gegeven moment bij een afslag naar een stad. Ik sta netjes te wachten voor het rode licht bij het kruispunt om naar rechts te gaan. Achter me begint iemand te toeteren. Ik snap het weer eens niet en blijf maar staan. Het licht springt op groen en ik ga naar rechts.

Verkeerslichten op de Highway 1 in Santa Barbara, Californië
Ook weer even wennen aan de stoplichten

Bij het volgende kruispunt moet ik rechtdoor, maar het is rood. Dus ik wacht. Ik zie dat het ook rood voor rechtsaf is, maar zie tot mijn verbazing dat iedereen gewoon door rood gaat. Aha! Dat blijkt dus te mogen en daarom werd er eerder naar mij getoeterd. En dat was niet het laatste toeterincident.

Eenmaal in de stad komen we op kruispunten zonder stoplichten. Ik sta te wachten en wil netjes iedereen van rechts voor laten gaan, zoals het hoort. Weer verkeerd gedacht! Al snel wordt er weer getoeterd, want ik doe het weer eens verkeerd.

Nou blijkt het hier zo te zijn dat degene die als eerst bij een kruispunt aankomt voorrang heeft op anderen. Je moet wel stoppen, maar je mag daarna gewoon weer verder rijden. Daarna is de eerstvolgende weer aan de beurt en zo gaat dat door. Net zoals bij de slager: “wie is er nu aan de beurt?”. Het blijft toch een bijzonder land om in te rijden.

De rest van onze reis ging voorspoedig en na dus een paar eerste leermomenten hebben we genoten van de natuur en de dorpen en steden in West-Amerika. Het hele land is ingericht op auto’s. Kijk er niet raar van op als je in een ogenschijnlijk klein dorpje een 4-baans weg vindt. Ook de 8-baans snelweg alleen al voor de toegang tot Disneyworld was erg apart.

Autohuur voor Amerika

Ik raad je aan om een rondreis met de auto door West-Amerika te maken! Via Easyterra.nl kun je makkelijk een auto huren voor Amerika. Je vindt hier altijd de goedkoopste verhuurder en betaalt geen reserveringskosten.

Bixby Creek Bridge op de Highway 1 in Amerika
Ga met je auto over de Highway 1 en geniet van dit prachtige uitzicht

2 weken in hoog tempo door Noord-Korea (laatste deel)

Onlangs is Mandy’s vader naar Noord-Korea geweest. Een reis van 13 dagen die begon in China en door het onbekende land voer. Hij heeft dagelijks zijn reis bijgehouden en wij willen dit graag met je delen. Dit is het derder deel. Lees hier het beginverhaalhet tweede deel of het derde deel.

Dag 9

Het was de bedoeling van het hot spa hotel naar Heaju te gaan. En op dag 10 Van Sariwon naar Kaesong. Echter dit kan niet volgens de gids want:
reden 1: op de weg van Heaju naar Sariwon is er een brug kapot
reden 2: het beton van de brug moet nog uitharden
reden 3: de brug lijdt aan metaal moeheid
Of zou er een andere reden zijn? Kleur het hokje van uw keuze zwart.

Wat de reden ook is; we gaan niet rechtstreeks naar Heaju. De optie is om de route vandaag naar Heaju te nemen en dan weer dezelfde route terug naar Pyongyang om morgen vanuit Pyongyang naar Sariwon te gaan. Dan missen we niets, alleen een overnachting in Heaju.

Eerst gaan we de “afsluitdijk” van Noord Korea bekijken. Dat is ongeveer een uur rijden van het hot spa hotel. Deze afsluitdijk wordt de West Sea Barrage genoemd en scheidt de Teadong rivier van de Westzee. Zo is er zoet water beschikbaar voor irrigatie en raakt het gebied achter de dam, onder andere Pyongyang, niet meer overstroomd.


DSC01575

Onderweg naar de dam komen we in een gebied waar men zout wint uit zee. Als we de dam, die zo’n 8 kilometer lang is zijn overgestoken, bezoeken we een bezoekers centrum waar we een film over de bouw van de dam gepresenteerd krijgen. Natuurlijk is de dam bedacht door de Grote Leider Kim Il Sung. En het toezicht is persoonlijk gedaan door zijn zoon Kim Jung Il. Deze heeft er ook voor gezorgd dat alle problemen waar de bouwers tegenaan liepen opgelost werden.

Na de film moeten we snel weg, want de brug in de afsluitdijk gaat om 10 uur ’s morgens open en pas om 5 uur weer dicht om het scheepvaartverkeer doorgang te verlenen.

We rijden nu het platteland op en gaan veel over onverharde paden.
Ergens in een bebost natuur gebied gaan we picknicken. Op dezelfde picknickplek is ook een groep Noord Koreanen aan het bbqen. Daar waar we de geheel reis al strak worden gehouden en de hele reis nog niet zelfstandig meer dan 10 meter van de bus mogen gaan, want anders worden we terug gefloten, kunnen we ons nu vrij tussen deze groep begeven! Wat een leuke ervaring! Ze willen van alles met ons delen, bbq vlees en snoepjes, en foto’s maken is geen probleem.


DSC01604

Na de picknick rijden we door naar een waterval. Een tocht van nog ongeveer 3,5 uur over onverharde wegen. Op zich een prachtige tocht zo de hele dag over het platteland. Maar als we uiteindelijk aan het einde van de middag op de plek komen waar we een waterval zouden mogen bekijken, mogen we we niet verder dan het eerste panorama punt. Geen waterval dus?! Nee, en ook geen Heaju! Ondanks dat het ongeveer een kwartier rijden is, is er niet genoeg tijd.

We stappen weer in de bus en moeten nu nog zeker 5 uur terugrijden naar Pyongyang. Dat houdt in dat we pas omstreeks half 10 op zijn vroegst arriveren bij het hotel in Pyongyang en ook nog moeten eten. Onze Nederlandse gids draagt een goede oplossing voor wat ook door het hoofdkwartier voor het toerisme wordt gehonoreerd. We gaan opnieuw overnachten in het Hotspa hotel.

Als we het bezoekerscentrum op de afsluitdijk passeren zie we een grote groep bond gekleurde Noord Koreanen in het schemer donker eer betonen aan een grote schildering van de twee Grote Leiders. Als we na een lange dag aankomen in het hotel kunnen we direct aan tafel. Opnieuw wordt ons een heerlijk diner aangeboden bestaande uit diverse gerechten. Vannacht heb ik een andere kamer en die ziet er een heel stuk beter uit. Nu is het kiezen, weer in de hotspa? Het alternatief is een koude douche. Dus? Inderdaad.

Dag 10


Eerst terug naar Pyongyang. Onderweg zien we op de eerder genoemde 10 baans weg, waar je amper een auto tegenkomt, honderden vrouwen, gewapend met pikhouwelen, schoppen en ander gereedschap in kilometers lange rijen aan het werk langs en op de 10 baans weg.

DSC01641

In Pyongyang zien we net als andere dagen grote groepen jongeren oefenen in marcheren, onderwijl luid slogans zingend. Van Pyongyang gaan we door naar Sariwong. In Sariwong bezoeken we een modelboerderij. Deze boerderij is zo bijzonder omdat de Grote Leider hem al diverse keren heeft bezocht. Dit omdat deze boerderij de meest succesvolle van het land is. 10.000 kilo rijst per hectare. 750 hectare en 1000 boeren werken hier. Ook mogen we een woning van een boeren gezin van binnen zien.

Daarna rijden we door naar Folk Street. Een soort Orvelte met een paar voorbeelden van authentieke huizen. Daar krijgen we de kans om traditionele rijstwijn te proberen. Een melkwitte vloeistof met ongeveer 5% alcohol, wat je uit een schaaltje drinkt. Maar gezien het tijdstip van de dag, nog voor de lunch,  waag ik me er maar niet aan.

Na de lunch rijden we richting Keasong. Dat ligt op ongeveer 160 kilometer van Pyongyang en ongeveer 8 kilometer van de gedemilitairiseerde zone (DMZ). Eerst rijden we door Keasong heen om de graftombes van koning Kongmin en zijn vrouw te bezoeken. Omdat er in Noord Korea nog maar weinig oude gebouwen zijn overgebleven is dit erg bijzonder en staat dit sinds 2013 op de werelderfgoedlijst van de UNESCO.

DSC01701

Keasong was in de periode van 918 tot 1392 de hoofdstad van Korea tijdens de Koryo dynastie. Keasong is een van de weinige plaatsen die gedurende de Koreaanse oorlog (1950-1953) niet gebombardeerd is omdat het tijdens die oorlog Zuid Koreaans grondgebied was. Daarom zie je hier nog oude tempels, oude huisjes en straatjes. Overnachten doen we in een traditioneel hotel, het Minsok hotel. Een traditioneel hotel houdt in: traditionele kamers, waar we slapen op een “ondol” een matras op de grond. En eten doen we aan laagzittende tafels, waarbij we kunnen genieten van een traditionele Pansanggi maaltijd.

Dag 11

Opnieuw gaan we vandaag een highlight van de reis beleven; een bezoek aan de gedemilitariseerde zone (DMZ) in Panmunjom. Maar natuurlijk gaan we eerst onze eer bewijzen aan Kim Il Sung. Nadat eerst de ouderwetse houten poort van het traditionele Minsok hotel onze fysieke grens was, op last van de gidsen, gaan we nu gezamenlijk door de poort en wandelen naar het beeld van Kim Il Sung, wat op een heuvel staat. Het bloemenstalletje is nog dicht, dus we zijn vrijgesteld van het kopen van bloemen en hoeven vandaag ook niet op linie voor het beeld te buigen. Daarna kunnen we vanaf dezelfde berg foto’s van Keasong maken.

DSC01757

Vervolgens in de bus op weg naar de DMZ, een afstand van ongeveer een kwartier. Als we bij de DMZ aankomen is er een vast protocol voor het aanmelden van onze groep. Daar hebben we zelf niets mee van doen en kunnen in een winkeltje wat inkopen doen. Keasong en omgeving staat onder bekend om de ginseng. En er zijn nogal wat winkeltjes waar je allerlei ginseng producten kunt kopen zoals thee, zeep, alcoholische dranken etc. Na de aanmeldprocedure legt een generaal ons aan de hand van een maquette uit hoe de DMZ er feitelijk uitziet en waar de grenzen lopen.

De militair is mijns inziens erg jong voor een generaal, maar vooruit hij zal wel heel erg zijn best hebben gedaan. Om deze generaal goed te stemmen, moeten we een slof sigaretten voor hem meebrengen. Hoezo integer land. Maar als “de generaal” zijn uitleg heeft gegeven stappen we in de bus en rijden door de Noord Koreaanse gedemilitariseerde corridor van 2 kilometer richting de grens.

Eerst bekijken we 2 gebouwen waar gedurende de oorlog overleg tussen beide kampen is geweest en waar de wapenstilstand uiteindelijk is getekend. Beide gebouwen zijn overigens nog in hun oorspronkelijke staat, al is in het gebouw waar de wapenstilstand is getekend nu ook een kleine expositie van wat oorlogsbuit zoals resten van een neergehaalde straaljager, etc.

Daarna verder naar de eigenlijke grens. Op zich wel een heel erg bijzondere ervaring! Vaak op televisie gezien en zeker vlak voordat we op reis gingen was er nog een grens conflict tussen Noord en Zuid en hier sta je dan. We mogen zelfs foto’s nemen en kijken naar de wereldberoemde barakken en gebouwen waar op dit moment nog steeds geschiedenis wordt gemaakt.

We kijken naar de Zuid Koreaanse zijde waar een groep toeristen naar ons kijkt. Het zal beslist een omgeving zijn met bijzonder veel (geo)politieke spanningen en waar een simpele vonk een verschrikkelijke oorlog kan ontketenen, maar wij merken daar totaal niets van. De stemming is ontspannen en jolig, de generaal poseert zelfs nog even met ons voor een groepsfoto. Maar dan is het alweer voorbij en moeten we weer in de bus naar de volgende bezienswaardigheid.

DSC01803

En dat is een 1000 jaar oud gebouwen complex waar in die tijd de leer van Confusius onderwezen werd. Als we het museum bekeken hebben, krijgen we een overheerlijke koude Pansanggi lunch aangeboden. Deze lunch is bijzonder opgemaakt, alle afzonderlijke gerechten zitten in hele kleine koperkleurige pannetjes.

Na de lunch gaan we terug naar Pyongyang. Vlak voordat we Pyongyang binnenrijden passeren we het Reunification monument. Een monument wat 2 vrouwen uitbeeld wat de hereniging van beide Korea’s moet symboliseren. In Noord Korea wordt Korea als een land gezien. En de Verenigde Staten bezet een deel daarvan. De term Noord wordt dan ook niet gebruikt. Men spreekt over de Democratische Volks Republiek Korea.

Omdat er wat tijd over is krijgen we de gelegenheid een middelbare school te bezoeken. Maar zoals verwacht is ook dit bezoek niet spontaan, maar ook weer geënsceneerd. Bij aankomst worden we opgewacht door honderden dansenden studenten, aangevoerd door een studentenorkest. Ook nu krijgen we ruimschoots de gelegenheid mee te dansen, waar velen graag gebruik van maken. De studenten gaan actief op zoek naar leden uit onze groep en inviteren ze voor een dans. Al met al een jolig gebeuren.

Maar als het dansen uiteindelijk is afgelopen slaat de sfeer ineens totaal om. Ineens zijn we getuige van de massahysterie die je bijvoorbeeld ook op televisie zag toen Kim Jung Il overleed. Massaal huilende studenten rondom een paar collega studenten die door de grote groep op de schouders wordt genomen en uiteindelijk het hordes waar wij staan toe te kijken worden op getild.

DSC01842

Ik was zo verbaasd dat ik zelfs eerst vergat om foto’s te nemen!
We worden min of meer ingesloten door hevig huilende en rouwende studenten, zowel mannelijke als vrouwelijke. Later bleek dat de studenten die op de schouders werden gedragen, etnisch Koreaanse studenten waren die in Japan woonachtig zijn, deze week op uitwisseling kwamen en nu weer terug naar Japan moesten. In Japan wonen ongeveer een miljoen etnisch Koreanen.

Nouja, toen we uiteindelijk uit deze menigte wisten te ontsnappen, werden we verwacht in het schooltheater. Daar kregen we een werkelijk subliem uitgevoerd optreden van een damesband. 7 zangeressen en 5 vrouwelijke muziekanten gaven ons een fenomenaal optreden. De hoogstaande kwaliteit hiervan verbaasde ons allen. De schrijver van dit stukje heeft op de middelbare school in schoolbands gezeten, maar nimmer deze kwaliteit kunnen bereiken. Als het optreden is afgelopen, delen we zelf meegebrachte zakken met snoep en ander lekkernij uit en vervolgen de trip.

Het is tijd voor avondeten en de gids neemt ons mee naar het bbq duck restaurant. Alle gerechten bestaat uit eend. Het hoofdgerecht is een bbq van stukjes eend, all you can eat. Heerlijke afsluiting van de dag, want na het diner gaan we weer terug naar ons basishotel in Pyongyang.

Dag 12

Opnieuw een lange dag in de auto (bus?), want we gaan vandaag het cadeaumuseum in Mount Myohyang bekijken. Daarvoor moeten we 3 uur heen rijden en ook weer 3 uur terug.

Op Mount Myohyang zijn 2 museums gevestigd met daarin respectievelijk de statie kano’s van Kim Il Sung en zijn zoom Kim Jung Il. Oftewel de International Frienship Exhibition. Hierin staan tienduizenden geschenken uitgestald uit 170 verschillende landen! Ieder land heeft zijn eigen vitrine. Jottem!

Maar voordat we binnen gelaten worden moeten we eerst opnieuw een uitgebreide security check ondergaan. Behalve onze portemonnee, tsja ook hier is een departement store, mogen we verder niets mee naar binnen nemen. Daarvoor moeten we opnieuw netjes in lijn lopend, door veiligheidspoortjes en uiteindelijk gefouilleerd worden door veiligheidsmensen. Het lijkt of we gaan vliegen, maar nee het is slechts een kanootjes museum.

En natuurlijk moeten we diverse keren, 4 keer in totaal in anderhalf uur, onze eer weer bewijzen aan de Grote Leiders en de moeder van Kim Jung Il.

Daarna kunnen we los! Er staan zoveel cadeau’s, het duizelt je voor de ogen. De meeste cadeau’s zijn geschonken door China en Rusland. Heeft Nederland ook een vitrine? Ja, daar staan welgeteld 2 cadeau’s: een Delfts blauw bordje en een programmaboekje van de toenmalige Communistische Partij Nederland (CPN). De meeste extreme cadeau’s zijn een vliegtuig, geschonken door de USSR en twee treinstellen, een door Mao en een door Stalin.

Maar er staat ook zoveel prullaria en kitsch, een beetje rommelmarkt en of oude ijzerboer zou er jaloers op worden. Nou ja, dat is wel heel erg oneerbiedig, want er staat voor een gigantisch kapitaal aan goederen geëxposeerd.

Als we de eerste expositie van Kim Il Sung hebben doorgeworsteld, is het tijd voor koffie. Dat kunnen we doen op een groot balkon met een prachtig uitzicht. Wat een verademing. Allen kunnen hier heerlijk van genieten en besluiten ook dat het genoeg is geweest en dat we de tweede expositie echt niet meer aankunnen. Dat is voor alle duidelijkheid de expositie van de statie cadeau’s van Kim Jung Il.

De gidsen vinden het kennelijk ook wel goed zo, want we gaan naar een plek in het bos om opnieuw te picknicken. Daar aangekomen blijken er meer mensen op het idee gekomen te zijn. Meerdere groepen Noord Koreanen zijn ook op die plek bij de rivier neergestreken om te bbqen, te zingen, te dansen of op andere wijze te genieten.

Nadat we van onze lunch hebben genoten lopen we tussen de Noord Koreanen door naar de bus. Terwijl we tussen hen doorlopen vindt er contact plaats en dat wordt goedgevonden door de gidsen. Al gauw staan er westerlingen te dansen met Noord Koreanen en van beide kanten wordt er veelvuldig foto’s van en met elkaar genomen. Niet te begrijpen dat dit zo kan, terwijl we aan de andere kant soms heel kort aan de lijn gehouden worden. Maar dit is nou genieten van reizen en wat reizen zo bijzonder maakt.

DSC01902

Uiteindeljk vertrekken we naar het grootste boeddhistische complex van Nooord Korea, genaamd de Pohyon tempel, gelegen in een mooie rustige vallei met prachtige tuinen. Door de bombardementen van de Koreaanse oorlog zijn er nog maar 14 van de oorspronkelijke 20 tempels over. Ook staan er nog eeuwen oude bomen en er wonen zelfs nog 20 monniken.

Na dit bezoek keren we terug naar Pyongyang. We kunnen namelijk niet terecht in het hotel op Mount Myohyang omdat er geen water in het hotel is, tsja. Maar daardoor worden we in de gelegenheid gesteld om de Fun Fair te bezoeken. Een soort van Walibi. Als je besluit mee te gaan mag je niet alleen mee voor de foto’s, maar moet je ook gebruik maken van de attracties. Omdat ik daar absoluut geen liefhebber van ben, laat ik dit aan me voorbij gaan, net zoals de meesten.

We gaan de laatste avond in Noord Korea vieren. Morgen nog een aantal bezienswaardigheden en aan het eind van de middag vliegen we naar Beijing.

Dag 13

Aan alles komt eind, dus ook aan deze reis. Vandaag vertrekken we iets later en gaan nog het een en ander bekijken in Pyongyang. Het eerste wat we bezoeken is een permanente expositie van de diverse facetten van de Noord Koreaanse industrie. Er is een hal voor de zware industrie, lichte industrie, landbouw, technologie etc. Omdat we weinig tijd hebben bezoeken we alleen de permanente tentoonstelling van de zware industrie.

Vele maquettes kunnen we bekijken onder andere of mijnbouw. Ook staan er de meest uiteenlopende zware machines, bijvoorbeeld voor de scheepsbouw en elektriciteitswinning. Maar ook het enige automerk van Noord Korea, wat wel 12 verschillende types soorten produceert.

Na de expositie gaan we naar de bibliotheek voor public study’s.
Men zegt dat in deze bibliotheek alle boeken ter wereld voorhanden zijn. In reizen Waes viel men echter door de mand toen men een boek van Hemmingway niet tevoorschijn kon toveren.

Maar voordat we de bibliotheek binnen gaan, zien we op een groot plein een enorme groep mensen een soort van arirang oefenen voor de festiviteiten op 10 oktober. Een prachtig gezicht al die mensen die met borden boven hun hoofd allerlei afbeeldingen, natuurlijk geënt op de Koreaanse staat, tevoorschijn toveren.

Omdat de officiële arirang is afgeschaft en we toch daar zijn, biedt onze gids ons aan om op het balkon van de bibliotheek de verrichtingen te mogen gaan bekijken. Onvoorstelbaar! Op dit balkon staat normaal de absolute elite van de staat de voorstelling te bewonderen! Het bewijs daarvan is een foto van Kim Jung Un in de bibliotheek. Nu mogen wij op datzelfde balkon de menigte aanschouwen.

DSC01953

Als we boven komen is het uitzicht absoluut de kers op de slagroom taart. 50.000 mensen staan op een groot plein, op luide muziek, te oefenen met de gekleurde borden. Diverse combinaties weten ze op de maat van de muziek tevoorschijn te toveren. Aan de voet van de groep die afbeeldingen met borden vertoont een groep die met een soort van rode plumeau’s, beter kan ik ze niet omschrijven, waarvan ze in beide handen een exemplaar hebben, in de lucht wappert. Zeker een minuut of 20 kunnen we verrichtingen vanaf het balkon bekijken en mogen zoveel foto’s maken als we willen. Helemaal top en een prachtig einde van een mooie reis.

Als de groep is uitgeoefend gaan we alsnog in de bibliotheek kijken.
Naast de boeken heeft men ook op muzikaal gebied een behoorlijke verzameling. Als we binnenkomen in een audioruimte met tientallen cassetterecorders, laat een interne gids ons een lied van Andre Hazes horen. Nou ja, daarvoor ga ik persoonlijk niet naar Noord Korea. Omdat we nogal wat tijd bij de alternatieve arirang hebben gestaan is er niet veel tijd meer om de bibliotheek te bekijken.

Daarna gaan we door naar het Victorious fatherland liberation war museum. Een mega museum over de Koreaanse oorlog van 1950 tot 1953. We hebben al heel wat propaganda gezien, maar dit museum sloeg echt alles. Uitvoerig worden de heroïsche daden van de Noord Koreanen belicht. En de Verenigde Staten wordt niet alleen als agressor betiteld, maar wordt ook neergezet als de verliezer van de oorlog.

DSC01971

De daden van de Noord Koreanen zijn groots en alom zichtbaar in mooie heldere kleuren en wervende teksten. In een donker hoekje is een scène neergezet waarin de Amerikanen als verliezer worden voorgesteld, onder andere door kraaien aan de lijken te laten pikken van de Amerikanen, inclusief het geluid van kraaiende kraaien! Voor mij was het wel voldoende al die eenzijdige propaganda.

Na het oorlog museum volgt een heerlijk lunch in een van de eigen restaurants van de Korean International Travel Company. De restaurants hebben de toepasselijke namen restaurant 1 en 2. Tijdens de lunch nemen we afscheid van beide gidsen en de chauffeur. Voor alle drie hebben we een envelop met fooi. Echter na de lunch neemt de hoofdgids onze reisleidster apart. En vertelt haar onomwonden dat de fooi niet genoeg is! Onvoorstelbaar schaamteloos, hij eist namelijk het dubbele. Wat een deceptie van de reis.

Na nog een bezoek te hebben gebracht aan de departement store, de laatste euro’s moeten echt achterblijven in Noord Korea, gaan we naar het vliegveld. De hoofdgids is zo beledigd dat hij ons niet eens meer een hand willen geven als afscheid. Voordat we het in de gaten hebben heeft hij tijdens ons inchecken zijn hielen gelicht.

Het is niet anders, voor ons zit de reis er nu echt op. Met Air China vliegen we naar Beijing en nemen daar de nachtvlucht met China Southern naar Schiphol. Al met al een erg bijzonder reis! Met een aantal highlights en een heerlijk toetje in de vorm van de arierang die we op de laatste dag nog hebben mogen zien.

Maar is mijn nieuwsgierigheid naar dit land nu bevredigd? Eigenlijk niet, datgene wat mij zo intrigeerde in dit land is nog meer versterkt. Wat ik in die 2 weken heb gezien was een en al façade. Dagelijks zijn we erg druk bezig gehouden, van ‘s morgens tot ‘s avonds laat. Maar het “echte” Noord Korea heb ik niet kunnen zien. Alles was (voor)opgezet en gecontroleerd gebracht.

Daarnaast slaat het land zich erg groots op de borst met grote 5 sterren hotels/resorts, sportcomplexen, skiresort etc. maar geen bezoekers, geen klanten. Bijzonder om te zien dat ondanks dat er geen gast in een hotel is, de juffrouw van de bookstore punctueel om 7 uur ‘s morgens plaats neemt achter de balie van de store. Of de badmeester, die om 7 uur langs de badrand plaatsneemt, ondanks een zwembad wat de gehele dag leeg zal blijven. En de grote bouwprojecten, die volkomen stilliggen.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn honger naar het antwoord op de vraag wat er achter die façade zit is groter geworden. Ondanks dat ben ik bijzonder bevoorrecht dat ik Noord Korea van binnen heb mogen zien!

Verkeer
In Pyongyang zie je opvallend veel auto’s rijden. In andere grote steden minder. Buiten de grote steden zie je weinig verkeer. Als je al gemotoriseerd verkeer ziet, betreft het over het algemeen een vrachtauto, bus of voertuig van defensie of algemene overheid. Ook zie je af en toe vrachtauto’s rondrijden op steenkool of hout. Nou ja, je ziet ze ook vaak stilstaan langs de kant van de weg, hevig rokend uit een stookvoorziening op de laadbak. In het begin dacht ik eerst dat het teerwagens waren voor reparatie aan de weg.

Ook zie je nog (vracht)auto’s die aangeslingerd moeten worden. Ook zie je veel pechgevallen, ook midden op straat en in het donker. ‘s Avonds is het overal opvallend druk met voornamelijk voetgangers en fietsers, zebrapad en of rechts hebben beslist geen voorrang. Het is vaak de regel van de grootste die het meeste voorrang heeft.

Het verkeer wordt op drukke (maar ook verlaten) kruispunten geregeld door de verkeerspolitie. Zomers herkenbaar aan de witte jas, vanaf de herfst in een blauw uniform. Voertuigen hebben verschillende kleuren kenteken plaat, met dien verstande dat:
– wit overheid is
– zwart defensie
– geel prive bezit
– rood buitenlandse organisatie en
– blauw en groen buitenlandse ambassade betreffen

Elektrisch
Is niet altijd betrouwbaar, dus zorg ervoor dat je een zaklantaarn bij de hand hebt. Overigens is er soms de keuze uit 110 of 220 volt en de stekkers van onze apparatuur past in de Noord Koreaanse stopcontacten, dus geen wereldstekker nodig.

Water
Is er ook niet altijd. En als het er is, is het de vraag of er ook warm water is.

Hotels
Soms erg groots en luxe, soms erg oude en soms zelfs erg vieze meuk.

Eten en drinken
Tijdens mijn reis was het all inclusive en erg goed en rijkelijk te noemen. Over het algemeen krijg je de Koreaanse keuken voorgeschoteld. De Koreaanse keuken bestaat uit diverse kleine gerechten met rijst. Bij de lunch en diner serveert men (lauw) bier of water. Menig restaurant heeft geen andere keuze dan bier of water.

Andere praktische tips
– overal kun je betalen met Amerikaanse dollars, euromunten en
Chinese yuan
– stopcontacten zijn geschikt voor Europese stekkers
– er is geen dekking voor onze gsm
– internet is niet mogelijk, behalve e mailen in Pyongyang (niet echt
een optie gezien de traagheid)
– vanuit hotels in Pyongyang kun je internationale telefonische
gesprekken voeren, €2,30 per minuut (2015)

2 weken in hoog tempo door Noord-Korea (deel 3)

Onlangs is Mandy’s vader naar Noord-Korea geweest. Een reis van 13 dagen die begon in China en door het onbekende land voer. Hij heeft dagelijks zijn reis bijgehouden en wij willen dit graag met je delen. Dit is het derder deel. Lees hier het beginverhaal of het tweede deel.

Dag 6

Jottem! Vanochtend mochten we zelf uitchecken uit het hotel. Kennelijk hebben zoveel vertrouwen gewonnen bij onze gidsen dat we dat nu zelf mogen doen. Dat moet toch kunnen of niet, we zijn redelijk volwassen met zijn allen.

Totdat ik in de bus zit en mijn kamernummer wordt geroepen. Wat zou er toch aan de hand zijn? Met het schaamrood op de kaken voel ik in mijn broekzak en blijk ik de sleutel vergeten te zijn in te leveren.

DSC01406


Na het sleutel incident vertrekken we om 8 uur richting Wonsan. Wonsan is een kuststad met eveneens veel industrie. We volgen een mooie kustroute waardoor we regelmatig mooie uitzichten hebben op de Japanse zee, strand en vandaag een pittige branding.

In Wonsan bezoeken we eerst een treinmuseum. In dit museum staat een locomotief en een wagon. Wat dit museum zo belangrijk maakt, is dat de Kim Il Sung met deze wagon gereisd heeft en nog wel derde klas! Op de zitting waar de grote leider heeft gezeten, ligt een kleedje en er staat een bordje bij.

DSC01385

Hierna gaan we naar een kunst galerie waar je kunst kunt kopen.
Ook weer opvallend is dat in deze kunst de verering voor de grote leiders verweven is en de haat voor de Verenigde Staten.


Na het bezoek aan de galerie genieten we wederom van een rijkelijke lunch. Opvallend is dat bij elke lunch bier geschonken wordt. Het is wel bier met een niet erg hoog alcohol percentage, maar de advies temperatuur is 11 graden! Voor ons wel erg lauw en doet de alcohol ook beter zijn werk.

Na de lunch gaan verder richting Mount Kumgang. Daar komen we omstreeks half vier aan. Een prachtig hotel, met veel faciliteiten.
Helaas geen stroom, dus geen werkende faciliteiten zoals spa en sauna. Maar ook de lift werkt niet en er is geen warm water.

Vanuit het hotel gaan we een hiking tocht in het natuurgebied van Mount Kumgang doen. Mount Kumgang is een natuurgebied wat ontwikkeld is voor een groot uitwisselingsproject met Zuid Korea. Zuid Koreanen konden hier in groepsverband de grens oversteken en herenigd worden met familie in Noord Korea.

DSC01292


In dit gebied zijn meerder wandeltochten uitgezet, maar wij nemen de route naar de Kuryong waterval. Een tocht van ongeveer 4 kilometer slingerend omhoog via een uitgezette bergpas, naar de waterval. Onderweg kwamen we kleinere watervallen tegen en poelen met kristal helder water in prachtige jade en smaragdgroen!
Het is het stroomgebied van de Samnok rivier.

Een prachtige omgeving en een prachtige wandeltocht, die ongeveer anderhalf uur omhoog gaat en ongeveer een uur terug. Wel voor mensen die beschikken voor een redelijke conditie. Vandaag hebben we ongeveer 260 kilometer gereden.

Dag 7

Terug naar Pyongyang, wederom een route van zo’n 350 kilometer.
Eerst bezoeken we de Samil lagune. Dat is een meer wat vroeger tot de zee behoorde, maar gescheiden is van de zee zodat het nu een meer is. Het meer is zo bijzonder omdat de grote leider daar een wilde eend heeft geschoten! Op de plaats waar deze gedenkwaardige gebeurtenis heeft plaatsgevonden staat een tempel. En op de plek waar de eend was, ligt een boei.

We rijden verder naar de stad Wonsan waar we al eerder waren.
Het is zaterdag vandaag en het valt op dat veel mensen aan gemeenschappelijke klussen zijn gezet. Onder andere rijden we tientallen kilometers evenwijdig aan een spoorlijn. Al die kilometers zie je groepen mensen het onkruid wieden tussen het spoor en de daarnaast gelegen borders.

Ook zien we de hele dag mensen met sikkels het gras maaien langs de wegen. En wat ook bijzonder is dat aan de zijkanten van de autowegen hier geen vangrails is aangebracht zoals in Nederland, maar langs alle wegen die op onze route lagen, is Cosmea geplant.
Zoo ok aan beide kanten van het spoor. Een vrolijk gezicht, maar of dat nu is om de toeristen zand in de ogen te strooien? Het moet namelijk ook allemaal onderhouden worden en dat gebeurt naast de reguliere werkdag.

DSC01460

Na Wonsan rijden we door naar het Masikryong skigebied. Dat is een splinternieuw ski gebied wat vorig jaar is open gegaan. Alleen zijn er het afgelopen jaar geen toeristen in ontvangen omdat het land een toeristen stop had om ebola buiten de deur te houden. Het hotel is zo nieuw dat we de geur van beton kunnen ruiken als we binnentreden.

We krijgen een rondleiding en gebruiken in het ter plekke aanwezige hotel de lunch. Onvoorstelbaar dat er zoveel geld geïnvesteerd wordt in een skigebied in dit land, wat toch als een van de meest gesloten landen ter wereld gezien wordt. Op de vraag wat voor toeristen men verwacht wordt er geantwoord: Britten en Duitsers.

Alsof de Duitsers niet zelf hun skigebieden hebben, dan wel in direct omgeving en de Britten er 12 uur vliegen voor over hebben en daarna ook nog 3 uur in de auto vanuit Pyongyang. Maar goed we hebben het gezien en het zag er echt super uit. Diverse skipistes, kabelbanen, prachtig hotel enz.

We laten de uitleg omtrent het skigebied voor wat hij is en rijden door naar een tombe van de Keizer Tjong Myong dynastie. Tjong Myong wordt gezien als de grondlegger van Korea. Zijn stoffelijk overschot is begraven in een tombe, wat wij grafheuvel zouden noemen. Overigens zou het stoffelijk overschot door de eeuwen heen tot 2 keer toe geroofd zijn door zowel de Japanners als de chinezen, dus wat er van over is?

DSC01483

Wel is er een prachtig herdenkingsmonument omheen gebouw, waarvan men zegt dat het ook nog uit die tijd is. Maar aaneengesloten vertelt de gids zonder mankeren dat het gehele gebied plat is gebombardeerd door de Amerikanen. Oftewel maak je eigen keuze van de waarheid.

Wel is er een boeddhistische tempel inclusief boeddhistische monnik. Op de vraag aan de gids hoe zich dat verhoudt tot een verbod aan godsdienst, wordt geantwoord dat dit toegestaan is en dat er ongeveer 10.000 boeddhisten in Noord Korea wonen en ongeveer 10.000 christenen. En dat men op zondag hun geloof mag belijden. Dient nog te worden vermeldt dat de grote leider hier wel 300 keer is geweest!

Na dit bezoek rijden we terug naar Pyongyang waar de gids ons mee neemt naar een specifiek bier restaurant. Daar wordt bier van de tap geschonken. Vervolgens gaan we eten in een barbecue restaurant, althans een Koreaanse versie van bbqen. Een pot met hete kooltjes in het midden van de tafel en een schaaltje kleine stukjes vlees of vis, wat door de serveerster op een rooster wordt gelegd. Overigens heerlijk en zoals iedere maaltijd meer dan voldoende.

Dag 8

We beginnen met een highlight van de reis, want we gaan het mausoleum van Kim Il Sung en Kim Jung Il bezoeken. Dat is in het Kamsusan Sun’s Palace even buiten Pyongyang. Volgens de gids heeft Kim Jung Il hier gewoond en is het na zijn overlijden omgetoverd in een mausoleum. Dat we dit mausoleum mogen bezoeken is een bijzonderheid. Het is namelijk lange tijd dicht geweest, tot afgelopen 7 september, voor buitenlandse toeristen. En dus sinds kort weer open, maar alleen op zondag en op donderdag.

DSC01520

Om uiteindelijk bij de gebalsemde lichamen te komen heeft nogal wat voeten in de aarde. Men moet absoluut voorzien zijn van nette kleding. Sandalen, korte broeken, blote schouders etc wordt niet op prijs gesteld. Een stropdas voor de mannen wordt erg gewaardeerd.

Bij binnenkomst moeten alle zaken worden afgegeven, inclusief telefoons, zonnebrillen, alle zaken waar een chip in zit etc. etc. Als dat is gebeurt, volgen er lange gangen met roltrappen terwijl aan de muren voortdurend afbeeldingen hangen van de beide Grote Leiders in diverse poses en in diverse scenario’s.

Onderweg dient er een strakke formatie aangehouden te worden van rijen van 4 personen. In de gangen wordt stemmige muziek ten gehore gebracht.

Uiteindelijk komen we bij de security check. Daar worden we gefouilleerd en ik blijk mijn gsm nog bij te hebben. Boze blikken onder andere van de gids tengevolge. Nadat ik de gsm heb afgegeven mag ik door en komen we in een grote zaal. Daar staan aan de andere kant op een podium 2 wassen beelden van de grote leiders van buiten proportioneel formaat.

We lopen in rijen van 4 op de poppen af en moeten bij een op de vloer aangebrachte streep een buiging maken. Daarna worden we uit de zaal weggeleid en vervolgen onze weg door het paleis. Overal staan soldaten in uniform en hoge zwarte leren laarzen strak in de houding. Ook staan er zo’n beetje om de 10 meter veiligheidsmensen in net pak, maar wel voorzien van bewapening, wat blijkt op de bobbel op de heup.

Uiteindeljk komen via een sluis waarin een systeem is aangebracht wat lucht langs het hele lichaam blaast, bij het gebalsemde lichaam van Kim Il Sung. Het is een groot vertrek met muren van marmer, schemer verlicht met vier marmeren pilaren. Bij iedere pilaar staat opnieuw een geüniformeerde soldaat met hoge zwarte leren laarzen strak in de houding. Ook hier staan diverse bewapende veiligheidsmensen klaar om in te grijpen indien nodig.

Nu wordt van ons nog meer discipline verwacht en lopen we in rijen van 4 op de kist af, houden halt aan het voeteneind en dienen een buiging te maken. Dan lopen we door naar de linkerzijkant en houden opnieuw halt. Ook nu volgt een buiging. Daarna door naar het hoofdeinde van de kist. Nu gaat het fout!

Ik maak daar opnieuw een buiging, terwijl me nog zo was gezegd niet te buigen aan het hoofdeinde. Een scherp verwijtende blik van een van de gidsen gecombineerd met pure ongeloof! Zoveel oneer had ze kennelijk van mij niet verwacht. Maar ik geef niet op, herstel me, loop door naar de rechterzijde, hou halt en buig opnieuw. Daarna verlaten we de zaal.

Bij het verlaten van de zaal opnieuw de verwijtende blik van de gids.
Ik probeer me eruit te redden door te zeggen dat ik zenuwachtig ben en bied mijn oprechte verontschuldigen aan, maar het kwaad is geschied. Na dit mausoleum volgt nog een rondgang door een ruimte wat vol hangt met zeg maar het cv van Kim Il Sung. Een aaneenschakeling van medailles, oorkondes, ere doctoraten etc.

Daarna volgt weer een aantal lange gangen, totdat we bij het mausoleum van Kim Jung Il aankomen. Hier volgt dezelfde procedure. Maar haha, nu foppen ze me niet. Foutloos slaag ik voor dit examen. Ook na dit mausoleum weer een rondgang langs de cv. Gevolgd door een gang langs de trein van de Grote Leider en natuurlijk de auto van de Grote Leider en niet te vergeten de boot van de Grote Leider.

We halen onze spullen op en mogen nog even buiten kijken en foto’s maken. Later blijkt dat onze gids inderdaad bij de hogere legerleiding ter verantwoording is geroepen over de gsm en spullen die anderen bij zich hadden bij de security check. ’s Avonds na de nodige alcohol geeft hij aan dat dit beslist consequenties voor hem zal hebben.

Na het mausoleum bezoeken we een begraafplaats voor martelaren. Mannen en vrouwen die gevochten hebben in een van de oorlogen en die hier begraven liggen. Alle graven zijn voorzien van een beeld van de desbetreffende persoon. Daarna gaan we eerst terug naar het hotel om onze nette kleding te verruilen voor makkelijke reis kleding.

Als lunch wordt ons het traditioneel Koreaans gerecht “koude noedels” aangeboden. Dat is zijn koude boekweit noedels in een bak met koude bouillon en diverse groenten. Dit kun je zelf pittiger maken of op smaak brengen met mosterd, soja saus, azijn of sambal. Na de lunch gaan we naar een indoor schietbaan en kunnen de liefhebbers schieten met een .22.

DSC01562

Vervolgens rijden we naar Nampo. De weg naar Nampo is een tienbaans snelweg! Erg bijzonder, want we kunnen kilometers rijden zonder ook maar een ander voertuig tegen te komen. Kennelijk had men een ander verkeersaanbod verwacht (of gehoopt). Of zou het een aangelegd zijn met een andere bedoeling?

Buiten Nampo is een resort met chalets. Het is en zogenaamd “spa hotel”. Dat houdt in dat iedere chalet bestaat uit 6 afzonderlijke hotel kamers. En iedere kamer is voorzien van een spa een hot-spa met bronwater van aangenaam temperatuur.

Helaas is alles oud en erg gedateerd, maar het is Azië dus; so be it. De rest van de groep gaat grote mosselen bbqen op Koreaanse wijze. Ik hou niet van vis en ga na het schrijven van mijn ervaringen van vandaag op dit blog, de hot-spa uitproberen!

Lees hier het laatste deel

2 weken in hoog tempo door Noord-Korea (deel 2)

Onlangs is Mandy’s vader naar Noord-Korea geweest. Een reis van 13 dagen die begon in China en door het onbekende land voer. Hij heeft dagelijks zijn reis bijgehouden en wij willen dit graag met je delen. Dit is het tweede deel. Lees hier het beginverhaal.

Dag 4

Een druk programma vandaag. Het ontbijt was voortreffelijk. Daarna in de bus op weg naar het Fountain Park. Een aangelegd park wat ook net als alles te herleiden is naar “De Grote Leiders”, met vijvers met waterballet en wat watervallen.

Dan wordt het tijd om de juiste en gepaste eer te bewijzen aan deze grote leiders uit het verleden. We gaan naar 2 mega koperen standbeelden van deze mannen. In het Fountain park hebben we net al bloemen gekocht. Volgens de gids was 2 bossen voor 10 euro wel voldoende eerbetoon voor onze groep.

Op het plein voor de beelden aangekomen staan er reeds honderden mensen te wachten om in gelid de eer te bewijzen. Grote goudkleurige vazen met bloemen, allen in dezelfde model evenals afzonderlijke bloemstukken worden aangesleept. Op een teken komt men per groep netjes in rijen aangelopen en houdt halt voor de beelden. Een afvaardiging van de groep gaat de bloemen aanbieden bij de beelden. De gehele groep buigt en men verterkt weer, ook netjes in rijen.


DSC01101

Er mag niet gespuugd worden, niet gerookt, geen handen in de zakken, de zonnebril moet af enz. Zo bewijzen we met ons reisgezelschap ook de nodige en juiste eer. Al met al was het nog niet strak geregeld en enigszins voor verbetering vatbaar maarja, we blijven wel Hollanders natuurlijk.

Nadat we de eer aan de Kimmen hebben bewezen, vervolgen we onze weg naar een internationale boekenhandel. Dat wil zeggen; in deze boekenwinkel biedt men biografieën van Kim Jung Un aan in 14 talen. Daarnaast ander propaganda materiaal in de vorm van speldjes, posters, cd’s vlaggen, etc.

En we vervolgen onze weg naar het Kim Il Sung Square. Daar zijn honderden misschien wel duizenden jongeren een fakkel optocht aan het oefenen. In groepen marcheren ze over het plein, ieder twee houten fakkels dragend en gezamenlijk uiten ze middels kreten een slogan over jeugd, saamhorigheid en vooruitgang. Een imposant gezicht. Allen hebben eenheid van tenue en dragen een wit overhemd met een rode sjaal en rode pet. Het is erg warm zo midden op de dag, maar toch geeft men zo op het gezicht enthousiast uitvoering aan het geheel.


DSC01161

Van Kim Il Sung Square rijden we naar het geboortehuis van Kim Il Sung. Dat ligt in een park en is ook zo’n beetje heilige grond. Een speciale gids verteld ons over hoe het leven in die jaren was en laat ons het lemen huisje van Kim Il Sung zien. Er zijn drie stenen die toegang tot de verschillende ruimtes van het huisje verschaffen, maar die zijn zo heilig dat we daar absoluut niet op mogen staan. Totdat iemand niet goed geluisterd heeft en het natuurlijk per ongeluk toch gebeurt.

Vlakbij het huis van Kim Il Sung is een pretpark met achtbanen, een kabelbaan etc. Opvallend is dat ondanks dat het een nationale vrije dag is er veel stoeltjes onbezet zijn in de verschillende attracties.

Van het geboortehuis van Kim Il Sung gaan we naar de metro. In boeken was te lezen dat de metro van Noord Korea te vergelijken is met het imposante van de metro van Moskou. Persoonlijk vind ik dat nogal overtrokken. De metro van Pyongyang is absoluut bijzonder, maar eerder kitsch dan overdonderend. Maar smaken verschillen en ik heb het in ieder mogen bekijken.


DSC01196

Zoals in zoveel (Aziatische) hoofdsteden, mag een Arc d’Triomf niet ontbreken. En net als bijna alle highlights in Pyongyang overheerst het beton. Maar desondanks ook bijzonder om te zien, maar mist de geest zoals de echte Arc.

En dan wordt het tijd voor de lunch. Lunchen doen we ook weer in een restaurant wat er speciaal en alleen voor de toeristen is.
Goed eten en zoals alle maaltijden is ook deze all inclusief.

Wat overigens opvalt is dat overal waar je komt in stations, openbare gebouwen, restaurants etc. er marsmuziek te horen is, of de televisie (luid) aanstaat. De tv zend dan eigenlijk altijd hetzelfde uit. Proclamaties, of er wordt een film vertoont van de Koreaanse oorlog of documentaires over parades in Pyonyang. Wat ook populair is, is een soort van de Koreaanse K7 met begeleidend orkest bestaande uit alleen vrouwen.

Na de lunch gaan we naar een circus optreden in een theater gebouw. Knap hoor al die acrobatische toeren die de circusartiesten laten zien! Maar jammer van die twee beren die al koppeltje duikelend en de vloer schrobbend de show moesten stelen.
Voor de Noord Koreanen geweldig, maar voor ons westerlingen iets wat tegenwoordig niet meer zou moeten kunnen.

DSC01217

In verband met de viering van het 70-jarig bestaan van de Koreaanse arbeiders partij is 9 september een nationale vrije dag en zijn er diverse festiviteiten. Wij bezoeken de mass dance op het plein bij het grote sportcentrum in de stad. Op dit plein dansen honderden studenten op muziek die middels luidsprekers ten gehore wordt gebracht. De dames zijn daarbij allemaal gekleed in zuurstok roze, gele, blauw, rode etc. gewaden. De mannen dragen een zwarte broek, wit overhemd en stropdas.

 

Alle paren dansen simultaan in grote kringen op het plein. Wals, tango, zelfs muziek met een ietwat moderner tintje komt voorbij. Een prachtig gezicht hoe ze gezamenlijk alle paren dezelfde dans uitvoeren. Natuurlijk duurt het niet lang of de eerste westerling wordt uitgenodigd om mee te doen. Al gauw worden het er meer, maar alles blijft in stijl, waardoor deze dag erg feestelijk wordt afgesloten.

Als de mass dance is afgelopen spoeden we ons gauw naar de Juche tower, de herdenkings toren ter ere van de 70e verjaardag van Kim Il Sung, langs het water van de Taedong rivier. 140 meter hoog en de top is te bezoeken via een lift. Toegangsprijs is 5 euro.

Helaas ging de zon al onder waardoor we wel nog een prachtig zicht over de stad hadden, maar voor mooie foto’s was er te weinig licht.
Overigens gaat ’s avonds de toorts die als top op de toren staat, rood licht branden.

Inmiddels is het donker geworden en wordt het tijd om te dineren. Voor ons is een traditioneel hotpot restaurant besproken. Iedereen krijgt een pot met een soort van bouillon die boven een vlam wordt geplaatst. Daarnaast krijgt iedereen een bord met vlees, groente, tofu en een schaaltje met daarin de inhoud van een ei. Het is nu de bedoeling om het vlees in de bouillon te doen, wachten totdat het geheel kookt en daarna de groente, de tofu erbij en als alles lekker pruttelt het ei. Verder worden er allerlei schalen met lekkernijen gebracht die erbij gegeten kunnen worden. Gecompleteerd met een schaaltje witte rijst is het erg lekker. Na het diner keren we terug naar het hotel. Morgen gaan we richting het platte land.

Over het algemeen is Pyongyang een echt voormalig Oostblok stad met een Aziatisch sausje. Men valt met zoals eigenlijk alles terug op de Koreaanse oorlog en geeft aan dat Pyongyang in de Koreaanse oorlog verwoest is door de Amerikanen. En dat men toch alles weer opnieuw heeft opgebouwd. Men is daar erg trots op.

DSC01264

Door onze bril bekeken is het veelal grote blokken beton waar men zo trots op is, met erg weinig inhoud. Als voorbeeld werd er erg opgegeven van zo’n betonblok wat een ijsstadion zou zijn. “Daar was het in de zomer erg goed vertoeven”, gezien de temperatuur binnen. Als je er langs rijdt zie je dat het gebouw middels grote hekken is afgesloten en dat er geen gebruik van wordt gemaakt.

Datzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor een “groot en gevarieerd” sportcentrum. Daar kun je volgens de gids allerlei sporten beoefenen van tafeltennis tot taekwondo. We zijn er vandaag meerder keren langsgereden. Ik heb slechts 2 personen in trainingspak het gebouw zien verlaten.

Verder zie je veel grote bouwwerken die volledig stil liggen. De grote bouwkranen zijn volledig ver- en doorgeroest. Een sprekend voorbeeld hiervan is de smaakmaker van de skyline van Pyongyang? Het Ryugyung hotel. Imposant om te zien en de bouwers wilden met dit project, projecten in Dubai overtroeven. Jarenlang was alleen de betonnen constructie klaar. Sinds kort zijn er ramen aangebracht omdat er ernstige sprake was van betonrot door verwaarlozing, maar ook nu wordt er binnen niet verder gewerkt. Maar toch is het erg bijzonder en een voorrecht om door dit land te mogen reizen en deze stad te mogen bezoeken.

Ondanks dat we beslist bij de Koreaanse bevolking worden weggehouden is er geen sprake van een agressieve of wantrouwende sfeer. Belangrijk is dat je in het gezichtsveld blijft van een van de gidsen en het respect vertoont wat men verwacht indien het om de grote leiders gaat. Ook ademt Pyongyang naar ons toe geen sfeer achterdocht en wantrouwen uit, al zal die er absoluut en zeker zijn. Langs de rivier zitten mensen gezellig bij elkaar in het gras, onder bomen, te zingen, te dansen etc. Maar welke mensen mogen er in Pyongyang wonen? In Pyongyang is opvallend veel gemotoriseerd verkeer. Maar met name ’s avonds zie je veel mensen lopen of fietsen.

Dag 5

Van Pyongyang naar Hamhung. Een route van 350 kilometer over het platte land. Hamhung is de tweede stad van Noord Korea met ongeveer een miljoen inwoners. Het is een echte industrie stad, gelegen aan de Japanse Zee. We laten al snel Pyongyang achter ons.

Als je de stad uitrijdt richting Hamhung, kom je een gedenkteken van de Socialistische Partij tegen. Ook daar dient zoveel eerbetoon voor te zijn, dat alhoewel de weg onder het gedenkteken doorgaat, de chauffeur van de bus een parallel weg neemt om voorbij het gedenkteken te rijden, waarna hij de doorgaande route weer pakt.

DSC01266

Als we de stad achter ons hebben gelaten, komen we tot aan Hamhung geen grotere steden meer tegen. Tot Hamhung is het platteland en het landschap bestaat uit heuvels en laagvlaktes. De laagvlaktes zijn volop begroeid met overwegend mais en rijst. Af en toe kom je andere landbouw gewassen tegen, maar dat is erg spaarzaam. Zeker als je dat afzet tegen de soms enorme velden met mais en rijst.

In Noord Korea bedrijven ze intensieve landbouw. Dat is onder andere te zien aan de vele mensen die meestal op hun knieën of hurken zittend aan het werk zijn op het land of tot aan heupen in het water staan. En machines zie je eigenlijk niet, slechts af en toe een tractor. Zelfs ondanks de dorheid, het heeft de afgelopen jaren erg weinig geregend, zie je bijvoorbeeld geen beregen machines.

Noord Korea kent 2 soorten boeren bedrijven; die van de staat en de coöperaties. Bij de staatsbedrijven krijgen de boeren maandelijks hun loon, bij de coöperaties een keer per jaar, na de oogst.

Vanaf Pyongyang tot aan Hamhung veranderd het landschap eigenlijk niet veel. Overigens is ongeveer 80 procent van Noord Korea heuvel-/bergachtig. De weg is erg slecht en het laatste stuk nogal bochtig. Vaak stoppen doen we niet, alleen als de chauffeur of de gids wil roken stoppen we. Niet in een dorpje, bij idyllisch plekje of mooi uitkijkpunt, maar gewoon langs de weg. Zo kan men de controle houden.

We mogen officieel niet eens naar de andere kant van de weg lopen en de afstand van de bus is maximaal ongeveer 10 meter. Jammer want er waren genoeg plekjes waar ik even had willen stoppen om te kijken, een foto te nemen of alleen maar wat rustiger rijden. Maar helaas, de gids staat weinig toe. Overigens mogen we nog blij zijn dat we wel foto’s mogen maken vanuit de bus.Een groep Belgische toeristen die parralel aan ons reist in een eigen bus, mogen van hun gidsen ook geen foto’s vanuit de bus maken.

DSC01326

Als we uiteindelijk in Hamhung aankomen is het al aan het eind van de middag. Voor de Noord Koreaanse staat is het kennelijk erg belangrijk dat we de plaatselijke kunstmest fabriek bezoeken, want we rijden eerst dwars door de stad voor deze fabriek, om later weer dwars door de stad terug te gaan voor bezienswaardigheden die wij als reisgezelschap veel belangrijker en interessanter vonden.

Maar goed eerst naar de kunstmest fabriek. Die is zo belangrijk omdat Kim Il Sung gedurende zijn leven in totaal 34 keer op bezoek is geweest. Rondom deze bezoeken is een museum van 2 verdiepingen ingericht! En dat gaan (moeten) we bezoeken! Er komst zelfs een officiële gids van de fabriek zelf. Nou ja, na uiteindelijk kamer voor kamer te hebben bezichtigd met uitleg van de gids, wat vertaald werd door onze eigen gids, waren we klaar.
Daarna nog een rondje terrein en een uitleg van de een of andere directeur en we konden gaan.

De zon begon al onder te gaan. Maar eerst moesten we nog de nodige eer betonen aan de Kimmetjes. Opnieuw aantreden in formatie van 2 rijen, voorzien van 2 boeketten bloemen gaan we opnieuw onze eer laten zien. De bloemen worden nu door een stel aangeboden waarvan zij zwanger is. In formatie gaan we naar bronzen beelden, houden halt en het stel gaat namens ons de bloemen met gepaste eerbied aanbieden. Ik heb inmiddels een donkerbruin vermoeden hoe hun kindje gaat heten. Ook voor deze gelegenheid wordt weer een andere gids ingezet namens de staat.

DSC01360

Naast het eerbetoon verteld ze ook over de opbouw van de stad. Die was namelijk door de Amerikanen volledig gebombardeerd tijdens de Koreaanse oorlog. Er was slechts nog as. Maar zo’n beetje Kimmetje persoonlijk heeft de stad weer opgebouwd. Nou ja voor wat het waard is.

Het is inmiddels al bijna donker geworden, maar gaan nog een paleis bekijken van een vroegere keizer. Dat er in verband met de duisternis weinig tot niets te zien is doet niet ter zake. Het staat op het programma dus. In het donker staan we een van de weinige authentieke Koreaanse gebouwen te “bekijken”. Ik kan er dus niet veel over vertellen.

Daarna komen we omstreeks 19 uur in het hotel aan. Een hotel aan het strand. Helaas kunnen we daar doordat het donker is niets van zien. De kamers zijn netjes, alleen douchen kunnen we niet, want er komt geen water uit de kraan. Een bak met koud water en een andere waterbak met dompelaar moet uitkomst gaan bieden. Het wordt mandiën net als in Indonesië.

Lees hier deel 3

10 Dingen die je beter niet kunt doen op wintersport

Westendorf Oostenrijk

Wintersport is hartstikke leuk, maar er zijn een aantal dingen waarvan je achteraf denkt: dit had ik beter niet kunnen doen. Ik heb een lijst opgesteld die deels op eigen ervaringen is gebaseerd.

1. Denken dat je niet verbrand in de sneeuw

Geloof mij, dat gebeurd dus wel als de zon schijnt. Ook in de sneeuw. Zorg dus voor zonnebrand en voor lippenbalsem.

2. Denken dat je wel van die rode piste kunt gaan als je net een week skiles hebt gehad

Niet dus. Ik heb me wel eens veiliger gevoeld. Tenzij je een snelle leerling bent, zou ik het je afraden en lekker op de blauwe piste blijven oefenen.

3. Op je skischoenen iets te snel lopen met een dienblad vol eten

Een restaurantvloer met besneeuwde skischoenen is geen goede combinatie. Het uitzicht van patat en schnitzels die door de lucht vliegen was dan wel weer grappig om te zien.

4. Er vanuit gaan dat iedereen goed kan skiën


Het gebeurd iets te vaak dat iemand een rare manoeuvre uithaalt. Let goed op als je je bochten maakt of iemand wil inhalen.

5. Niet in je eigen baan blijven bij het verlaten van een skilift

Bij het uiteinde van de skilift bestaan geen wisselstroken. Hier gebeuren de meeste ongelukken, doordat iemand niet even in zijn eigen baan blijft.

6. Denken dat je geen last hebt van kinderen op de piste

Als er een groep is die geen gevaar kent dan zijn het kinderen. Als kleine Speedy Gonzalessen op skies komen ze langs je heen gescheurd.

7. Geen skibril dragen

Je hebt kans dat je je ogen beschadigd door de felle zon. Daarnaast is het niet fijn om sneeuw in je ogen te krijgen als je naar beneden gaat.

8. Geen skihelm dragen


Een ongeluk zit in een klein hoekje met zoveel mensen op 1 piste. Zorg voor een goede bescherming van je hoofd, voor het geval het toch eens misgaat.

9. Doorgaan met skiën als je eigenlijk te moe bent

Als je merkt dat je vermoeid raakt dan kun je beter stoppen. De keren dat ik gevallen ben waren ook de momenten aan het einde van een dag dat ik vermoeid was. Ik let dan iets minder op mijn techniek en dan ging het mis.

10. Thuis aangekomen niet direct je skikleding gaan wassen

Kom niet voor aangename verrassingen te staan als je een paar dagen later je koffer open doet.

 

Wat is jouw tip voor de wintersport?

Voor het eerst samen wintersporten in Oostenrijk

Zitten en genieten van het uitzicht over de bergen

Sneeuw, wind, ijs en koud: Mandy moest niks van wintersporten hebben. Erg jammer, omdat ik het wel leuk vind en het graag weer eens zou doen. Ik had haar voorzichtig wel eens voorgesteld om te gaan skiën, maar de blik die ik kreeg en het bijbehorende verhaal over de sneeuw, wind, ijs en kou was niet echt een voorbode voor een leuke skivakantie samen.

De verbazing was dan ook groot toen Mandy tijdens onze rondreis over de Canarische Eilanden voorstelde om te gaan skiën in Oostenrijk. Ik weet niet eens meer zo goed hoe ik reageerde, omdat ik dit nooit aan had zien komen. Mij kennende zal er niet zoveel uitgekomen zijn ;-)

Maar hoe zouden we dat dan doen? We zaten op dat moment op de Canarische Eilanden, met alleen maar korte broeken, wat dunne shirts, jurkjes (niet van mij, van Mandy), geen jas en slechts 1 koffer voor ons samen, die al volgepropt zat. Het idee van mij om een extra koffer te kopen kon bepaald niet op goedkeuring van mijn wederhelft rekenen. Geen goed idee dus…

We zouden gewoon nog warme truien en broeken kopen en die in de koffer stoppen. Ik als man zijnde, met mijn ruimtelijke inzicht, wist natuurlijk nu al dat dit nooit zou passen. Daar zou ik haar mooi op aan kunnen spreken als we alles gekocht hadden, ha! We kochten hier voor mij alvast wat warme truien, die gek genoeg nog in de koffer pasten ook. Daar ging mijn eerste kans om toch nog een koffer te kopen.

Kanariegele skikleding


Toen we richting Hongarije gingen en een korte stedentrip in Madrid maakten, kochten we de eerste skikleding. Mandy was dolgelukkig met haar mooie nieuwe blauwe ski-jas en bijpassende witte skibroek. Een stel witte skihandschoenen en een witte muts maakten het af. Aan de kleding zou het in ieder geval niet liggen dat ze een mooie indruk zou maken op de piste.

Een aantal dagen later, tijdens onze stedentrip in Wenen, vond ik een kanariegele skibroek en bijbehorende ski-jas. Ik hoefde alleen nog maar skihandschoenen. Mandy zou mij makkelijk herkennen vanuit haar skiklasje als er een gele gloed naar beneden kwam skiën. We hoefden nu alleen nog maar snowboots en dan waren we er helemaal klaar voor.

Gelukkig valt het niet zo op ;-)
Gelukkig valt het niet zo op ;-)

Verloren strijd

Na Wenen vierden we de kerst in Tsjechië en vond ik bij de Lidl mijn nieuwe snowboots en voor Mandy heb ik een paar mooie zwarte laarzen gekocht in een winkelcentrum nabij Praag. Niet echt de gebruikelijke manier om je kleding in verschillende steden en landen te kopen, maar we waren helemaal geslaagd!

Maar hoe krijg ik dit in vredesnaam in slechts 1 koffer? Al die nieuwe kleding en de schoenen, dat gaat gewoonweg niet passen. Ik stelde op iets geïrriteerdere toon dat we toch echt een koffer erbij moesten kopen. Ik kreeg een nog wat meer geïrriteerdere toon terug en toen was eigenlijk al wel duidelijk wat ik op de Canarische Eilanden had moeten weten, deze strijd ga ik nooit winnen.

In onze nieuwe skikleding bij het meer van Bohinj, Slovenië
In onze nieuwe skikleding bij het meer van Bohinj, Slovenië

Skiles voor volwassenen


We zouden onze eerste skivakantie samen vieren in Westendorf! We verbleven in een heel mooi hotel, ietsje buiten het centrum, rustig gelegen, maar wel dichtbij de piste, in een grote nette kamer en een binnenzwembad met verschillende sauna’s. Wat heerlijk!

De volgende dag gingen we eerst naar de skischool om lessen voor Mandy te regelen. Mandy koos voor 4 dagen skiles. Twee uur in de ochtend en twee uur in de middag. Voorzichtig vroeg ze of ze in een klas kwam met alleen maar kinderen, waar zij dan bovenuit zou torenen. De mevrouw moest lachen en stelde haar gerust dat ze met mensen van haar eigen leeftijd of ouder les zou krijgen. Dat was fijn!

De nachtmerrie voor elke vrouw

Mijn ski's voor de week
Mijn ski’s voor de week

De les was geregeld en precies tegenover de skischool zat de sportwinkel waar we de skispullen zouden huren. We konden meteen gaan zitten, de maat van de voeten werd gevraagd en we kregen direct skischoenen aangeleverd. Ik wou graag skischoenen die strak om mijn voeten en enkels zouden zitten. Ik ging voor maat 44! Slechts een maatje kleiner dan mijn werkelijke maat, dat moest perfect zitten. Mandy waarschuwde mij al dat dat niet ging passen, maar wat wist zij er nou van met haar geen ervaring met skiën? Geef die schoenen nou maar gewoon.

Ik deed de eerste schoen aan en toen ik niet verder kwam dan mijn tenen erin moest ik schoorvoetend toegeven dat ik het onderschat had. Doe maar een maatje groter… Die pasten gelukkig een heel stuk beter en we konden door naar de ski’s. De meneer van de ski’s pakte een twee lange latten voor Mandy, zij zag toen een weegschaal en ik hoorde een geschrokken stem naast me: “moet ik mijn gewicht doorgeven?”. De nachtmerrie voor elke vrouw in een volle winkel. Helaas hoort dat erbij om je lengte en gewicht door te geven om de ski’s goed in te kunnen stellen, zodat ze goed los schieten als je valt.


Ik heb het een andere keer met wintersporten gehad dat dit niet goed was ingesteld en mijn ski’s bij elke bocht uitvlogen. Dat is niet zo leuk met de halve meter sneeuw die die nacht was gevallen. Ik was meer bezig om mijn ski’s uit te graven dan dat ik naar beneden gleed.

Nadat de ski’s geregeld waren was het tijd voor een prachtige helm en skibril. Sommigen kunnen het hebben en sommigen niet. Ik val onder die laatste categorie. Mandy kreeg een witte helm. Ik vond het haar toch goed staan. Het sloot helemaal aan bij haar outfit. De rest van die middag hebben we gebruik gemaakt van de sauna’s in het hotel. Heerlijk!

IJzige stilte

Op zondag was het dan zover, Mandy zou haar eerste skiles hebben! Samen gingen we naar het verzamelpunt toe. Ik wist wel waar dat was, want ik had het goed onthouden van de mevrouw van de skischool. Gewoon de piste op bij de vlaggen. Mandy moest nog erg wennen aan haar schoenen en ik liep snel vooruit. Hoe dichterbij ik bij de vlaggen kwam, hoe meer ik begon te twijfelen of we wel goed zaten. De tijd begon te dringen, het sneeuwde steeds meer, het was koud en ik had de verkeerde locatie gekozen. Mandy kwam dus geïrriteerd aanlopen met de ski’s op haar schouders en was er eigenlijk nu al wel weer helemaal klaar mee. We hebben het altijd zo gezellig samen ;-)

Toen duidelijk was dat we helemaal verkeerd zaten en naar een andere piste moesten konden we zwijgend naar beneden lopen. Dat begon al fantastisch. Ik voelde me erg schuldig dat haar eerste skiles zo moest beginnen. Dit was weer eens het zoveelste feit dat je navigeren niet aan mij moet overlaten. En toch denk het soms echt zeker te weten, waarna we 9 van de 10x dus wel verkeerd zitten. Gelukkig was de andere piste niet te ver weg. Mandy was nog op tijd voor haar skiklas. Pfieuw!

Trots toekijkend

Mandy voor het eerst aan het skiën
Mandy voor het eerst aan het skiën

Nadat ik haar succes had gewenst (de sfeer was gelukkig alweer iets beter) ging ik aan de zijlijn nog even toekijken hoe ze haar eerste meters op die lange latten ging maken. Het voelde een beetje alsof ik mijn eigen kind achter moest laten voor haar eerste dag naar school. Niet dat ik een kind heb, maar ik denk nu te weten hoe het voelt. Als een trotse ouder zat ik volop foto’s en video’s te maken.

Ik heb een korte tijd toegekeken hoe ze voorzichtig naar beneden gleed en toen was het voor mij ook tijd om te gaan skiën. Ik begon in een sleeplift met een stang achter mijn rug. Direct voelde ik mijn kuiten aanspannen, omdat je schuin in de schoenen staat en naar boven gesleept wordt. Oh ja, zo voelde dat dus ook alweer! Onderweg naar boven hoopte ik alleen maar dat het wat sneller kon, hoe moest ik dit volhouden? Ik was blij toen ik eindelijk bovenaan was gekomen. Dit gevoel had ik niet gemist.

Ik ging nu ook voor het eerst naar beneden skiën! Gelukkig was ik het nog niet verleerd. De sneeuw was wel wat ijzig, maar het ging meteen goed. De eerste afdaling zonder te vallen was een feit. Normaal val ik altijd wel een keer. Vaak op de allerlaatste afdaling van de vakantie, omdat ik dan vermoeid ben. Ik ging snel weer naar de fijne sleeplift. Gelukkig voelde het deze keer een stuk beter. Ik stond veel beter in mijn schoenen en de weg naar boven was dan ook een stuk aangenamer.

Met een slakkengang naar het hotel

De piste en zitliften in Westendorf
De piste en zitliften in Westendorf

Die ochtend heb ik vooral van een afstandje naar de vorderingen van Mandy gekeken, terwijl ik zelf aan het skiën was. Toen Mandy klaar was met haar eerste skiles stond ik klaar met haar normale snowboots. Wat was ze blij! Haar skischoenen konden uit en ze had weer gevoel in haar voeten. Ik kon nog niet echt peilen wat ze van het skiën zelf vond. Het was vooral de pijn in haar voeten die de overhand had.

Ik weet nog goed hoe ik mij de eerste keer voelde na het skiën. Ik wist niet hoe snel ik die verrekte schoenen uit kon doen en was heel blij dat ik weer gewoon kon zitten. Wie doet dit nou in vredesnaam voor zijn lol, vroeg ik mij nog af. Na die eerste week skiën was ik verkocht. Waarom heb ik dit nooit eerder gedaan, vroeg ik me toen af. Ondanks de spierpijn en blauwe plekken van die week was het mij dit meer dan waard.

Ik had met haar te doen. Ik wist hoe erg het nu moest voelen. En dan moest ze ’s middags nog een keer. We hebben samen geluncht en daarna bracht ik haar weer naar haar skiklas. Zelf ging ik weer met de sleeplift naar boven, maar ging deze keer een andere richting op. Zo zou ik Mandy niet meer lastigvallen met mijn fotocamera, ik kon inmiddels een heel fotoalbum vol plakken. Ik heb mij die middag vermaakt op de steilere piste.

’s Middags stond ik haar weer op te wachten. Evenals vele andere moeders en vaders die op hun kinderen stonden te wachten. Apart… Na afloop van haar les liepen we terug (lees: strompelend) naar het hotel. Ondanks de pijn die ze nu had vond ze het toch wel leuk. Gelukkig maakte het hotel veel goed.

Gezellig eten met Russen

We hadden het hotel met halfpension geboekt, omdat we geen zin hadden om na een dag skiën nog helemaal netjes aangekleed naar een restaurant te moeten. Dat bleek een hele goede keuze te zijn geweest. Elke ochtend hadden we een uitgebreid ontbijt met veel keuze. En ’s avonds was het nog beter met een vijfgangen menu, met elke dag andere gerechten.

We hadden een vaste tafel toegewezen gekregen, waar we elke keer moesten zitten. Dat zou niet erg zijn, het was een gezellig typisch Oostenrijks ingericht plekje in een apart kamertje met nog twee tafels voor andere gasten, maar we hadden liever ergens anders gezeten. Aan een van de andere tafels zaten elke avond (én ochtend) een Russische man en vrouw.

Nou hebben we al gauw een vooroordeel dat Russische toeristen zich niet zo netjes gedragen. Dit bleek helaas ook nog te kloppen. Het menu begon vaak met soep. Soep kan heet zijn, dus dan blaas je het wat kouder (wat volgens Mandy officieel niet mag, maar dat terzijde). Deze Rus had een andere manier. Je kunt elke lepel met soep ook naar binnen slurpen. Dan heb je én een afgekoelde hap soep én je lepel is leeg voor de volgende portie. Dat zoiets een keer gebeurd kan gebeuren, maar het was bij elke hap. We zaten elkaar verbaasd aan te kijken en ook aan de derde tafel zaten de gasten vol verbazing te kijken.

De soep was op! Gelukkig, we konden ongestoord verder dineren. Het volgende gerecht werd opgediend. Ik weet niet eens meer wat het was, maar ik weet nog hoe het geluid klonk van de Rus. Elke hap van de maaltijd werd naar binnen geschrokt en het kauwen was voor de hele ruimte zichtbaar en hoorbaar. Dit allemaal vergezeld van het luid afspelen van filmtrailers op hun tablet, die ze op tafel hadden staan. Dat is ook erg, maar gelukkig werd het gesmak daardoor overstemd. We waren blij toen we uiteindelijk ons toetje op hadden, zodat we naar onze kamer konden gaan.

Glijdend naar beneden

De volgende ochtend werd Mandy wakker met pijnlijke kuiten en blauwe plekken. Een van de vele kreten die ik die ochtend hoorde waren: “waarom doe je me dit aan?”, “ik ga voor JOU mee skiën” en “ik stort mij voor jou van zo’n berg af”. Dat ze het zelf had voorgesteld was ze op dat moment voor het gemak even vergeten. Ik neem dat soort opmerkingen gelukkig altijd met een korreltje zout ;-)

Na een lekker ontbijt gingen we dus weer op naar de piste. Ik ging zelf die dag met de gondel naar een van de hoogste bergen in het skigebied Skiwelt Wilderkaiser-Brixental. Ik besloot de blauwe piste te nemen, zodat ik kon zien of ik daar later die week met Mandy naar beneden kon gaan. Niet veel later was ik blij dat ik voor de blauwe had gekozen. De sneeuw was niet echt sneeuw meer, maar een dik pak ijs met wat strooisneeuw erop. Het had al een paar dagen niet meer gesneeuwd, maar wel gevroren. Ik heb wel leukere afdalingen meegemaakt.

Uitzicht over de bergen van Skiwelt WilderKaiser-Brixental
Uitzicht over de bergen van Skiwelt WilderKaiser-Brixental

Bij het middelstation was ik er wel klaar mee. Als ik nog op tijd beneden wou komen dan kon ik beter met de gondel naar beneden. De rest van de afdaling heb ik dan ook vanuit de gondel bekeken. De blauwe route die ik had genomen was naast erg ijzig ook een stuk steiler voor blauw dan ik gewend was. Hier zou ik Mandy niet naar beneden laten gaan. De volgende dag ben ik vanaf het middelstation naar beneden gegaan. Dit bleek een stuk beter te zijn. Nog wel erg steil voor Mandy, dus ik wou eerst graag zien hoe het skiën na een paar dagen zou gaan.

Vallen en opstaan

Toen ik weer ging kijken zag ik behoorlijk wat vooruitgang. Zelf vond ze het niet goed, maar ik was apetrots. Bij de les in de middag zou ik haar wel even weer op de foto zetten en filmen voor de familie thuis in Nederland. Vol goede moed ging ze in de sleeplift en haar leraar hielp met iedereen met het erin stappen. De cursist voor Mandy aan kreeg de balk te hoog in haar rug, waardoor deze over haar heen schoot en zij zelf direct plat op de grond lag.

Terwijl ze terug klauterde werd Mandy dan maar geholpen. Hij zal gedacht hebben dat hij de balk nu maar wat lager moest plaatsen. Mandy kreeg de balk iets te laag en deze schoot door naar onderen en trok haar benen naar voren. Ook Mandy lag direct op de grond. Deze skileraar had nog iets te leren. Bij haar tweede poging werd ze geholpen door de man van de lift en ze zoefde nu zonder problemen naar boven.

Mandy gaat onderuit in de sleeplift

Toen Mandy haar lessen erop zaten hebben we samen geskied. Dit wilden we heel erg graag en dan het liefste samen met de gondel naar boven en een lange tocht naar beneden. Mijn ervaring met de conditie van de piste was niet zo goed en we hebben dan ook besloten dat het niet verstandig was om als beginner van de lange piste naar beneden te gaan. Wel hebben we in het dorp nog samen geskied, wat erg leuk was. Al met al was de eerste keer samen skiën geslaagd. Mandy heeft het niet meteen afgeschoten en vond het erg leuk om zelf op ski’s naar beneden te gaan. Wordt misschien vervolgd!

Actie op de slee

In Slovenië hadden we een slee gekocht met een echt stuur en een rem, die we hier ook nog wilden gebruiken. Op de laatste dag zou ik dan naar beneden gaan! Ik had er enorm veel zin in en liep een flink stuk de piste op. Nadat ik op de helft was aangekomen zou dit de perfecte plek zijn om naar beneden te suizen. Ik zette de slee neer, zette mijn GoPro aan, zette mijn voeten schrap in de sneeuw, ging zitten in de slee en deed snel mijn voeten in de slee. Ik zou nu een enorme vaart maken, misschien had ik nog even moeten kijken hoe ik moest remmen?

De slee begon naar beneden te glijden. Daar ging ik! Dat dacht ik tenminste. De langzame start waarmee ik begon zette zich gedurende de verdere tocht voort, met als dieptepunt dat ik niet eens de rem nodig had, de slee viel zelf stil op een iets vlakker stuk. Mandy stond beneden klaar om actiefoto’s te maken. Ze heeft alleen foto’s waarop ik met een slee achter me aan naar beneden kom lopen. De GoPro video heb ik nog niet eens terug durven kijken.

Lopend met de slee. Een betere foto hadden we niet.
Lopend met de slee. Een betere foto hadden we niet.

De eindstrijd om de koffer

De volgende dag zouden we naar huis vliegen. Helaas kon de slee niet mee. Deze paste niet eens in een koffer, laat staan dat we een tweede koffer hadden ;-) We zouden er een kind blij mee gaan maken. Met mijn beste Duits stapte ik op een vrouw met haar kind af. Ik had de slee achter me aan getrokken en stond met het touwtje in mijn hand die mevrouw uit te leggen dat ik er niets voor moest hebben, maar dat ze hem gratis kreeg. Toen dat eenmaal duidelijk was draaide ik mij om en zag haar dochter in de slee zitten. Onze slee was al ingenomen voordat ik het door had.

Met een mooie skiweek achter de rug en slechts 1 koffer volgepropt met spullen vertrokken we naar het vliegveld om naar huis te gaan. Ik ging eerst de koffer nog wegen op een bagageband. We zaten over ons maximale gewicht. Joepie! Ik had gelijk gekregen :D Het was alleen maar 1,5 kilo teveel. Met het verplaatsen van enkele boeken en kleding naar onze rugtassen was het probleem opgelost. We zaten 0,2 kilo onder het maximale gewicht. Er verscheen een grote grijns op Mandy’s gezicht, 1-0 en het eindsignaal voor Mandy.

Netflix kijken in het buitenland

Netflix kijken in het buitenland met de Hola extensie voor Chrome

In Nederland waren wij een beetje verslaafd aan Netflix, waardoor wij eigenlijk nooit meer normale televisie keken. Altijd en overal series en films kijken, het was ideaal! We dachten dat we ook lekker Netflix konden kijken in het buitenland. Helaas kon dat niet of toch wel?

Als je in het buitenland zit en je wilt Netflix kijken dan is er de kans dat dit niet kan, omdat het land nog geen Netflix aanbiedt. Je krijgt dan deze melding in beeld.

Netflix foutmelding: Netflix is nog niet beschikbaar in dit deel van de wereld
Netflix foutmelding: Netflix is nog niet beschikbaar in dit deel van de wereld

De oplossing om Netflix te kijken in het buitenland

Met deze foutmelding in beeld kun je dus niks zien. Dit kun je heel makkelijk (legaal) omzeilen! Ga daarvoor naar hola.org, vul bovenin het veld netflix.nl in en klik op “GO”. Je browser doet nu alsof je in Nederland zit en je kunt weer Netflix kijken :-)

Waar je dit ook voor kunt gebruiken is als je bijvoorbeeld de Amerikaanse Netflix wilt hebben voor hun series en films. Of de Engelse Netflix voor meer Engelse series. Je hebt dan alleen geen Nederlandse ondertiteling.


Als je niet steeds naar hola.org wilt gaan dan kun je ook een extensie voor je browser of toepassing voor je besturingssysteem installeren. Ze ondersteunen alle gangbare browsers en systemen:

Wij gebruiken het zelf in Chrome op een laptop met Windows 8 en voor Apple iOS op de iPad air. Dat werkt altijd vlekkeloos. Wel moet je redelijk goed internet hebben, wat soms nog een uitdaging is in de hotels in het buitenland ;-)